Μόνο μερικές εβδομάδες από τότε που η Γαλλία είδε τον Gérard Depardieu να αυτομολεί στη Ρωσία ακολουθούμενο από μια σταθερή χορωδία σωβινιστικών αποδοκιμασιών, σε παρόμοιο κίνδυνο βρίσκεται ένα ακόμα μνημείο. Ο φόβος σήμερα είναι ότι το Charles de Gaulle μπορεί να ακολουθήσει το παράδειγμα του προαναφερθέντος και να προκαλέσει μια εξίσου παρατεταμένη περίοδο εθνικής ενδοσκόπησης.
Προσφάτως άρχισαν να διαρρέουν οι αρχικές προβλέψεις του προϋπολογισμού για την άμυνα της Γαλλίας. Η συζήτηση δεν αφορά το πάγωμα των δαπανών για την προσαρμογή τους στο νέο οικονομικό πλαίσιο, δεν είναι μια λογική «βουτιά» των πόρων, ώστε να εξασφαλιστεί η συμμετοχή του Γαλλικού ΥΕΘΑ στον πόλεμο κατά του ελλείμματος. Με τις σημαντικού μεγέθους περικοπές που προβλέπονται σε όλους τους τομείς στην εγχώρια αγορά, ο στρατός δεν μπορεί να περιμένει να βγει από την υπόθεση αυτή εντελώς αλώβητος λαμβάνοντας υπόψη τις τωρινές διεθνείς δεσμεύσεις του.
Ούτε αφορά η συζήτηση την υποβάθμιση, δηλαδή, της διατήρησης του ίδιου του στρατού ποιοτικά, αλλά μικρότερου σε μέγεθος, ούτε αφορά τη διάλυση κάποιας συγκεκριμένης δυνατότητας, όπως έκαναν πρόσφατα οι Ολλανδοί με τα άρματα μάχης τους και οι Δανοί με τα υποβρύχιά τους.
Όχι, η συζήτηση αφορά μια στροφή τόσο μαζική που θα αλλάξει απολύτως το πρόσωπο της Γαλλικής εξωτερικής πολιτικής. Με λίγα λόγια, η Γαλλία θα χάσει την ικανότητά της να προβάλει τη δύναμή της στο εξωτερικό. Δεν θα είναι πλέον μια «εκστρατευτική» δύναμη, δηλαδή, δε θα έχει πλέον τη φιλοδοξία ή την ικανότητα να στείλει τακτικές ένοπλες δυνάμεις έξω από τα σύνορά της, να μπει πρώτη σε ένα ξένο θέατρο πολέμου, να κάνει επαφή με τον εχθρό, να πολεμήσει αυτόνομα και στη συνέχεια, να παραμείνει εκεί μέχρι το τέλος. Με λίγα λόγια, θα χάσει την ικανότητά της να κάνει επιχειρήσεις όπως αυτή στο Μάλι.
Η Γαλλική άμυνα θα εξακολουθεί να είναι επιφορτισμένη με τη διασφάλιση της εθνικής κυριαρχίας και την προστασία της εδαφικής ακεραιότητάς της, έστω και με τη χρήση ενός απίθανου συνδυασμού πυρηνικής αποτροπής και εγχώριας αστυνόμευσης. Και θα εξακολουθεί να έχει την ικανότητα να στείλει ειδικές δυνάμεις σε περιοχές όπου τα ζωτικά συμφέροντα της Γαλλίας βρίσκονται σε κίνδυνο. Αλλά θα χάσει την ικανότητά της να στείλει τακτικά στρατεύματα για να σπάσει τον κλοιό που έχουν σε μια χώρα ριζοσπαστικές ομάδες τζιχαντιστών, για να αναφέρουμε ένα, εντελώς θεωρητικό, παράδειγμα.
Το χειρότερο σενάριο σχηματίζει ένα ακόμη πιο ζοφερό ανάγνωσμα, με τη διάλυση 30 συνταγμάτων, το κλείσιμο των γραμμών παραγωγής των μαχητικών τζετ Rafale, την πώληση του αεροπλανοφόρου Charles de Gaulle στη Βραζιλία ή την Ινδία και τη διάλυση του προγράμματος της ναυαρχίδας A400M.
Δικαιολογημένα, οι διάδρομοι της παλιάς Rue Saint Dominique μάλλον παραπαίουν από το σοκ. Μπορούμε να είμαστε αρκετά βέβαιοι ότι ένα τέτοιο στρατηγικό στήσιμο θα είναι αρκετά πρωτοφανές στη μεγάλη στρατιωτική ιστορία της Γαλλίας. Δε θα προκαλέσει μόνο μια αλλαγή στο στρατιωτικό πλαίσιο ιδεών, θα επιφέρει έναν τεράστιο επαναπροσδιορισμό του γιατί αγωνίζεται η Γαλλία και το πώς βλέπει τον εαυτό της να ενεργεί στην παγκόσμια σκηνή. Κάτι τέτοιο θέτει υπό αμφισβήτηση όλες τις βαθιά ριζωμένες πνευματικές και πολιτιστικές νοοτροπίες.
Δεν τελειώσαμε ακόμα. Το χειρότερο σενάριο φαίνεται απίθανο για διάφορους λόγους, αν μη τι άλλο ότι το Charles de Gaulle είναι, σε τελική ανάλυση, ένα πυρηνοκίνητο αεροπλανοφόρο. Επίσης δε θα μπορούσαμε να απορρίψουμε το ενδεχόμενο μιας στρατηγικής των ΜΜΕ: η σκέψη του Υπουργείου Οικονομικών θα μπορούσε να είναι ότι με τη χρήση της Αποκαλυπτικής επιλογής μπορεί να περάσει τη δυσάρεστη επιλογή.
Αυτό είναι το καλύτερο που μπορούμε να περιμένουμε, υπό την αίρεση μιας αλλαγής προθέσεων τη τελευταία στιγμή. Ακόμα και τότε, κινδυνεύουμε να δώσουμε στο πολυαγαπημένο Γκωλικό γούστο της Γαλλίας έναν αξιοκαταφρόνητο αποχαιρετισμό.
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ: http://ecfr.eu/blog/entry/the_end_of_french_foreign_policy_as_we_know_it
