Πόσο φτωχοί είμαστε χωρίς την
παράδοσή μας;
Το σκεφτόμουν βλέποντας σε μια εκπομπή απ’ το αρχείο της ΕΡΤ ένα
αφιέρωμα στα κάλαντα. Όπου στη Θράκη, αλλά και στη Ρόδο, λόγω της
ασυνέχειάς του ελληνισμού μέσα στους αιώνες, τραγουδάει ο λαός για έναν
Αγιοβασίλη με
χαρτί,
ραβδί και καλαμάρι –
αν ξέρεις γράμματα πες μας τ΄αλφαβητάρι, του λένε τα παιδιά, και τότε το ραβδί
ανθίζει και το καλαμάρι
γράφει στο
χαρτί τα
γράμματα. Κι ύστερα ο Αγιοβασίλης
ζευγολάτης! Που επισκέπτεται τη νύχτα της πρωτοχρονιάς τα νοικοκυριά να δει αν οι χωρικοί
προσέχουν τα ζώα τους!..
Καλή χρονιά, καπετάνισσες και συνταξιδιώτες, συντρόφισσες και σύντροφοι, κυρίες και κύριοι!
θα είναι μια δύσκολη χρονιά που θα απαιτεί κουράγιο και αγώνες. Σαν το
σπαθί του Δαμοκλή στέκεται πια η Ευρώπη πάνω απ’ τα κεφάλια των λαών. Κόβει από δω, κόβει από κει, κόβει απ’ όπου βρει. Κόβει και ράβει μιαν Ένωση απάνθρωπη, φεουδαλική. Ίσως το δίλημμα
Ευρώ ή Ελλάδα (και αντιστοίχως Ευρω ή όποιο άλλο κράτος μετατρέπεται σε προτεκτοράτο) να είναι στο εγγύς μέλλον
πιο ισχυρό παρά ποτέ.
Σε αλλοτινούς, εξ ίσου
δύσκολους, καιρούς ή Ελλάδα στάθηκε στα πόδια της με τους διανοουμένους της και την εργατική τάξη να αναζητούν στη
λαϊκή ψυχή τους τρόπους και τις δέουσες στρατηγικές προς όφελος της κοινωνίας. Σήμερα το ζητούμενο είναι η
απονέκρωση της λαϊκής ψυχής. Δια του εκφοβισμού των πολιτών, δια του εκμαυλισμού των διανοούμενων και δια της ενσωμάτωσης της Αριστεράς,
στον βαθμό που ξεριζώνεται απ’ τη φυσιογνωμία της η
πατριωτική της παράδοση και η
εθνικοαπελευθερωτική της κληρονομιά.
Επιστροφή στην παράδοση λοιπόν ή
στροφή στο μέλλον.
Και τούτο ποιείν κακείνο μη αφιέναι, έλεγαν όσοι δεν ήταν του
ενός βιβλίου. Δεν είμαστε
του πεταματού κι όμως μας πετάνε στα κοράκια. Και τώρα αυτό το ανοσιούργημα το φέρουν εις πέρας
χέρια αδερφικά.
Που έδωσαν τα χέρια με χέρια φονικά. Χέρια ανέκαθεν άδικα. Αυτή η
αλυσίδα που δημιουργείται πρέπει να σπάσει. Τα όπλα υπάρχουν. Στην
Ιστορία, την
πολιτική εμπειρία και τη
μνήμη των πολιτών. Και τα τρία έχουν τεθεί εκ ποδών. Στο
ερμαφρόδιτο σύστημα
που έχει προκύψει μετά την προσχώρηση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ στο
νεοφιλελεύθερο μοντέλο, η Ιστορία μας απορφανίζεται απ’ τη σχέση της με
τον λαό κα ιη μνήμη των πολιτών υβρίζεται ως μνήμη χρυσόψαρων.
Οι πιο χυδαίοι και
αμόρφωτοι τύποι του
Σημιτικού «εκσυγχρονισμού» έχουν ανάλαβει,
υπό τις ευλογίες του κ.
Τσίπρα προσωπικώς,
να φέρουν εις πέρας τη προκρούστεια λοβοτομή της εκπαιδευτικής
διαδικασίας. Με πρόσχημα την άρνηση της εθνικόφρονης «αφήγησης» (που
ελάμβανε χώραν πριν από 40 και 50 χρόνια) ο επιτήδειοι αυτοί προχωρούν
στην καθιέρωση της
άλλης όψης του
ίδιου Ιανού – Μολώχ, με τον ίδιοι στόχο:
την αφαίρεση του αντιστασιακού χαρακτήρα από την ιδιοπροσωπεία του ελληνικού λαού. Θα είναι μια
δύσκολη χρονιά.
Οι ευχές της στήλης για αναστοχασμό και για επανεξοπλισμό είναι
ολόθερμες και ταυτοχρόνως, ανταποκρίνονται, πιστεύω, στο αναγκαίο. Δίπλα
μας, πάνω απ’ το κεφάλι μας δηλαδή, συμβαίνουν κωμικοτραγικά πράγματα,
ενδεικτικά της παρακμής στην οποία μας έχει οδηγήσει η υποτέλεια και η
διαφθορά. Ο κ. Λεβέντης για παράδειγμα έχει πιάσει κουβέντα με τον Θεό
και τον συμβουλεύει (τον Θεό) πώς να διαχειρισθεί την καπιταλιστική
κρίση (και με την ευκαιρία τη διασπορά του καρκίνου στους κακούς).
Από την άλλη, ο κ. Τσίπρας σε ένα διαρκές
είπα – ξείπα χωρίς τσίπα,
εγγυάται προσωπικώς (!) τις κύριες συντάξεις (στέλνοντας τις
επικουρικές για τυρί). Όμως, όταν γίνεται γνωστό ότι η Τρόικα απορρίπτει
όλες τις εναλλακτικές (;) κυβερνητικές προτάσεις, ο κ. Τσίπρας παίρνει
υπό την προσωπική του εγγύηση εκτός από τις κύριες και τις αποσυναγωγές
επικουρικές συντάξεις!!
Κάτι τρέχει εδώ, κάτι νοσηρό. Διότι με τέτοια επικοινωνιακά τερτίπια πρέπει να
ξεχάσουμε ότι ο κ. Τσίπρας έχει
ήδη υπογράψει για τη μοίρα των συντάξεων, υπογράφοντας το
τρίτο μνημόνιο (το οποίον προσέτι
νομιμοποίησε τα δύο προηγούμενα) – (και προοιωνίζεται ευθύς εξαρχής το επόμενο ή τα επόμενα).
Η κατάσταση
είναι δύσκολη και οι πολιτικές φιλοδοξίες του κυβερνητικού συστήματος
περιορίζονται στο αν θα είναι κεντρώος ο Γενάρης ή αν ως τον Φλεβάρη θα
αποτύχουν στον αγώνα τους οι γεωργοί, ώστε η γενοκτονία στην πρωτογενή
παραγωγή που άρχισε με τις επιδοτήσεις, να ολοκληρωθεί με την
υπερφορολόγηση. Αλλά, γιατί να αποδεκατισθεί κι άλλο η γεωργική παραγωγή
στην Ελλάδα; θέλει ο κ. Τσίπρας κάτι τέτοιο; το ήθελε ο κ. Σαμαράς;
όχι, το θέλει η Γαλλία ή η Ολλανδία, άρα ο Σόιμπλε και σκυλιά δεμένα –
να περνά το καραβάνι του κυρ
Μιχελογιαννάκη, αφήνοντας πίσω απ’ την τελευταία καρότσα τον κουρνιαχτό που σηκώνει συρόμενος ο Έκτορας.
Οι δύσκολοι καιροί που ζούμε γίνονται όλο και πιο ζοφεροί, για όλο και πιο πολλούς. Κάποτε το κράτος και το παρακράτος έβγαζαν τους αριστερούς «
μιάσματα» και τους εξόντωναν. Σήμερα οι τράπεζες θα μπορούν να βγάζουν τους πολίτες, δεξιούς κι αριστερούς, «
μη συνεργάσιμους» και να τους εξοντώνουν.
Μεγάλη πρόοδος!
Υποκαθιστώντας το κράτος οι τράπεζες θα μπορούν να ασκούν κι αυτές
«νόμιμη βία» (καταδικάζοντας βεβαίως τη βία «απ’ όπου κι αν
προέρχεται»).
Μεγάλη Πρόοδος! Ανάλογη του «Ευρωπαϊκού
ιδεώδους», που έχει αλλαλιάσει με τον πόλεμο λαούς και λαούς, αλλά
καταδικάζει τη βία των αντιποίνων που υφίσταται. Κι όχι μόνον, αλλά
προσπαθεί να χρησιμοποιήσει ακόμα και τα αντίποινα προς όφελος του.
Είδατε τις
τεθωρακισμένες κατσαρίδες που φορούσαν το Μόναχο χριστουγεννιάτικα λόγω «ενδεχόμενου τρομοκρατικού χτυπήματος»; Όλος ο πλανήτης τις
έβλεπε! Και όλοι
εθιζόμαστε
στην παρουσία των τεθωρακισμένων κατσαρίδων στους δρόμους, τις
πλατείες, τα σούπερ μάρκετ. Γερμανία 1938, Κογκό 1950, Μόναχο 2015,
μόνον οι στολές των Ταγμάτων Εφόδου διαφέρουν.
Λένε οι Αμερικάνοι κι όταν το λένε έχουν μεγάλο δίκιο, δίκιο ηρωικό: «
όχι στη βάρδιά μου!»
- ότι δηλαδή, το κακό δεν θα γίνει όσον υπεύθυνος για ό, τι συμβαίνει
είμαι εγώ. Εγώ ο εργάτης, ο δάσκαλος, ο αστυνομικός, ο επιστήμονας,
εγώ ο άνθρωπος που στην προκειμένη περίπτωση γίνεται
εμείς! Στη βάρδια του ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν η κυρία
Μέρκελ
πάει για κυβέρνηση Λεβέντη, με κεντρώο Γεναροφλεβάρη, με μιάσματα τους
«μη συνεργάσιμους», με τους αγρότες στη χωματερή, με την εκπαίδευση στην
αποκολοκύνθωση, τα νοσοκομεία στη νεκροφάνεια, την Ελλάδα στην
«εποπτεία ως το 2020» και πάει λέγοντας.
Όντως, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κινδυνεύει πια να γίνει μια
αριστερή παρένθεση, αλλά στη βάρδια του να εγκατασταθεί μια
νεοφιλελεύθερη ακροδεξιά τυραννίδα διαρκείας. Με το δικό της
κιτς, Λεβέντη ή Λιάκο, το ίδιο κάνει για τον Σόιμπλε…
