Ο Γιοχάνες Μπέρνχαρντ ήταν
υποστράτηγος των Ες Ες και είχε καθοριστική συμβολή στο πραξικόπημα του
Φράνκο και στη νίκη του στον ισπανικό εμφύλιο. Με τη λήξη του Β'
Παγκοσμίου Πολέμου ήταν από τους 106 πλέον καταζητούμενους ναζί - και
φυσικά κατέφυγε στην Αργεντινή. Το 1958 λοιπόν, στην πόλη Ταντίλ,
νοτιοδυτικά του Μπουένος Αϊρες, εξέθετε σε κοινή θέα ένα πίνακα του Ελ
Γκρέκο, βεβαιώνοντας ότι του τον είχε χαρίσει σε ένδειξη ευγνωμοσύνης ο
ίδιος ο Φράνκο.
πίνακας υπήρχε ώς το 1936 στο μουσείο του Πράντο, ουδέποτε είχε εκτεθεί και προφανώς δεν είχε αποσταλεί από τη δημοκρατική κυβέρνηση με την έναρξη του εμφυλίου για φύλαξη στη Γενεύη, όπως άλλα αριστουργήματα του μουσείου. Με το θάνατο του Μπέρνχαρντ το 1980 χάνονται και τα ίχνη του πίνακα και έχουν μείνει μόνο οι μαρτυρίες όσων πρόλαβαν να τον δουν στη χαμένη στην αργεντίνικη πάμπα πόλη. Η ιστορία δημοσιεύτηκε πριν λίγες βδομάδες στην «El Pais».
Ο Φράνκο είχε κάθε λόγο να είναι ευγνώμων προς τους πάτρωνές του, Χίτλερ και Μουσολίνι, γιατί χωρίς αυτούς ούτε κατά διάνοια δεν θα είχε καταλάβει την εξουσία. Ομως η Ισπανία δεν μπήκε ποτέ επίσημα στον πόλεμο στο πλευρό του Αξονα. Υπήρχαν γι' αυτό πολλές ερμηνείες και πολλές υποψίες, ωστόσο χρειάστηκε να φτάσουμε στον Μάιο του 2013 για να ανοίξουν αρχεία της βρετανικής μυστικής υπηρεσίας ΜΙ-6 και να μαθευτεί με λεπτομέρειες η αλήθεια.
Τον Ιούνιο του 1940 λοιπόν, εν γνώσει βεβαίως του Τσόρτσιλ, η ΜΙ-6 είχε δωροδοκήσει με 14 εκατομμύρια λίρες (σε σημερινές τιμές κάπου 200 εκατ.) στρατηγούς του Φράνκο, καθώς και τον αδελφό του Νικόλας, προκειμένου να κρατάνε «ζωσμένο» το δικτάτορα και να εξασφαλίζουν έτσι την ουδετερότητα της Ισπανίας. Το «κανάλι» με τα χρήματα ξεκινούσε από ένα υποκατάστημα ελβετικής τράπεζας στη Νέα Υόρκη και κατάληγε σε λογαριασμούς των στρατηγών σε τράπεζα της Λισαβόνας. Κάποια από τα χρήματα χρειάστηκαν για να απαχθούν ορισμένοι μυστικοσύμβουλοι του Φράνκο, οι οποίοι υπήρχε κίνδυνος να τον πείσουν για είσοδο στον πόλεμο. Οι χειρισμοί, εκτός από το Βρετανό πρεσβευτή στη Μαδρίτη, γίνονταν από έναν πράκτορα, ο οποίος περνούσε από το Γιβραλτάρ σε ισπανικό έδαφος ντυμένος γυναικεία.
Ημιεπίσημα πάντως, η Ισπανία πολέμησε στο πλευρό του Χίτλερ, κυρίως μέσω της «Γαλάζιας Μεραρχίας» (Division Azul), η οποία έδρασε κυρίως στην πολιορκία του Λένινγκραντ. Αρκετές εκατοντάδες πιάστηκαν αιχμάλωτοι και, μετά το τέλος του πολέμου, στάλθηκαν σε ένα γκουλάγκ κοντά στην πόλη Καραγκάντα, στο βορειο-ανατολικό Καζακστάν (στα ισπανικά «Καθαχιστάν»), κοντά δηλαδή στα σύνορα με την Κίνα. Εκεί, σε 50 βαθμούς υπό το μηδέν, συνάντησαν τους Ισπανούς τροτσκιστές, αναρχικούς κ.λπ., οι οποίοι με τη λήξη του ισπανικού εμφυλίου είχαν καταφύγει στην ΕΣΣΔ και, όπως θα φανταζόταν κανείς, ο Στάλιν τους ξεφορτώθηκε με αυτό τον τρόπο.
Το γεγονός ότι η μεταπολεμική φασιστική Ισπανία ήταν εχθρικό καθεστώς ήταν αιτία να μην έχουν ούτε οι μεν ούτε οι δε επαφή με τους δικούς τους, ζώντας έτσι για δύο δεκαετίες στην απόλυτη (παγωμένη) κόλαση, πολύ χειρότερη και από αυτήν των Ελλήνων κομμουνιστών στην Τασκένδη. Η κατά το δυνατόν πιο πλήρης λίστα με τα ονόματα των κρατουμένων της Καραγκάντα παραδόθηκε πριν ένα μήνα στην (φρανκική!) ισπανική κυβέρνηση από τον πρόεδρο-δικτάτορα του Καζακστάν, Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγεφ.Οι παραπάνω ιστορίες είδαν το φως της δημοσιότητας πρόσφατα στον ευρωπαϊκό Τύπο, βρετανικό και ισπανικό, είναι δε επαρκώς τεκμηριωμένες ώστε να θεωρούνται έγκυρες. http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=397261
