Του Χριστόδουλου Γιαλλουρίδη
Η ηγεσία δεν κατάφερε να συνέλθει από το σοκ της σφαγής του χρηματοπιστωτικού της συστήματος και αντιδρά σπασμωδικά
Η Κύπρος είναι αυτήν την ώρα μόνη, μοναχική και εν τοις πράγμασι παντού απομονωμένη
Η ΖΥΡΙΧΗ κατέρρευσε γιατί ακριβώς ήταν ένα τεχνητό κατασκεύασμα
Πρέπει να ομολογήσουμε πως το δυστύχημα για την Κύπρο δεν συνίσταται μόνο στην κατάρρευση της οικονομίας της, στην κατεδάφιση του τραπεζικού συστήματος και των συναφών υπηρεσιών του, δεν συνίσταται στο γεγονός ότι η ηγεσία της χώρας δεν κατάφερε να συνέλθει από το σοκ της πρόσφατης σφαγής του χρηματοπιστωτικού της συστήματος και αντιδρά σπασμωδικά, χωρίς σχέδιο και χωρίς στρατηγική, όπως φαίνεται, αλλά κυρίως θα λέγαμε από το γεγονός πως η Κύπρος είναι τούτη την ώρα μόνη, μοναχική και εν τοις πράγμασι παντού απομονωμένη.
Είμαστε υποχρεωμένοι να μιλούμε τη γλώσσα της αλήθειας χωρίς εξωραϊσμούς και ωραιοποιήσεις, όντες αισιόδοξοι από τη φύση μας, πλην όμως απελπιστικά απαισιόδοξοι για την πορεία που πήραν τα πράγματα τα τελευταία πέντε χρόνια για την Κύπρο και το Κυπριακό, σε ό,τι αφορά το μέλλον και τις προοπτικές επιβίωσης του τόπου ως μιας ελληνικής πατρίδας.
Έχουμε ξαναϋπογραμμίσει και από αυτήν τη στήλη πως το κυπριακό πρόβλημα έχει ουσιαστικές παραμέτρους, που δεν έχουν καμία σχέση με τις τεχνικές - διαδικαστικές παρεμβάσεις και σχεδιασμούς του λεγόμενου διεθνούς παράγοντα, όπως είναι ο ΟΗΕ και του καθόλα αναξιόπιστου ως εκπροσωπούντος τον ΟΗΕ κυρίου Ντάουνερ, γιατί το Κυπριακό δεν είναι διαδικαστική υπόθεση διευθέτησης μιας διαμάχης, όπως διαμορφώθηκε από την τουρκική δύναμη κατοχής επί του εδάφους, όπως επιχειρεί και τώρα ο κ. Ντάουνερ, παλαιότερα ο κύριος Hanney, αλλά είναι ουσιαστική υπόθεση δικαίου και δικαιοσύνης που αφορά στην επιβίωση ενός λαού και ενός πολιτικού συστήματος, όπως είναι η Κυπριακή Δημοκρατία.
Δεν μπορούμε, δηλαδή, να βλέπουμε το Κυπριακό ως εξωγήινοι που φτιάχνουμε επί χάρτου, σχεδιάζουμε δηλαδή πολιτικά συστήματα από παρθενογένεση, ωσάν σε αυτόν τον τόπο να μην προϋπήρξε ούτε ιστορία, ούτε πολιτισμός, ούτε παράδοση, ούτε ταυτότητα που να καθορίζει και να συνέχει τη ζωή των ανθρώπων. Είχαμε την ευκαιρία, αναλύοντας και το Σχέδιο Ανάν στο παρελθόν, να εξηγήσουμε πως τα κράτη που προορίζονται να επιβιώσουν και να αντέξουν τη δίνη των μεγάλων αλλαγών που έρχονται στον κόσμο καθημερινώς, δεν είναι τεχνητές κατασκευές, αλλά προϊόντα πολιτισμού.
Η Ζυρίχη κατέρρευσε γιατί ακριβώς ήταν ένα τεχνητό κατασκεύασμα. Τα πενήντα χρόνια ζωής του ανεξάρτητου Κυπριακού Κράτους καλλιέργησαν και εμπέδωσαν στην πλειοψηφία του λαού τον πολιτισμό της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας, των δικαιώματων και της ταυτότητας των πολιτών τούτου του κράτους, γι’ αυτό και το υπερασπιζόμαστε σήμερα. Αυτή η κουλτούρα κράτησε την Κυπριακή Δημοκρατία όρθια μετά τη λαίλαπα της εισβολής του Αττίλα.
Σήμερα, λοιπόν, βιώνει η Κύπρος την οδύνη της περιθωριοποίησης και της απομόνωσης, πράγμα που οφείλεται στην αδυναμία των ηγεσιών της χώρας, πολλά χρόνια τώρα, να σχεδιάσουν και να προβάλουν την παρουσία της Κύπρου και του Κυπριακού ως προβλήματος δικαιωμάτων, ελευθεριών και δημοκρατίας σε όλο τον κόσμο. Πρέπει να υπογραμμίσουμε με θλίψη πως ελάχιστοι θυμούνται την Κύπρο ως κυπριακό πρόβλημα πλέον.
Στην Ευρώπη και στα όργανά της υπάρχουμε μεν ως κράτος, αλλά οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν πως η αγωνία πολλών Ευρωπαίων στα διάφορα κρίσιμα fora του ευρωπαϊκού συστήματος είναι η αποκατάσταση των «δικαιωμάτων» των Τουρκοκυπρίων και του κατεχόμενου «Βορρά». Όλες οι προσπάθειες των Ευρωπαίων εταίρων μας δεν απευθύνονται πλέον στην κατέχουσα δύναμη, την Τουρκία, να αποσύρει τα στρατεύματα κατοχής, πράγμα που θα μπορούσε να είναι μια σταθερή και μόνιμη διεκδίκησή μας παντού, αλλά να κάνουμε εκείνες τις υποχωρήσεις που χρειάζεται, ούτως ώστε να επέλθει η επανένωση, δηλαδή τι; Ένα κράτος θνησιγενές, προϊόν αδικίας και χωρίς προοπτικές επιβίωσης.
Το κράτος αυτό δεν θα περιλαμβάνει δομές και θεσμούς κοινωνικοπολιτικής και οικονομικής ενσωμάτωσης, τελώντας συνεχώς υπό την ηγεμονική εποπτεία του τουρκικού παράγοντα, μετατρέποντας εντέλει την Κύπρο σε προτεκτοράτο. Αυτά τα έχουμε πει και τα έχουμε ξαναγράψει πολλάκις. Τούτη την ώρα, θέλουμε να τονίσουμε πως δεν έχουμε συμμάχους σε επίπεδο λαών και κοινωνιών πουθενά. Ακόμη και στην Ελλάδα, οι άνθρωποι δεν ασχολούνται παρά μόνο σποραδικά και περιθωριακά με την Κύπρο και το Κυπριακό. Έχουμε καταφέρει η Κύπρος και οι αγώνες της να συγκινούν ελάχιστους, αποκαλούμενους γραφικούς.
Τα ελλαδικά μέσα ενημέρωσης, ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό, θα λέγαμε από τη μνημονιακή κρίση και εσχάτως με την κρίση στην ΕΡΤ, έχουν εξαφανίσει την Κύπρο και το Κυπριακό ως θέματα προβολής, ανάλυσης, συζήτησης, πληροφόρησης. Ας μην ξεχνάμε πως πολλά ξεκινούσαν από την Αθήνα και το ενδιαφέρον των Αθηνών σε όλα τα επίπεδα πολιτικής, οικονομίας και επικοινωνίας για να εξακτινιστεί το Κυπριακό σε όλο τον κόσμο. Το γεγονός αυτό, με την απουσία οποιασδήποτε σοβαρής στρατηγικής επιρροής διεθνώς και ιδιαίτερα στην Ουάσιγκτον, μετατρέπει το Κυπριακό από ένα σοβαρό διεθνές θέμα, σε μια υπόθεση διαχειριστικής διευθέτησης από ορισμένους άσχετους και αδιάφορους τεχνοκράτες.
Το γεγονός πως δεν γίνεται αναφορά στην Κύπρο και στο Κυπριακό ούτε στον ελλαδικό χώρο, και φυσικά πουθενά αλλού, δεν μειώνει μόνο το ενδιαφέρον κοινωνιών, κρατών και ηγεσιών για ένα θέμα που πρέπει να λυθεί, συντείνει βραχυπρόθεσμα στο να λησμονούν οι άνθρωποι τα συμβάντα και το δράμα ενός λαού που αγωνίζεται να επιβιώσει στον χρόνο και να διεκδικήσει τα δικαιώματά του και μακροπρόθεσμα επηρεάζει αρνητικά όλους τους τρίτους, οι οποίοι έχουν μια εικόνα εντελώς διαφορετική από την πραγματικότητα. Γνωρίζουμε καλώς πως οι πραγματικότητες είναι τεχνητές κατασκευές εκείνων που έχουν την ικανότητα, τη θέληση και τα μέσα να φτιάξουν επικοινωνιακή στρατηγική που τους ευνοεί.
Πολιτιστικός μαρασμός…
ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ με την Ελλάδα, το οποίο πρέπει να τονίσουμε, συνίσταται στο ότι η απομάκρυνση από τον ελληνικό χώρο της Κύπρου και του κυπριακού Ελληνισμού οδηγεί νομοτελειακά την Κύπρο σε πολιτιστικό μαρασμό και αλλοτρίωση, με επιπτώσεις στις επόμενες γενεές. Η νέα ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου αναλαμβάνει τιτάνιο έργο διόρθωσης λαθών και απάλειψης εγκληματικών πολιτικών που προηγήθηκαν στα θέματα της εκπαίδευσης, δηλαδή της ιστορίας, του ελληνικού πολιτισμού, της φιλοσοφίας και της ελληνικής παιδείας εν γένει, ώστε τα Ελληνόπουλα της Κύπρου να συνεχίσουν την παράδοση των προγόνων τους μέσα από την ελληνική τους ταυτότητα, η οποία σφυρηλατήθηκε επί χιλιετηρίδες και η οποία δεν επηρεάζει καθόλου αρνητικά, αντιθέτως μάλιστα, την οικοδόμηση ενός κοινού, δημοκρατικού κράτους με τους Τουρκοκυπρίους.
Συνοψίζοντας, πρέπει να υπογραμμίσουμε την ανάγκη η Κύπρος να επανέλθει στο διεθνές προσκήνιο, παρά την οικονομική κρίση, με τη βεβαιότητα πως και αυτή τούτη η κρίση θα ξεπεραστεί μέσα από μια κινητοποίηση των ανά τον κόσμο Ελλήνων στην επιστράτευση των φίλων και συμμάχων μας, υπέρ των δικαίων ενός λαού, ο οποίος απειλείται πολλαπλά. Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, που πρέπει να ενταχθεί σε άμεσες στρατηγικές κινήσεις, οφείλει η ηγεσία του τόπου να σχεδιάζει, συνεπικουρούμενη από ειδικούς που αγαπούν και πιστεύουν στην Κύπρο και στο μέλλον της. Γνωρίζοντας τον στρατηγικό στόχο μας, μπορούμε ως ηγεσία της Κύπρου να συζητήσουμε με τους τρίτους για το τι θέλουμε σε σχέση με την επίλυση του Κυπριακού και το περιεχόμενο της λύσης. Πορεία στα τυφλά είναι συνήθως θανατηφόρα.
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ Κ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗΣ
Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής
Διευθυντής Κέντρου Ανατολικών Σπουδών
Πάντειο Πανεπιστήμιο
Η Κύπρος είναι αυτήν την ώρα μόνη, μοναχική και εν τοις πράγμασι παντού απομονωμένη
Η ΖΥΡΙΧΗ κατέρρευσε γιατί ακριβώς ήταν ένα τεχνητό κατασκεύασμα
Πρέπει να ομολογήσουμε πως το δυστύχημα για την Κύπρο δεν συνίσταται μόνο στην κατάρρευση της οικονομίας της, στην κατεδάφιση του τραπεζικού συστήματος και των συναφών υπηρεσιών του, δεν συνίσταται στο γεγονός ότι η ηγεσία της χώρας δεν κατάφερε να συνέλθει από το σοκ της πρόσφατης σφαγής του χρηματοπιστωτικού της συστήματος και αντιδρά σπασμωδικά, χωρίς σχέδιο και χωρίς στρατηγική, όπως φαίνεται, αλλά κυρίως θα λέγαμε από το γεγονός πως η Κύπρος είναι τούτη την ώρα μόνη, μοναχική και εν τοις πράγμασι παντού απομονωμένη.
Είμαστε υποχρεωμένοι να μιλούμε τη γλώσσα της αλήθειας χωρίς εξωραϊσμούς και ωραιοποιήσεις, όντες αισιόδοξοι από τη φύση μας, πλην όμως απελπιστικά απαισιόδοξοι για την πορεία που πήραν τα πράγματα τα τελευταία πέντε χρόνια για την Κύπρο και το Κυπριακό, σε ό,τι αφορά το μέλλον και τις προοπτικές επιβίωσης του τόπου ως μιας ελληνικής πατρίδας.
Έχουμε ξαναϋπογραμμίσει και από αυτήν τη στήλη πως το κυπριακό πρόβλημα έχει ουσιαστικές παραμέτρους, που δεν έχουν καμία σχέση με τις τεχνικές - διαδικαστικές παρεμβάσεις και σχεδιασμούς του λεγόμενου διεθνούς παράγοντα, όπως είναι ο ΟΗΕ και του καθόλα αναξιόπιστου ως εκπροσωπούντος τον ΟΗΕ κυρίου Ντάουνερ, γιατί το Κυπριακό δεν είναι διαδικαστική υπόθεση διευθέτησης μιας διαμάχης, όπως διαμορφώθηκε από την τουρκική δύναμη κατοχής επί του εδάφους, όπως επιχειρεί και τώρα ο κ. Ντάουνερ, παλαιότερα ο κύριος Hanney, αλλά είναι ουσιαστική υπόθεση δικαίου και δικαιοσύνης που αφορά στην επιβίωση ενός λαού και ενός πολιτικού συστήματος, όπως είναι η Κυπριακή Δημοκρατία.
Δεν μπορούμε, δηλαδή, να βλέπουμε το Κυπριακό ως εξωγήινοι που φτιάχνουμε επί χάρτου, σχεδιάζουμε δηλαδή πολιτικά συστήματα από παρθενογένεση, ωσάν σε αυτόν τον τόπο να μην προϋπήρξε ούτε ιστορία, ούτε πολιτισμός, ούτε παράδοση, ούτε ταυτότητα που να καθορίζει και να συνέχει τη ζωή των ανθρώπων. Είχαμε την ευκαιρία, αναλύοντας και το Σχέδιο Ανάν στο παρελθόν, να εξηγήσουμε πως τα κράτη που προορίζονται να επιβιώσουν και να αντέξουν τη δίνη των μεγάλων αλλαγών που έρχονται στον κόσμο καθημερινώς, δεν είναι τεχνητές κατασκευές, αλλά προϊόντα πολιτισμού.
Η Ζυρίχη κατέρρευσε γιατί ακριβώς ήταν ένα τεχνητό κατασκεύασμα. Τα πενήντα χρόνια ζωής του ανεξάρτητου Κυπριακού Κράτους καλλιέργησαν και εμπέδωσαν στην πλειοψηφία του λαού τον πολιτισμό της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας, των δικαιώματων και της ταυτότητας των πολιτών τούτου του κράτους, γι’ αυτό και το υπερασπιζόμαστε σήμερα. Αυτή η κουλτούρα κράτησε την Κυπριακή Δημοκρατία όρθια μετά τη λαίλαπα της εισβολής του Αττίλα.
Σήμερα, λοιπόν, βιώνει η Κύπρος την οδύνη της περιθωριοποίησης και της απομόνωσης, πράγμα που οφείλεται στην αδυναμία των ηγεσιών της χώρας, πολλά χρόνια τώρα, να σχεδιάσουν και να προβάλουν την παρουσία της Κύπρου και του Κυπριακού ως προβλήματος δικαιωμάτων, ελευθεριών και δημοκρατίας σε όλο τον κόσμο. Πρέπει να υπογραμμίσουμε με θλίψη πως ελάχιστοι θυμούνται την Κύπρο ως κυπριακό πρόβλημα πλέον.
Στην Ευρώπη και στα όργανά της υπάρχουμε μεν ως κράτος, αλλά οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν πως η αγωνία πολλών Ευρωπαίων στα διάφορα κρίσιμα fora του ευρωπαϊκού συστήματος είναι η αποκατάσταση των «δικαιωμάτων» των Τουρκοκυπρίων και του κατεχόμενου «Βορρά». Όλες οι προσπάθειες των Ευρωπαίων εταίρων μας δεν απευθύνονται πλέον στην κατέχουσα δύναμη, την Τουρκία, να αποσύρει τα στρατεύματα κατοχής, πράγμα που θα μπορούσε να είναι μια σταθερή και μόνιμη διεκδίκησή μας παντού, αλλά να κάνουμε εκείνες τις υποχωρήσεις που χρειάζεται, ούτως ώστε να επέλθει η επανένωση, δηλαδή τι; Ένα κράτος θνησιγενές, προϊόν αδικίας και χωρίς προοπτικές επιβίωσης.
Το κράτος αυτό δεν θα περιλαμβάνει δομές και θεσμούς κοινωνικοπολιτικής και οικονομικής ενσωμάτωσης, τελώντας συνεχώς υπό την ηγεμονική εποπτεία του τουρκικού παράγοντα, μετατρέποντας εντέλει την Κύπρο σε προτεκτοράτο. Αυτά τα έχουμε πει και τα έχουμε ξαναγράψει πολλάκις. Τούτη την ώρα, θέλουμε να τονίσουμε πως δεν έχουμε συμμάχους σε επίπεδο λαών και κοινωνιών πουθενά. Ακόμη και στην Ελλάδα, οι άνθρωποι δεν ασχολούνται παρά μόνο σποραδικά και περιθωριακά με την Κύπρο και το Κυπριακό. Έχουμε καταφέρει η Κύπρος και οι αγώνες της να συγκινούν ελάχιστους, αποκαλούμενους γραφικούς.
Τα ελλαδικά μέσα ενημέρωσης, ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό, θα λέγαμε από τη μνημονιακή κρίση και εσχάτως με την κρίση στην ΕΡΤ, έχουν εξαφανίσει την Κύπρο και το Κυπριακό ως θέματα προβολής, ανάλυσης, συζήτησης, πληροφόρησης. Ας μην ξεχνάμε πως πολλά ξεκινούσαν από την Αθήνα και το ενδιαφέρον των Αθηνών σε όλα τα επίπεδα πολιτικής, οικονομίας και επικοινωνίας για να εξακτινιστεί το Κυπριακό σε όλο τον κόσμο. Το γεγονός αυτό, με την απουσία οποιασδήποτε σοβαρής στρατηγικής επιρροής διεθνώς και ιδιαίτερα στην Ουάσιγκτον, μετατρέπει το Κυπριακό από ένα σοβαρό διεθνές θέμα, σε μια υπόθεση διαχειριστικής διευθέτησης από ορισμένους άσχετους και αδιάφορους τεχνοκράτες.
Το γεγονός πως δεν γίνεται αναφορά στην Κύπρο και στο Κυπριακό ούτε στον ελλαδικό χώρο, και φυσικά πουθενά αλλού, δεν μειώνει μόνο το ενδιαφέρον κοινωνιών, κρατών και ηγεσιών για ένα θέμα που πρέπει να λυθεί, συντείνει βραχυπρόθεσμα στο να λησμονούν οι άνθρωποι τα συμβάντα και το δράμα ενός λαού που αγωνίζεται να επιβιώσει στον χρόνο και να διεκδικήσει τα δικαιώματά του και μακροπρόθεσμα επηρεάζει αρνητικά όλους τους τρίτους, οι οποίοι έχουν μια εικόνα εντελώς διαφορετική από την πραγματικότητα. Γνωρίζουμε καλώς πως οι πραγματικότητες είναι τεχνητές κατασκευές εκείνων που έχουν την ικανότητα, τη θέληση και τα μέσα να φτιάξουν επικοινωνιακή στρατηγική που τους ευνοεί.
Πολιτιστικός μαρασμός…
ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ με την Ελλάδα, το οποίο πρέπει να τονίσουμε, συνίσταται στο ότι η απομάκρυνση από τον ελληνικό χώρο της Κύπρου και του κυπριακού Ελληνισμού οδηγεί νομοτελειακά την Κύπρο σε πολιτιστικό μαρασμό και αλλοτρίωση, με επιπτώσεις στις επόμενες γενεές. Η νέα ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου αναλαμβάνει τιτάνιο έργο διόρθωσης λαθών και απάλειψης εγκληματικών πολιτικών που προηγήθηκαν στα θέματα της εκπαίδευσης, δηλαδή της ιστορίας, του ελληνικού πολιτισμού, της φιλοσοφίας και της ελληνικής παιδείας εν γένει, ώστε τα Ελληνόπουλα της Κύπρου να συνεχίσουν την παράδοση των προγόνων τους μέσα από την ελληνική τους ταυτότητα, η οποία σφυρηλατήθηκε επί χιλιετηρίδες και η οποία δεν επηρεάζει καθόλου αρνητικά, αντιθέτως μάλιστα, την οικοδόμηση ενός κοινού, δημοκρατικού κράτους με τους Τουρκοκυπρίους.
Συνοψίζοντας, πρέπει να υπογραμμίσουμε την ανάγκη η Κύπρος να επανέλθει στο διεθνές προσκήνιο, παρά την οικονομική κρίση, με τη βεβαιότητα πως και αυτή τούτη η κρίση θα ξεπεραστεί μέσα από μια κινητοποίηση των ανά τον κόσμο Ελλήνων στην επιστράτευση των φίλων και συμμάχων μας, υπέρ των δικαίων ενός λαού, ο οποίος απειλείται πολλαπλά. Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, που πρέπει να ενταχθεί σε άμεσες στρατηγικές κινήσεις, οφείλει η ηγεσία του τόπου να σχεδιάζει, συνεπικουρούμενη από ειδικούς που αγαπούν και πιστεύουν στην Κύπρο και στο μέλλον της. Γνωρίζοντας τον στρατηγικό στόχο μας, μπορούμε ως ηγεσία της Κύπρου να συζητήσουμε με τους τρίτους για το τι θέλουμε σε σχέση με την επίλυση του Κυπριακού και το περιεχόμενο της λύσης. Πορεία στα τυφλά είναι συνήθως θανατηφόρα.
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ Κ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗΣ
Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής
Διευθυντής Κέντρου Ανατολικών Σπουδών
Πάντειο Πανεπιστήμιο
