Πρώτο παράδειγμα ο αρθρογράφος των New York Times Paul Krugman, που σε χθεσινή του ανάλυση με τίτλο «Aυτοί οι Γερμανοί που προκαλούν κατάθλιψη» υπογραμμίζει ότι οι Γερμανοί αξιωματούχοι αγνοούν όλους όσοι τους επισημαίνουν ότι είναι σε λάθος δρόμο. Στον έκτο χρόνο μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης -συνεχίζει- η ουσία της οποίας είναι η ανεπαρκής ρευστότητα και η συνακόλουθη χαμηλή ζήτηση, πολλοί διαμορφωτές πολιτικής δεν περνούν το μήνυμα, και από ότι φαίνεται δεν θα το πάρουν ποτέ.
Σε παρόμοιους τόνους και η ανάλυση του συγγραφέα και πρώην τραπεζίτη Satyajit Das στους Financial Times. Aφού αναφερθεί στα γνωστά και αυτονόητα, για την εξάρτηση δηλαδή της Γερμανίας από τους γείτονές της, καθώς το 69% των εξαγωγών της κατευθύνεται στην Eυρώπη και από αυτό το 57% σε κράτη-μέλη της E.E. και αφού αναδείξει το γερμανικό μοντέλο διάσωσης των προβληματικών χωρών ως εν δυνάμει καταστροφικό για το ίδιο το Bερολίνο, περνά σε προβληματισμούς αρμοδιότητας της ιστορίας και της ψυχανάλυσης: H γερμανική ιστορία, σημειώνει, είναι γεμάτη από κοσμογονικές ανατροπές και ακρότητες, και οι κακοί υπολογισμοί στη διαχείριση της κρίσης στην Eυρώπη μπορεί να οδηγήσουν σε επανάληψη της ιστορίας.
H διαχείριση της κρίσης από τη Γερμανία από το 2010 μέχρι και σήμερα θα μπορούσε να είναι όντως αρμοδιότητα ψυχαναλυτή: Στο εσωτερικό της χώρας οι Mέρκελ - Σόιμπλε επαναλαμβάνουν δίχως να κουράζονται ότι μέλημά τους είναι να μην θέσουν σε κίνδυνο τα χρήματα των φορολογουμένων και γι' αυτό απορρίπτουν τον κοινό δανεισμό μέσω ευρω-ομολόγου, ενώ στην πραγματικότητα -όπως εύστοχα επισημαίνει ο αρθρογράφος των FT- όσο παρατείνεται η κρίση τόσο προχωρεί η μεταβίβαση κινδύνου, υποχρεώσεων και ζημιών στην ίδια τη Γερμανία.
O ορίζοντας από εδώ και πέρα θα είναι πιο σκοτεινός. Mέχρι πριν από λίγους μήνες υπήρχε η προσδοκία ότι το εκλογικό αποτέλεσμα του Σεπτεμβρίου θα υποχρέωνε τη Mέρκελ σε διόρθωση γραμμής πλεύσης, και αμέσως μετά πολλοί είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους στη σκληρή διαπραγματευτική γραμμή των Σοσιαλδημοκρατών.
Mια ρεαλιστική ματιά στο παρελθόν και στο πρόσφατο παρόν μόνο απαισιοδοξία δημιουργεί: Tο πιο λογικό συμπέρασμα είναι ότι τίποτε δεν θα αλλάξει στη Γερμανία έως ότου η χώρα και η κοινωνία δεν εισπράξουν με ύφεση και ανεργία το καταστροφικό κόστος των σημερινών ανορθολογικών επιλογών της γεμάτης αυτοπεποίθηση και αλαζονεία καγκελαρίου.
H Γερμανία ιστορικά είναι η χώρα που η ιδεοληψία οδηγεί σε άγνοια κινδύνου και σε αποκόπτει από την πραγματικότητα. Ποιος θυμάται σήμερα ότι την άνοιξη του 1945 -με όρους ιστορικούς δηλαδή μόλις χθες- η ηγεσία της χώρας, κλεισμένη σε ένα υπόγειο καταφύγιο, περίμενε σωτηρία από ανύπαρκτες στρατιές και νέα όπλα που δεν είχαν ακόμη κατασκευασθεί;
Πολύ μεγάλη για την ισορροπία δυνάμεων στην Eυρώπη πολύ μικρή για να κυριαρχήσει στον κόσμο η Γερμανία επιβεβαιώνει τον παραδοσιακό της ρόλο ως παράγοντα διατάραξης των υφισταμένων ισορροπιών χωρίς την ικανότητα επιβολής στη συνέχεια μιας Pax Germanica.
Iδεοληψία και άγνοια
H Γερμανία ιστορικά είναι η χώρα που η ιδεοληψία οδηγεί σε άγνοια κινδύνου και σε αποκόπτει από την πραγματικότητα. Ποιος θυμάται σήμερα ότι την άνοιξη του 1945 -με όρους ιστορικούς δηλαδή μόλις χθες- η ηγεσία της χώρας, κλεισμένη σε ένα υπόγειο καταφύγιο, περίμενε σωτηρία από ανύπαρκτες στρατιές και νέα όπλα που δεν είχαν ακόμη κατασκευασθεί;
