Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης Ζούμε ετεροχρονισμένα. Δηλαδή, ενώ είμαστε αντιμέτωποι με το παρόν μας, αντιδρούμε με τα αντανακλαστικά του παρελθόντος, αρνούμενοι τις ιστορικές εξελίξεις. Έτσι, κατά μια έννοια ζούμε εκτός Ιστορίας και τρέχοντος χρόνου, με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε σε μια μόνιμη σύγχυση. Αυτός είναι και ο βασικότερος λόγος που ο ελληνικός εμφύλιος συνεχίζεται άτυπα τόσο διά μέσου του πολιτικού μας λόγου όσο και με τις ευρύτερες αντιπαραθέσεις μας, κρατώντας μας καθηλωμένους σε ένα συγκρουσιακό παρελθόν στο οποίο η Αριστερά διατηρεί εν γένει ένα ηθικό πλεονέκτημα έναντι των δωσίλογων της Δεξιάς, που κυριάρχησαν λίγο πολύ έως και την πτώση της χούντας.
Οι ουσιαστικές αλλαγές της μεταπολίτευσης, ωστόσο, με πρώτη και κύρια τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ και την κατάργηση των φακελωμάτων, των «κοινωνικών φρονημάτων», την ιστορική αποκατάσταση της Εθνικής Αντίστασης και ένα σωρό άλλες σημαντικές μεταρρυθμίσεις, μοιραία συνέτειναν στο να ατονήσει η πάντα βολική επίκληση του αγωνιστικού ηρωικού παρελθόντος της Αριστεράς πάνω στο οποίο πολιτευόταν.
Με την ηθική αποκατάσταση της Αριστεράς επικράτησε και εμπεδώθηκε στη χώρα μας μια πολιτική ρητορική, η οποία βασιζόταν στην ουσία στη συναισθηματική εκμετάλλευση του πολιτικού της παρελθόντος, πράγμα που – εκτός των άλλων – δεν της επέτρεψε ποτέ να συνειδητοποιήσει και να αναγνωρίσει και τα δικά της μεγάλα σφάλματα και να αναλάβει τις ιστορικές της ευθύνες. Παρέμεινε πεισματικά εκτός πολιτικής πραγματικότητας, ξεπερασμένη από τις ιστορικές εξελίξεις, να διαχειρίζεται τα εκλογικά της ποσοστά και την ιδιότυπη ηθική ασυλία που της παραχωρήθηκε απλόχερα μετά τη μεταπολίτευση.
Έτσι κατάφερε να επιβάλει στην πολιτική μας καθημερινότητα την παρελθοντολατρεία, που βασίζεται πάνω στις άδικες διώξεις που υπέστη κυρίως από το παρακράτος της Δεξιάς. Αυτό το παρακράτος το οποίο σήμερα, με τη μορφή της αιμοσταγούς Χρυσής Αυγής, ενεργοποιεί τα «δημοκρατικά» συνταγματικά αντανακλαστικά του γνωστού για τις… θεσμικές του ευαισθησίες ΣΥΡΙΖΑ, που μοιάζει να μην ενθουσιάζεται από τις εξελίξεις των συλλήψεων των ναζιστών, όσο τουλάχιστον ενθουσιαζόταν διακαώς να παρουσιάσει τον Παπανδρέου ως δωσίλογο, προδότη και ταγματασφαλίτη - ο οποίος, προφανώς, υπήρξε απεχθέστερος πολιτικός αντίπαλος από τους… αντιμνημονιακούς Κασιδιάρη και Παναγιώταρο!
Για άλλη μια φορά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εκτός Ιστορίας και των διδαγμάτων της - για λόγους θλιβερά ψηφοθηρικούς -, και επαναλαμβάνει την εγκληματική ανοησία της Τρίτης Διεθνούς, η οποία στη διάρκεια του Μεσοπολέμου προέκρινε σαν βασικούς εχθρούς της τα δημοκρατικά και σοσιαλιστικά κόμματα και όχι τον επελαύνοντα φασισμό…
