Του Χριστόδουλου Γιαλλουρίδη
- Τι ετοιμάζει η ηγεσία για την Κύπρο και τον πολύπαθο λαό της;
- Έντονη φημολογία θέλει το κυπριακό πρόβλημα να
επιλύεται πριν καν αρχίσει η διαδικασία διαπραγμάτευσης, η οποία
θεωρείται πως βρίσκεται σε πολύ αρχικό στάδιο
- Ο ΦΟΒΟΣ που υπάρχει είναι πως ακολουθούμε τις υποδείξεις του διεθνούς παράγοντα στη διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού, όπου η λύση συνδέεται με την επιβίωση του κυπριακού Ελληνισμού
Τι συμβαίνει, λοιπόν; Τι ετοιμάζει για την Κύπρο και τον πολύπαθο λαό της, ο οποίος υπέστη το 1974 την εισβολή, την κατοχή του Αττίλα και την προσφυγοποίηση 200.000 Ελλήνων, όπως επίσης και την πρόσφατη σφαγή της οικονομίας της την 15η Μαρτίου 2013; Πώς η ηγεσία του τόπου διαπραγματεύεται την επίλυση ή τη διευθέτηση του προβλήματος κάτω από τις χειρότερες κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές συνθήκες που βρέθηκε η Κύπρος τα τελευταία σχεδόν σαράντα χρόνια;
Πώς διαπραγματεύεται η αιμάσσουσα και απολύτως αποδυναμωμένη Κύπρος το μέλλον του κυπριακού Ελληνισμού, σε μια στιγμή που η Ελλάδα βρίσκεται σε συνθήκες πολιτικής και οικονομικής αποδυνάμωσης; Ποιοι είναι οι σύμμαχοί μας στη διαπραγμάτευση; Πώς τους αξιοποιούμε; Κυρίως, όμως, το ερώτημα που τίθεται πανταχόθεν είναι τι επεδίωκε και επιδιώκει η σημερινή πολιτική ηγεσία της Κύπρου ως λύση του κυπριακού προβλήματος, που να είναι βιώσιμη, όπως συνηθίζεται όλα αυτά τα χρόνια να λέγεται; Τι σημαίνει βιώσιμη, εφόσον έχει εγκαταλειφθεί προ πολλού το δίκαιο;
Τι συμφέροντα υπηρετούνται εν προκειμένω, αφού κάθε πολιτικός που επιδιώκει διαπραγμάτευση και έχει στοιχειώδεις γνώσεις της τέχνης αυτής της επιστήμης, γνωρίζει πως η Κύπρος τούτη την ώρα όφειλε να κάνει όλες τις κινήσεις που είναι απαραίτητες για να κερδίζει χρόνο; Θα έπρεπε, δηλαδή, η κυπριακή ηγεσία να σχεδιάζει το τακτικό μέρος της στρατηγικής, έχοντας κατά νουν πάντα τον στόχο που θα έπρεπε να είναι η οικοδόμηση ενός σύγχρονου δημοκρατικού ευρωπαϊκού κράτους.
Αντιθέτως, υπάρχει εδραία η πεποίθηση και ο φόβος πως ακολουθούμε τις υποδείξεις του διεθνούς παράγοντα στη διαδικασία επίλυσης του κυπριακού προβλήματος, το οποίο ως λύση συνδέεται με την επιβίωση του κυπριακού Ελληνισμού. Εάν δεν έχουμε δικό μας σχέδιο και ακολουθούμε τις υποδείξεις του αγγλοαμερικανικού παράγοντα, κυρίως όμως των συνήθως υπόπτων, που είναι οι Άγγλοι, τότε τα πράγματα για το μέλλον της Κύπρου θα πρέπει να θεωρούνται πολύ δυσοίωνα.
Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, δεν θα φταίνε ούτε οι Αμερικανοί, ούτε οι Άγγλοι, ούτε κανείς άλλος, παρά μόνο εμείς οι ίδιοι. Εμείς είμαστε που πρέπει να ξέρουμε τι συμφέρει στον τόπο μας, τι είναι αυτό που θα καταστήσει την Κύπρο ένα καλό και σύγχρονο κράτος για όλους τους κατοίκους της. Υπάρχουν διεθνή παραδείγματα της τελευταίας εικοσιπενταετίας, που πιστοποιούν του λόγου το αληθές. Δεν θα πάμε πιο παλιά, στον 19ον ή στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Θα σταθούμε στην εποχή μετά το '90, όπου αυτό που ήταν πάντοτε γνωστό ως βασική συνθήκη της πολιτικής των κρατών στη διαπραγμάτευση, αλλά και στις σχέσεις μεταξύ τους, δεν ήταν ποτέ το διεθνές δίκαιο ή η ηθική τάξη των πραγμάτων, αλλά πάντοτε τα συμφέροντα των κρατών. Τα συμφέροντα υπηρετούντο με όλα τα μέσα και ανεξαρτήτως κόστους για τους άλλους.
Το παράδειγμα της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης, τη δεκαετία του '90, διδάσκει εμάς και όλους τους άλλους που αναζητούν λύση στα προβλήματά τους, προσδοκώντας στη βοήθεια ή στη στήριξη του λεγόμενου διεθνούς παράγοντα, του οποίου τα συμφέροντα δεν ταυτίζονται με τα δικά μας απαραιτήτως. Ο διεθνής παράγων το 1995 επέλεξε να στηρίξει τους Βόσνιους μουσουλμάνους και τους Βοσνιοκροάτες για λόγους που αφορούσαν στη γενικότερη αντισερβική στάση του και οδήγησε τις αντιμαχόμενες πλευρές στη συμφωνία Dayton. Κατασκεύασε για τους λαούς και τις εθνότητες αυτής της χώρας, ένα κράτος καρικατούρα, που γελοιοποιεί και την ιστορία όλων που ζουν σε αυτήν τη χώρα, που δεν δίνει κανένα παρόν ασφάλειας και προόδου και κυρίως δεν προβλέπει ένα αξιοπρεπές και ευοίωνο για τους κατοίκους του κρατικό μέλλον, αφού η κρατική οντότητα της χώρας βρίσκεται σε μια οιονεί αυτοδιάλυση και αυτογελοιοποίηση.
Το πρόσφατο παράδειγμα του διαλόγου μεταξύ του Ζeljko Komsic, επικεφαλής της προεδρίας της Βοσνίας Ερζεγοβίνης και του Miroslav Lajcak, υπάτου αρμοστή για τη Βοσνία Ερζεγοβίνη, όπου ο δεύτερος αναφερόμενος στην εξαφάνιση του πρωτοτύπου της Συμφωνίας Dayton, από τα αρχεία της Προεδρίας, με την οποία ιδρύθηκε το κράτος, δήλωσε πως «δεν ξέρω αν αυτό το νέο είναι θλιβερό ή γελοίο!». Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα της ιλαροτραγικής δομής που ιδρύθηκε με την πλήρη και ενεργό παρέμβαση του διεθνούς παράγοντα, για να μετατρέψουν ένα κράτος - μέλος της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας σε μια καρικατούρα κράτους, υποχείριο - προτεκτοράτο του διεθνούς παράγοντα.
Είναι γνωστό πως η Βοσνία - Ερζεγοβίνη δεν διοικείται από τους Βόσνιους, αλλά από τον ύπατο αρμοστή, διορισμένο από το ΝΑΤΟ, ο οποίος έχει την ευθύνη της ασφάλειας, αλλά και της διακυβέρνησης της χώρας εν γένει.
Επίσης πρέπει να υπογραμμίσουμε πως το σχέδιο της εγκαθίδρυσης αυτού του κράτους μαριονέτα μετέτρεψε τις πλειοψηφίες σε μειοψηφίες, χάνοντας οι Σερβοβόσνιοι την πλειοψηφική τους παρουσία στο πολιτικό σύστημα που τεχνηέντως δημιουργήθηκε μετά το Dayton. Το σημαντικότερο, όμως, είναι πως αυτό το κρατικό κατασκεύασμα δεν λειτουργεί. Δεν έχει καμία σχέση με τη δομή και λειτουργία μοντέρνου κράτους. Αυτό πάμε να κάνουμε στην Κύπρο με τη διζωνική ομοσπονδία, σε μια λεγόμενη ενιαία κρατική δομή σε ό,τι αφορά την υπηκοότητα και ίσως τις εξωτερικές σχέσεις;
Το θλιβερό για την Κύπρο
ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΗ ήταν και παραμένει η λειτουργία του κράτους δικαίου, δηλαδή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ατομικών ελευθεριών, η λειτουργία της δημοκρατίας για όλους τους πολίτες και φυσικά η ανεξαρτησία της κρατικής δομής ως πολιτικής ηγεσίας, δηλαδή την αυτονομία της να παίρνει αποφάσεις, χωρίς την έγκριση των ξένων επιτηρητών.
Θα ήταν θλιβερό για τη χώρα να εμπιστευθεί η ηγεσία του τόπου τις υποδείξεις του διεθνούς παράγοντα και να προχωρήσει σε λύση τώρα, που η Κύπρος δεν έχει τη δύναμη της διαπραγμάτευσης.
Φοβούμαστε πάρα πολύ πως δεν έχει ακόμη αποφασίσει τι διεκδικεί για το καλό του τόπου η ηγεσία. Το καλό του τόπου, όλων δηλαδή, όχι μόνο των Ελλήνων, αλλά και των Τουρκοκυπρίων και των Αρμενίων και των Μαρωνιτών, συνίσταται ανεξαρτήτως της ομοσπονδιακής ή μη δομής, στην ικανότητα της χώρας να αποφασίζει δημοκρατικά για την ηγεσία της, για την ασφάλειά της, για την πρόοδο και την ανάπτυξη του συνόλου του λαού.
Η Γερμανία, η Αυστρία, η Αμερική και η Αυστραλία είναι ομοσπονδιακά συστήματα με δημοκρατική δομή, ανεξαρτήτως της αυτονομίας των κρατικών οντοτήτων ή πολιτειών που συναποτελούν την ομοσπονδία. Τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι ατομικές ελευθερίες αποτελούν κατακτήσεις του δυτικού πολιτισμού εδώ και τριακόσια χρόνια. Δεν μπορούμε να τα απεμπολήσουμε τώρα, και μάλιστα στην Κύπρο, που αποτελεί έναν ακρογωνιαίο λίθο του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Εκείνο που πρέπει ο κυπριακός λαός να γνωρίζει είναι πως αυτό που σήμερα έρχεται ως λύση με αφετηρία τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας θα είναι ένα θνησιγενές κατασκεύασμα, το οποίο εκτός από όλα τα άλλα θέματα ασφάλειας και επιβίωσης, θα μας γελοιοποιεί παντού ως Έλληνες, ως Κύπριους και ως Ελληνισμό.
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ Κ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗΣ
Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής,
Κοσμήτορας Σχολής Διεθνών Σπουδών,
Επικοινωνίας και Πολιτισμού
Παντείου Πανεπιστήμιου
