Οπως και δυστυχώς έγινε, σε αντίθεση με ό,τι υποστήριζαν προβεβλημένοι αρθρογράφοι και λοιποί διαμορφωτές της κοινής γνώμης, οι οποίοι από τον τηλεοπτικό άμβωνα κήρυτταν -ακόμη κηρύττουν- ότι η σωτηρία θα έλθει μέσα από την ισοπέδωση της κοινωνίας... για να σωθεί η πατρίδα (;). Ζούμε την αναβίωση του κοινωνικού φεουδαρχικού μοντέλου, που η κοινωνική εξαθλίωση εκλαμβάνεται ως απαραίτητη διαδικασία για την επίτευξη μιας σωτηρίας με μεταφυσικούς όρους χρήσης, θυμίζοντας εσχατολογικές αιρέσεις που πείθουν τους αφελείς ότι θα σωθούν μόνο αν... αυτοκτονήσουν ομαδικώς!
Τρία χρόνια στο αμπάρι της ευρωπαϊκής γαλέρας τραβώντας κουπί, και είναι ίσως η πρώτη φορά που τα λόγια του Αλεξανδρινού έχουν χάσει το νόημά τους. Στην περίπτωσή μας, σημασία δεν έχει το ταξίδι, αλλά ο τελικός προορισμός. Η ανάγκη επιτέλους να σταματήσει το πλεούμενο «Ελλάδα» να αντιμετωπίζει τρικυμίες και θύελλες, και να εισέλθει στα ήρεμα και γαλήνια νερά ενός απάνεμου κόλπου προκύπτει ως μοναδική διέξοδος φυγής προς τα εμπρός.
Η ελληνική κοινωνία χρειάζεται ένα διάλειμμα από τη διαρκή και συνεχόμενη ένταση των τελευταίων τριών χρόνων που παράγει συνθήκες χαοτικής διεργασίας στο εσωτερικό της. Χρειάζεται μια μεγάλη δόση εσωτερικής ηρεμίας, όχι σε επίπεδο εντυπώσεων αλλά σε επίπεδο ουσίας.
Κοινωνική ηρεμία απαιτείται τώρα. Να δοθεί η ευκαιρία στην κοινωνία να ξυπνήσει ένα πρωί και να μην τρέξει με αγωνία στους τηλεοπτικούς δέκτες για να δει τι καινούργιο τής ξημερώνει, ποιοι νέοι φόροι έρχονται ή αν θα έχει ακόμη δουλειά αύριο. Δεν αξίζει στον Ελληνα και στην Ελληνίδα, όπως δεν αξίζει σε κανέναν άνθρωπο, αυτό το μαρτύριο της σταγόνας. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση που τα πάντα δείχνουν να ισορροπούν σε τεντωμένο σκοινί. Ο πολίτης χρειάζεται να πάρει μια βαθιά ανάσα, να ανασυντάξει τις δυνάμεις του και να αναδιοργανώσει τη ζωή του. Αιμορραγεί η Δημοκρατία από τον νεποτισμό, τον οποίο στην περίπτωσή μας μόνο το Πακιστάν μπορεί να ανταγωνιστεί, και τη μετριοκρατία.
Επωάζεται το αβγό του φιδιού, η ελληνική κοινωνία συντηρητικοποιείται ραγδαίως, με φαινόμενα ξενοφοβίας και ομοφοβίας να αποκτούν δυστυχώς ξανά υποστηρικτές, ο πατριωτισμός αλλοιώνεται ως έννοια εξαιτίας της έξαρσης του εθνικισμού, του σοβινισμού και του λαϊκισμού, ενώ ο πολίτης τελματώνεται στην αέναη δυστοπία. Πρέπει να βγούμε από την έρημο τώρα. Πώς; Με πρόγραμμα και σχέδιο ενίσχυσης των πυλώνων αυτοβοήθειας, με χάραξη μιας «έξυπνης» υψηλής στρατηγικής που θα προνοεί για την ανοικοδόμηση του εθνικού status σε δύναμη της θάλασσας, με δημιουργική εξωστρέφεια και συμμετοχικότητα στο διεθνές παίγνιο, με πίστη στους δημοκρατικούς θεσμούς και με δημιουργική εμμονή για την άσκηση της πολιτικής υπέρ της ανθρώπινης ευτυχίας και όχι της ευημερίας αριθμών, ποσοστών και άυλων τίτλων.
