Ο νέος ηγέτης των Εργατικών, Κόρμπιν, με άρθρο του την περασμένη
Παρασκευή -που πέρασε σχετικά απαρατήρητο στην Ελλάδα δύο ημέρες πριν
από τις εκλογές- πήρε σαφή θέση υπέρ της παραμονής της Βρετανίας στην
Ε.Ε.Σε αντίθεση με την καιροσκοπική στάση του Κάμερον, που κύριος στόχος του στη δέσμευσή του για Δημοψήφισμα ήταν η αποδυνάμωση του ευρωσκεπτικιστή Φάραζ, η ξεκάθαρη στάση του Κόρμπιν, παρά το ότι προβάλλει ως ριψοκίνδυνη για την επιρροή και εμβέλεια των Εργατικών, επιλογή, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα μπορεί να αποτελέσει εγγύηση εκλογικής πρωτιάς.
Το στοίχημα του Κόρμπιν είναι σύνθετο και επεξεργασμένο: Σε αντίθεση με τον Μπλερ που ήταν ευρωπαϊστής, με την προσδοκία ότι αργά ή γρήγορα η Ε.Ε. θα ακολουθούσε το μεταθατσερικό μοντέλο προσαρμογής στην Παγκοσμιοποίηση που διαμόρφωσε στη Βρετανία μετά την άνοδο του στην εξουσία το 1997, ο Κόρμπιν επενδύει στην περιφρούρηση του ηπειρωτικού ευρωπαϊκού μοντέλου της Κοινωνικής Οικονομίας της Αγοράς, ώστε η αναβάθμιση του ρόλου του κράτους στην οικονομία και στην κοινωνική συνοχή να μην είναι μια βρετανική εξαίρεση, αλλά μια συμμόρφωση με την υπόλοιπη Ευρώπη.
Ετη φωτός μοιάζουν σήμερα να μας χωρίζουν από την άνοιξη του 1998, όταν ο τότε υποψήφιος καγκελάριος των Σοσιαλδημοκρατών στην Γερμανία, Σρέντερ, ήθελε το κόμμα του να γίνει το Νέο Κέντρο και διεκδικούσε για τον εαυτό του τον τίτλο του Γερμανού Τόνι Μπλερ. Εξίσου μεγάλη είναι η απόσταση από την άνοιξη του 2007, όταν ο Μπλερ λίγο πριν παραδώσει την εξουσία στον Γκόρντον Μπράουν δέχθηκε στην Ντάουνιγκ Στριτ τον υποψήφιο για την Προεδρία της Γαλλίας Σαρκοζί, ο οποίος δήλωνε ότι ο Βρετανός πρωθυπουργός είναι το πρότυπό του.
Όμως δεν είναι μόνον η Παγκόσμια Χρηματοπιστωτική Κρίση από τον Σεπτέμβριο του 2008 και μετά και η Κρίση στην Ευρωζώνη από την άνοιξη του 2010 και μετά που ακύρωσαν το μεταθατσερικό μοντέλο του Μπλερ και εκμηδένισαν τον θαυμασμό της ηπειρωτικής Ευρώπης για τον ηγέτη του Τρίτου Δρόμου.
Σήμερα η Βρετανία δεν ανακαλύπτει εκ νέου μόνον ότι η αποκατάσταση, με την παρέμβαση του κράτους, κοινωνικών-οικονομικών ισορροπιών που είναι απαραίτητες για τη συνολική κοινωνική συνοχή είναι αδιανόητη εκτός Ε.Ε.
Βλέπει πλέον ότι η διατήρηση της ενότητας του Ηνωμένου Βασιλείου και πιο συγκεκριμένα η αποτροπή μιας απόσχισης της Σκοτίας είναι αλληλένδετη με τον κρατικό παρεμβατισμό στην Οικονομία και την παραμονή της χώρας εντός της Ε.Ε.
Αν κάτι συγκράτησε την επικράτηση του «ναι» στο δημοψήφισμα που διεξήχθη τον Σεπτέμβριο του 2014 στη Σκοτία για την Ανεξαρτησία της χώρας ήταν ο φόβος ότι με την απόσχιση από το Ηνωμένο Βασίλειο, το Εδιμβούργο θα έπρεπε να αρχίσει ενταξιακές διαπραγματεύσεις από μηδενική βάση στη σκιά του δικαιώματος Βέτο που θα διατηρούσε το Λονδίνο, συν βεβαίως την άρνηση της βρετανικής κυβέρνησης και της Τράπεζας της Αγγλίας να δεσμευθεί για Νομισματική Ένωση ανάμεσα στις δύο χώρες.
Σήμερα η εικόνα είναι αντεστραμμένη: Αν τελικά το Δημοψήφισμα καταλήξει σε πλειοψηφία υπέρ της εξόδου του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ε.Ε., τότε για τη Σκοτία η απόσχιση από τη Βρετανία είναι εισιτήριο παραμονής στην Ε.Ε. και επιπλέον η προοπτική ένταξης στην Ευρωζώνη αποδραματοποιεί τον φόβο της απώλειας της στερλίνας ως εθνικού νομίσματος.
Τέλος για τον Κόρμπιν η Σκοτία και η παραμονή της στη Βρετανία είναι ταυτόχρονα εθνικός και κομματικός στόχος, καθώς μέχρι τις βουλευτικές εκλογές του περασμένου Μαΐου η χώρα ήταν φέουδο των Εργατικών για ενάμιση και πλέον αιώνα.
Χωρίς κρατικό παρεμβατισμό και παραμονή στην Ε.Ε. η ενότητα της Βρετανίας δεν είναι δεδομένη, μια πραγματικότητα που πριμοδοτεί τον Κόρμπιν.
Ε.Ε. και Σκοτία
Αν τελικά το Δημοψήφισμα καταλήξει σε πλειοψηφία υπέρ της εξόδου του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ε.Ε., τότε για τη Σκοτία η απόσχιση από τη Βρετανία είναι εισιτήριο παραμονής στην Ε.Ε. και επιπλέον η προοπτική ένταξης στην Ευρωζώνη αποδραματοποιεί τον φόβο της απώλειας της στερλίνας ως εθνικού νομίσματος.
kapopoulos@pegasus.gr
