Οι εργαστηριακές
αναλύσεις από τους Ελβετούς επιστήμονες έδειξαν ότι ο Παλαιστίνιος
ηγέτης πέθανε από λήψη ραδιενεργού πολωνίου-210, που μόνο κράτη με υψηλή
τεχνολογία στο χημικό και πυρηνικό πόλεμο διαθέτουν. Ανάμεσά τους,
φυσικά, και το Ισραήλ...
Τα δείγματα που συνέλεξαν Ελβετοί
επιστήμονες έδειξαν ύστερα από πολλούς μήνες εργαστηριακών αναλύσεων ότι
ο αείμνηστος ηγέτης της παλαιστινιακής επανάστασης Γιάσερ Αραφάτ
δολοφονήθηκε με χρήση ραδιενεργού πολωνίου-210, που μόνο κράτη με υψηλή
τεχνολογία στον τομέα του χημικού και πυρηνικού πολέμου διαθέτουν.
Το Ισραήλ είναι ένα από τα κράτη αυτά, το οποίο απορρίπτει κάθε
έλεγχο στις παράνομες δραστηριότητές του στον τομέα της πυρηνικής
ενέργειας και χημικού πολέμου.Αρκεί, λένε οι ειδικοί, μια μικρή, πολύ μικρή σταγόνα πολωνίου
για να σκοτώσει εντός 140 ημερών έναν υγιέστατο άνθρωπο, πόσω μάλλον
έναν μεγάλης ηλικίας άνθρωπο. Για την ανίχνευσή της απαιτούνται ειδικοί
επιστήμονες και ειδικά εργαστήρια.
Η Σούχα, η χήρα του Αραφάτ, όμως, επέμεινε και έφτασε το θέμα στην Ευρώπη και στα ειδικά της εργαστήρια γιατί κάτι, όχι μόνο μέσα της, της έλεγε ότι ο Αραφάτ δολοφονήθηκε και δεν πέθανε από ασθένειες όπως σύφιλη και AIDS, όπως διέδιδαν στα ΜΜΕ συστηματικά και μεθοδευμένα οι μυστικές και διπλωματικές υπηρεσίες του κράτους του Ισραήλ.Αυτοί που «ψιθύρισαν» ίσως στο αυτί της Σούχα και αργότερα στο αυτί παραγωγών ενός ντοκιμαντέρ του Αλ-Τζαζίρα μπορεί να γνώριζαν κάτι παραπάνω για το μακρύ χέρι του Σαρόν και του κράτους του στην υπόθεση του «θανάτου» του Αραφάτ.
Εφιάλτης του Σαρόν
Ο αείμνηστος Αραφάτ από το 1968 έγινε ο εφιάλτης του Σαρόν. Ούτε ο Σαρόν ούτε η στρατιωτική και πολιτική ηγεσία του Ισραήλ πίστευαν πως ένας στρατός, ο ισραηλινός, που νίκησε αραβικούς στρατούς και κατέλαβε σε έξι ημέρες όλη την Παλαιστίνη και τα Υψίπεδα του Γκολάν και τη Χερσόνησο του Σινά, μπορούσε να ταπεινωθεί και να πέσει στη φάκα μιας χούφτας αμούστακων ανταρτών στην πόλη Καράμα της Ιορδανίας. Τη φάκα την έστησε ο ίδιος ο Αραφάτ. Κατάφερε τότε να κάνει το όνομα των «Φενταγίν» να χτυπά σε κάθε αραβικό και παλαιστινιακό σπίτι και να το μάθουν οι λαοί και οι πολίτες σε όλο τον κόσμο που αγωνίζονταν για ιδανικά και οράματα, για ελευθερία και αυτοδιάθεση.
Από τότε ο Αραφάτ έγινε «στρατηγός» των ανταρτών και μόνιμος στόχος των Ισραηλινών και ειδικά του Σαρόν. Οσο όμως δυνάμωνε το παλαιστινιακό αντάρτικο και τα δικαιώματα του λαού της Παλαιστίνης αποκτούσαν όλο και μεγαλύτερη υποστήριξη και βοήθεια από τους λαούς, ακόμα και από τον ΟΗΕ, και η οργάνωση των ένοπλων παλαιστινιακών οργανώσεων, η PLO, άνοιγε υπό την καθοδήγησή του περισσότερες πύλες στη «διεθνή κοινότητα», τόσο περισσότερο η «υπόθεση Αραφάτ» αποκτούσε περισσότερες δυσκολίες.
Η πρώτη ομιλία του Αραφάτ στον ΟΗΕ το 1974 και οι «μυστικές επαφές» που άρχισαν οι ΗΠΑ με στενούς του συνεργάτες -για να περιοριστεί η σοβιετική διείσδυση στο παλαιστινιακό κίνημα- έκαναν την υπόθεση για δολοφονία του Αραφάτ «σχεδόν» απαγορευμένη από τις ίδιες τις ΗΠΑ. Βέβαια, δεν ίσχυε η απαγόρευση για τους συνεργάτες του Αραφάτ που οργάνωναν επιχειρησιακά την ένοπλη παλαιστινιακή αντίσταση. Και μάλιστα βοηθούσαν οι ΗΠΑ τους Ισραηλινούς στις δολοφονίες αυτές σε όλο τον κόσμο. Στόχος τους ήταν να απομακρύνουν τον Αραφάτ από τις κακές επιρροές των ανταρτών και του ένοπλου αγώνα. Οι δολοφονίες όμως αυτές δεν πέτυχαν ολοκληρωτικά το σκοπό τους. Ο Αραφάτ γνώριζε παρά τις υποχωρήσεις του ότι χωρίς το αντάρτικο δεν θα στεκόταν στα πόδια του και ας είχε διεθνή αναγνώριση και προστασία.
Η πρώτη Ιντιφάντα
Οι Συμφωνίες του Οσλο το 1993 μεταξύ PLO και Ισραήλ, ως πολιτικό αποτέλεσμα της Πρώτης Παλαιστινιακής Ιντιφάντα-Εξέγερσης, που κράτησε πέντε χρόνια (1987-1992), κατέστησαν αυτή τη φορά την υπόθεση δολοφονίας του Αραφάτ απαγορευτική και μέσα στο ίδιο το Ισραήλ, γιατί είχαν πια πεισθεί ότι μόνο με τον Αραφάτ μπορούσαν να κάνουν «ειρήνη», υποβαθμίζοντας τα αναγνωρισμένα διεθνώς δίκαια εθνικά τους δικαιώματα, σε μια ελεύθερη πατρίδα με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ και το δικαίωμα επιστροφής των προσφύγων στα σπίτια τους.
Η επίθεση στους Δίδυμους
Το ξέσπασμα όμως της Δεύτερης Ιντιφάντα-Εξέγερσης (2000-2005) οδήγησε σε αποτυχία τις συμφωνίες του Οσλο. Πρώτον, γιατί δεν έφεραν τέλος στην ισραηλινή κατοχή, όπως περίμεναν οι Παλαιστίνιοι.Δεύτερον, επιδείνωσαν ακόμα περισσότερο την οικονομική κατάσταση της συντριπτικής πλειονότητας της παλαιστινιακής κοινωνίας.Και τρίτον, επέτρεψαν την εξάπλωση της διαφθοράς, στην οποία πρωταγωνίστησαν πολλοί στενοί συνεργάτες του Αραφάτ.
Παράλληλα, η επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου στις ΗΠΑ, ο πόλεμος στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ καθώς και η επικράτηση της πολιτικής και ιδεολογίας των γερακιών σε ΗΠΑ, Ισραήλ και Ευρώπη αναζωπύρωσαν την επιθυμία του Σαρόν και των κρατικών υπηρεσιών του Ισραήλ για δολοφονία του Αραφάτ. Και μάλιστα σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχε ο Σαρόν με τον Αμερικανό πρώην πρόεδρο Τζορτζ Μπους φέρεται ότι είχε εκφράσει την «πικρία» του που δεν είχε δολοφονήσει τον Αραφάτ όλο το προηγούμενο διάστημα.
Στις 15/9/2004 βγήκε δημοσίως και το είπε στην ισραηλινή εφημερίδα Ma'ariv: «Εμείς πράξαμε κατά Αχμέτ Γιασίν και Αμπντέλ-Αζίζ αλ-Ραντίσι -πολιτικοί ηγέτες της Χαμάς που δολοφονήθηκαν από το Ισραήλ στη Γάζα- όταν νομίζαμε ότι ο χρόνος ήταν κατάλληλος. Σχετικά με το θέμα του Αραφάτ θα πράξουμε το ίδιο όταν θα βρούμε τον βολικό και κατάλληλο χρόνο. Κάποιος πρέπει να βρει το χρόνο αυτό και να κάνουμε ό,τι πρέπει να γίνει» είπε ο Σαρόν.
Στις 12/10/2004 ο Αραφάτ αρχίζει να εκδηλώνει τα πρώτα συμπτώματα της δηλητηρίασης. Στις 29/10/2004 μεταφέρεται με ελικόπτερο σε νοσοκομείο στη Γαλλία. Στις 4/11/2004 πρώτη η ισραηλινή τηλεόραση μεταδίδει ότι ο Αραφάτ είναι «κλινικά νεκρός». Στις 11/11/2004 ανακοινώνεται ο «θάνατός» του.
