Δεν έζησαν την καταστροφή του 1974, που επέφερε στον τόπο η χούντα των Αθηνών και η ΕΟΚΑ Β. Δεν έζησαν να παρακολουθήσουν τα σπρωξίματα στις εξέδρες της εξουσίας και τις πολιτικές παραδοξότητες, που έχουν γίνει «τρόπος ζωής». Τότε, στην εποχή τους, «η προσφορά για την πατρίδα» σήμαινε και θυσία της ζωής. Σήμερα, όσοι δηλώνουν έτοιμοι «να προσφέρουν στον τόπο», αυτό μιας ανάγνωσης και μιας ερμηνείας τυγχάνει: Καρέκλα και βόλεμα, καλογυαλισμένες λιμουζίνες, πολλών ίππων, αθόρυβων μηχανών. Δεν πρόλαβαν να δουν την πατρίδα να αναστενάζει στα Γιούρογκρουπ και να διασύρεται διεθνώς. Να ζητιανεύει δανεικά για να πληρώσει μισθούς και να αποφύγει τη χρεοκοπία. Δεν πρόλαβαν να ζήσουν την κατάντια και τον διασυρμό.
Δεν έζησαν να βιώσουν τον βιασμό της ιστορίας αλλά και την καπηλεία των δικών τους αγώνων. Οι άνθρωποι που προσφέρουν τη ζωή τους για μια ιδέα, για την πατρίδα και τον άνθρωπο, δεν θα μπορούσαν να ανεχθούν τα όσα θλιβερά και συνάμα κωμικοτραγικά βιώνει η χώρα μας.
Έφυγαν νωρίς και αν μπορεί κανείς να το πει, όταν αφορά τούτο μια ανθρώπινη ζωή, «σώθηκαν».
Τα τελετουργικά έχουν και τη σημασία τους. Είναι μια μάχη με τη λήθη. Τουλάχιστον γίνεται προσπάθεια. Οι γενιές έχουν αλλάξει και τις προτεραιότητες. Όπως έχουν αλλάξει και οι πρακτικές που ακολουθούνται για την «καταστολή της σκέψης» και ως απόρροια τούτου και της αντίδραση στα όσα τεκταίνονται. Όπως έχει αναφέρει και ο Χρόνης Μίσσιος, που πρόσφατα «έφυγε», τότε η βία ήταν σωματική, «για τις σημερινές γενιές είναι πιο δύσκολα. Τους κάνουν λοβοτομή, τους απορροφά το σύστημα συνεχώς μέσα στη μηχανή του κέρδους, δεν τους αφήνει περιθώρια ούτε να οραματιστούν, ούτε να φανταστούν, τους αφαιρεί την κριτική σκέψη. Την ψυχή!».
http://www.philenews.com/
