Τουριστικό ρεύμα, αλλά...

Σε μια πρόχειρη αποτίμηση του έργου των ομάδων συνεργασίας μέχρι στιγμής, σαφέστατα και υπάρχει αύξηση του τουριστικού ρεύματος από το Ισραήλ στην Ελλάδα. Η πρόοδος στον τομέα αυτόν είναι υπαρκτή και αισθητή. Μόνο που δεν οφείλεται ούτε στο ελάχιστο στις δικές μας προσπάθειες. Το οφείλουμε στο Ισραήλ και στην επιλογή του να διαρρήξει τις σχέσεις του με την Τουρκία.
Ακόμη και ο ίδιος ο Νετανιάχου το 2011 ζήτησε από το υπουργικό συμβούλιο να επιλέξουν την Ελλάδα ως τουριστικό προορισμό. Κι αυτό όμως το αφήσαμε ανεκμετάλλευτο. Πέρα από το ότι με πτήσεις τσάρτερ γέμισαν τα ξενοδοχεία, δεν υπήρξε κανένα όφελος, ούτε για τα μαγαζάκια που έστεκαν αντίκρυ των εισόδων των ξενοδοχείων. Τουρισμός των 300 δολαρίων το άτομο για 4 νύχτες, μαζί με το αεροπορικό εισιτήριο και all inclusive κατανάλωση στο ξενοδοχείο.

Μια προσπάθεια που έγινε από τον τότε υπουργό Τουρισμού για εναλλακτικές μορφές τουρισμού, ώστε να ενισχυθούν οι ορεινές περιοχές, έμειναν στα σκαριά, διότι κανείς δεν έδωσε συνέχεια μετά απ' αυτόν, ενώ το κορυφαίο αυτής της υπόθεσης είναι ότι, σε μια χρονιά που αναμένονται περίπου 300.000 τουρίστες από το Ισραήλ, ο ΕΟΤ δεν αντικατέστησε καν τον επικεφαλής του γραφείου του στο Τελ Αβίβ που έφυγε με σύνταξη...

Στον αγροτικό τομέα, το Ισραήλ αναμένει ακόμη εισηγήσεις από το ελληνικό υπουργείο Γεωργίας. Τι θέλουμε, σε ποιους τομείς, πώς ακριβώς θέλουμε την υλοποίηση της συνεργασίας. Κι εμείς τίποτα. Ούτε ένα κείμενο, μια αράδα, κάτι που να αποδεικνύει το ενδιαφέρον μας συγκεκριμένα. Όχι απλώς σε τίτλους, αλλά μία μελέτη με στοιχεία ικανά για να σου απαντήσει και ο άλλος.

Στις νέες τεχνολογίες, μια από τα ίδια. Ναι μεν θέλουμε, αλλά ακόμη δεν έχουμε ξεκαθαρίσει τι θέλουμε. Σε επίπεδο δηλώσεων... φωτοβολταϊκά, αιολική ενέργεια, αφαλάτωση, διαχείριση απορριμάτων κ.λπ. Στην πράξη η αφαλάτωση και η διαχείριση απορριμάτων είναι το πεδίο ενδιαφέροντος. Πρόοδος ομάδας εργασίας... ανύπαρκτη - εκτός κι αν την κρατούν μυστική.

Στον τομέα της άμυνας, η πρόοδος δεν οφείλεται σ' εμάς, αλλά στο Ισραήλ. Συνεργασία σε ασκήσεις ναυτικές -στις δικές μας θάλασσες-, ασκήσεις ειδικών δυνάμεων σε ελληνικά υψώματα και πωλήσεις πυρομαχικών (που δεν μας έδιναν οι Αμερικανοί για να κρατούν τις ισορροπίες με την Τουρκία). Ακόμη κι εδώ, όμως, το όφελος είναι υπό συζήτηση. Το Ισραήλ αποκτά τεχνογνωσία από την εκπαίδευση των δυνάμεών του στη χώρα μας και εισπράττει χρήματα από πωλήσεις όπλων και πυρομαχικών. Εμείς ζητήσαμε κάτι σε αντάλλαγμα; Ήρθε μια φρεγάτα του Ισραήλ για επισκευή ή ένα μαχητικό αεροσκάφος σε ελληνικά κέντρα συντήρησης;

Το Ισραήλ, για να προχωρήσει τη συνεργασία με την Ελλάδα, προσδοκά πολιτικά και οικονομικά οφέλη. Τα οικονομικά οφέλη θα έλθουν με τη συγκεκριμενοποίηση και υπογραφή των όποιων συμφωνιών. Τα πολιτικά θέλουν συζήτηση και προσοχή.

Προϊόντα από τα κατεχόμενα

Πρόσφατα οι υπουργοί Εξωτερικών των χωρών - μελών της Ε.Ε. υπέγραψαν κείμενο με το οποίο ζητούν την αναγραφή στα προϊόντα εξαγωγής του Ισραήλ, εφόσον αυτά προέρχονται από κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη. Η Ελλάδα δεν υπέγραψε το κείμενο. Γιατί; Έχει αλλάξει κάτι στην πολιτική που ακολουθούμε στο Παλαιστινιακό, ή υπάρχει άλλος λόγος;

Στην αντίπερα όχθη, ο Έλληνας πρωθυπουργός είχε προγραμματίσει να παρευρεθεί στην Αμερική στο συνέδριο του εβραϊκού λόμπι. Το ταξίδι ακυρώθηκε όταν έγινε γνωστό ότι ο Αμερικανός πρόεδρος δεν είχε χρόνο να συναντήσει τον κ. Σαμαρά. Έστω κι έτσι, όμως, το ταξίδι θα έπρεπε να έχει γίνει, γιατί, ασχέτως των δηλώσεων Νετανιάχου για τις σχέσεις με την Ελλάδα, οι εβραϊκές οργανώσεις της Αμερικής μπορούν να αποτελέσουν μοχλό πίεσης προς το Τελ Αβίβ και η Αθήνα θα έπρεπε να εκμεταλλευτεί αυτό το στοιχείο.

Ένας εκ των στενών συνεργατών του Γ. Παπανδρέου, την πρώτη περίοδο της ελληνοϊσραηλινής προσέγγισης, είχε θέσει το ρητορικό ερώτημα: «τόσα χρόνια μετά τον αραβικό προσανατολισμό της Αθήνας και της πολιτικής του Ανδρέα, τι κερδίσαμε ως χώρα;». Προσωπικά εκτιμώ ότι η προσέγγιση με το Τελ Αβίβ θα πρέπει να προχωρήσει. Χρειαζόμαστε και τις γνώσεις, και την τεχνολογία του Ισραήλ για την ανάπτυξη σε αρκετούς τομείς. Ωστόσο, για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να υπάρξει κάτι περισσότερο από δηλώσεις και ταξίδια υπουργών.

Ο Κάρολος Παπούλιας είχε πει κάποτε, απαντώντας στις προσδοκίες από τον αραβικό κόσμο: «Φταίνε οι Άραβες που δεν ήρθαν, ή μήπως φταίμε εμείς που δεν τους πείσαμε να έλθουν;». Πολύ φοβάμαι ότι στον ίδιο δρόμο στέκουμε και με το Ισραήλ...