Η Αριστερά οφείλει σήμερα να απαντήσει στα εξής βασικά πολιτικά ζητήματα.Το πρώτο είναι γιατί χάθηκε η ιδεολογική μάχη του Μνημονίου. Γιατί δηλαδή οι -εκτεθειμένες πολλαπλώς στα μάτια της κοινωνίας- πολιτικές δυνάμεις και η μνημονιακή δημοσιολογία κατόρθωσαν να «περάσουν» την προκατασκευασμένη αιτιολογία τους για την κρίση, που αποδίδει την πρώτιστη ευθύνη στους πολίτες. Η Αριστερά δεν ανέλυσε εγκαίρως τα αίτια της χρεωκοπίας και της κοινωνικής επιδείνωσης, που -αναπόδραστα και από ετών- είχαν δρομολογηθεί εξαιτίας των συγκεκριμένων νεοφιλελεύθερων και μονεταριστικών πολιτικών της Ε.Ε. Η αδυναμία της αυτή πίστωσε πολιτικό χρόνο στους υπαίτιους, με αποτέλεσμα οι θύτες (ιδίως η Ε.Ε.) να εμφανιστούν ως... «σωτήρες».Το δεύτερο μεγάλο ζήτημα είναι γιατί δεν κατόρθωσε να οργανώσει ένα πλατύ, ενωτικό Λαϊκό Κίνημα, που με την καθημερινή του παρουσία στους χώρους δουλειάς και στην Κοινωνία θα απέτρεπε την επιβολή των Μνημονίων, την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας στην Τριαρχία των δανειστών.Τέλος, πρέπει να δώσει και μια πειστική απάντηση στο οργανωτικό -και συνάμα «βαθύ» πολιτικό- ζήτημα γιατί δεν πέτυχε την ενότητά της, την ώρα που οι μνημονιακές και παραμνημονιακές δυνάμεις, δεν δίστασαν να συνεργαστούν.

Ενώ δηλαδή το Μνημόνιο, ως έκφραση της πλέον συστημικής, επιθετικής και γενικευμένης καπιταλιστικής συσσώρευσης, δημιουργεί νέα ρήγματα στην κοινωνική βάση του συστήματος εξουσίας, αλλά και διανοίγει ευδιάκριτες ενοποιητικές γραμμές που ευνοούν την ενωτική εναλλακτική δράση, εν τούτοις η Αριστερά, όχι απλώς δεν συσπειρώνεται, αλλά εξακολουθεί να κατακερματίζεται στη βάση διαφόρων δευτερευόντων ή τεχνικών ζητημάτων. Πολύ περισσότερο όταν είναι εμφανές (και το διακηρύσσουν όλοι οι σπουδαίοι διανοούμενοι της Ευρώπης) ότι αυτό το πρόγραμμα, που επιβλήθηκε στη χώρα, παραμερίζει τους θεσμούς της αστικής δημοκρατίας και -παρά τους ευφημισμούς των ευρωπαϊκών κειμένων και της νεοφιλελεύθερης Τεχνοδομής- εγκαθιδρύει ζώνες κυρίαρχων κρατών και περιφέρειας (κρατών - «rogue»).

Γιατί η πιθανότητα να βρεθούμε μπροστά στον κίνδυνο διακοπής της ρευστότητας από την ΕΚΤ (μια ακραία και αυτοκτονική για την ΟΝΕ εκδήλωση δημοσιονομικής «ευγονικής» και τιμωρίας), ως απάντηση σε μια νέα, πατριωτική και δυναμική διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους δανειστές, είναι ένα ζήτημα αντιμετωπίσιμο από μια Διεύθυνση της Τράπεζας της Ελλάδας και του υπουργείου Οικονομικών, σύμφωνα με τα σχέδια που καταρτίζουν (για παν ενδεχόμενο) όλες οι χώρες του κόσμου.

Το αν δηλαδή θα χρειαστεί ικανή ποσότητα συναλλάγματος για την αγορά κεφαλαιουχικών αγαθών προς έναρξη της αναπτυξιακής διαδικασίας και την προμήθεια όλων των χρειωδών για τη διεξαγωγή της καθημερινής ζωής..., το αν θα απαιτηθούν προσωρινές χρεωστικές κάρτες ή ειδικά τραπεζογραμμάτια για να διευκολύνουν, κατά τις δύσκολες ημέρες, τις συναλλαγές των επιχειρήσεων και των πολιτών..., είναι τεχνικά ζητήματα που δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τη δημιουργία νέων κομμάτων στην κοινωνική συνείδηση. Η ανάγκη δημιουργίας νέων κομμάτων δεν προκύπτει από κάποιο ζήτημα συγκυρίας, όσο σπουδαίο και αν είναι (όπως π.χ. το νόμισμα και η ισοτιμία του), αλλά είναι αποτέλεσμα επίμονων, διαρκών και εμφανών αλλαγών στη διάρθρωση των συντελεστών της παραγωγής και των κοινωνικο-οικονομικών σχέσεων που εδράζονται σ' αυτές(...)
Η σκέψη άλλωστε για μονομερή έξοδο από την ΟΝΕ και την Ε.Ε. τώρα, είναι έωλη και κατά πολλούς (και τον Τσόμσκι) το ενδεχόμενο εγχείρημα «απρόσεκτο». Παραγνωρίζει τις διεθνείς δεσμεύσεις του μνημονιακού πλαισίου που μπορούν να επιβληθούν με διάφορους τρόπους από τη διεθνή κοινότητα, καθώς και το υπερεθνικό, παραμνημονιακό πλαίσιο των δημοσιονομικών, νομισματικών και τραπεζικών καταναγκασμών και εξαρτήσεων.

Η πρόταση για την επαναθεμελίωση-επανασχεδιασμό της Ε.Ε., της ΟΝΕ και του ευρώ, με την ταυτόχρονη διάσωση των χωρών με υπερβολικό χρέος, την παραχώρηση πακέτου ανάπτυξης με νέα κριτήρια και με εύλογη μεταβατική περίοδο, είναι αυτή που μπορεί να εκφραστεί σήμερα μαζικά από τις χώρες του Νότου και την Εργατική Τάξη της Κεντρικής Ευρώπης, ώστε να βάλει πάλι σε κίνηση την αναπτυξιακή διαδικασία, να προωθήσει «από τα κάτω» τη νέα δημοκρατική θεσμική συγκρότηση όλων των ευρωπαϊκών οργάνων και να μεταφέρει πλεονάσματα στις χώρες του Νότου που τα δικαιούνται.
 
Αυτή την πρόταση πρέπει να επεξεργαστεί περαιτέρω ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ. Ταυτόχρονα όμως πρέπει να είναι έτοιμος για όλα τα ενδεχόμενα. Ο λαός φαίνεται ότι σιγά-σιγά φεύγει από τον αστερισμό του φόβου. Αναμένει την εναλλακτική πρόταση που θα εκφράζεται με ενιαίο λόγο και μία φωνή, από στελέχη που έχουν πλέον συν-αντίληψη για το εύρος των εννοιών που μεταχειρίζονται στον δημόσιο διάλογο.

Άρα δεν είναι ο φόβος αυτός που μας αποστερεί προς το παρόν την επικράτηση, αλλά η μη επίτευξη -σε ικανοποιητικό βαθμό- του ενιαίου λόγου. Κανένας, σε καμιά χώρα και σε καμιά περίοδο της Ιστορίας δεν πήρε κυβέρνηση (πάντα με δημοκρατικές διαδικασίες), έχοντας κυβερνητική πρόταση πολυφωνίας, όπου το κάθε κεντρικό στέλεχος διατυπώνει τη δική του εκδοχή για τα επείγοντα ή μεσομακροπρόθεσμα μέτρα. Ο λαός δεν ψήφισε, όπως ορισμένοι ισχυρίζονται, φορμαλιστικά, δηλαδή σχήμα ποικίλων και αυτόνομων δημοκρατικών εκπροσωπήσεων, συλλογικοτήτων και ελευθεριακής έκφρασης στον δημόσιο χώρο... Ψήφισε πρόγραμμα σωτηρίας, οικονομικής και κοινωνικής απελευθέρωσης και πείστηκε από αξιόπιστα πρόσωπα που του δίνουν προοπτική κυβέρνησης, που θα εφαρμόσει την άμεση, σταθερή, συνεκτική και εναλλακτική λύση.
Η μόνη, ως εκ τούτου, απάντηση-λύση, αν θέλουμε να σταματήσουμε την πορεία αποικιοποίησης της χώρας, είναι η σοβαρότητα, η σταθερότητα και η ρωμαλέα αισθητική του ενιαίου λόγου.
* Ο Αλέξης Μητρόπουλος είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ