Από την άλλη μεριά, οι ΗΠΑ έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους σε κάθε μορφή του σουνιτικού Ισλάμ είτε αυτή είναι η μετριοπαθής εκδοχή του Ερντογάν στην Τουρκία και του Μόρσι στην Αίγυπτο, είτε η υπερσυντηρητική των μοναρχικών καθεστώτων της Αραβικής Χερσονήσου.
Το μήνυμα προς την Τεχεράνη είναι σαφές ότι πλέον η παρουσία της στους περιφερειακούς συσχετισμούς είναι υπό όρους και προϋποθέσεις θετική για την Ουάσιγκτον ακριβώς όπως η Κίνα του Μάο εξισορροπούσε την ισχύ της ΕΣΣΔ όταν το 1971-72 οι Νίξον - Κίσινγκερ απεφάσισαν το ιστορικό άνοιγμα προς το Πεκίνο.
Τότε το πανίσχυρο λόμπι της Ταϊβάν που χρημάτιζε μέλη του Κογκρέσου και κυβερνητικούς αξιωματούχους προσπάθησε μάταια να καθυστερήσει το άνοιγμα.Σήμερα αργά ή γρήγορα το φιλοϊσραηλινό λόμπι στις ΗΠΑ και ο Νετανιάχου ή ο όποιος διάδοχός τους θα προσαρμοσθούν όπως πάντοτε το Ισραήλ πράττει απέναντι στην Ουάσιγκτον παρά την περί του αντιθέτου μυθολογία στην Ελλάδα.
Το πρόβλημα για τον Ομπάμα είναι το άλλο λόμπι, πιο αθόρυβο από το εβραϊκό, αλλά πανίσχυρο, αυτό που προωθεί τα συμφέροντα της Σαουδικής Αραβίας με τις ίδιες πρακτικές που χρησιμοποιούσε το λόμπι της Ταϊβάν. Το Ριάντ, η Ντόχα και τα άλλα υπερσυντηρητικά καθεστώτα καλούνται να υποταγούν στην αμερικανική στροφή στη λογική του take it or leave it.Οπως μας το θυμίζουν οι επιχειρήσεις των ΗΠΑ στη Λιβύη και στη Σομαλία, αλλά και η τροπή της εσωτερικής σύγκρουσης στη Συρία, ο σουνιτικός εξτρεμισμός εξελίσσεται στον υπ' αριθμόν ένα κίνδυνο για την Ουάσιγκτον που δεν μπορεί πλέον να ανεχθεί την «ολέθρια σχέση» ανοχής-συνενοχής που επιμένουν να συντηρούν μαζί του τα καθεστώτα της Αραβικής Χερσονήσου.
kapopoulos@pegasus.gr-ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
