Είναι να απορεί κανείς γιατί αυτός ο φανατισμός και το
άγχος να εξηγήσουν/ερμηνεύσουν κάποιοι τον κ. Μουσταφά Ακιντζί. Θα
πρέπει να αναζητηθεί και σε μη πολιτικά πεδία ο λόγος που πρέπει να
κρατούν κάποιοι ερμηνευτικό λεξικό για να επεξηγούν τα λεγόμενα του κ.
Ακιντζί. Η αναφορά, για παράδειγμα, σε πόλεμο, εκτός από τον Ερντογάν,
τον Νταβούτογλου και το πανίσχυρο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας της
Τουρκίας, δεν προβλήθηκε από κανέναν ως επιλογή. Το είπε (ο Ακιντζί) και
γι' αυτό υπήρξε προσπάθεια για διευκρινίσεις από τον συνεργάτη του, ο
οποίος ειρήσθω εν παρόδω δεν ανέτρεψε επί της ουσίας την πρώτη εντύπωση.
Το θέμα δεν είναι μόνο το τι λέγει ο κ. Ακιντζί δημόσια αλλά και τι,
ασφαλώς, συζητά στις διαπραγματεύσεις. Τι συμφωνεί κατά τις συζητήσεις
και πώς τα αλλάζει μετά. Σε ποια θέματα επιμένει, τα οποία
αντιστρατεύονται και βασικές αρχές, ευρωπαϊκό κεκτημένο, ενώ προδήλως
διαιωνίζουν την εξάρτηση της Κύπρου από την Τουρκία. Έχει, για
παράδειγμα, σχέση με το ευρωπαϊκό κεκτημένο η επιμονή στη διασφάλιση
«πλειοψηφίας πληθυσμού και ιδιοκτησίας» της τουρκικής πλευράς στο τ/κ
συνιστών κρατίδιο; Έχει σχέση με τη δημοκρατία η επιμονή για εκ
περιτροπής προεδρία; Η αντίληψη για μιαν «άλλη δημοκρατία» δοκιμάστηκε
ως συνταγή και αλλού (Βοσνία) και όλοι γίναμε μάρτυρες του
αποτελέσματος. Πώς μπορεί να ερμηνευθεί η στάση του στο θέμα των
υδρογονανθράκων, των εγγυήσεων, των εποίκων; Υπάρχουν σε αυτά
συγκλίσεις; Όχι.
Ο κ. Ακιντζί εκφράζει μια πολιτική που ο βασικός πυρήνας της αποτελεί
τη διαχρονική τουρκική πολιτική. Η αρχική του προσπάθεια να
διαφοροποιηθεί (αυτό του πιστώνεται) δεν απέδωσε καθώς βρέθηκε αμέσως
αντιμέτωπος με τον Ερντογάν. Ο τελευταίος είχε πει εκείνο το αμίμητο
«ακούνε τα αφτιά του τι λέγει;». Η συνέχεια γνωστή.
Το θέμα δεν είναι μόνο τι εκφράζεται από τουρκικής πλευράς, που είναι γνωστό. Το ζήτημα είναι πως στην ελληνοκυπριακή πλευρά πολλοί είναι εκείνοι που επιμένουν να κολυμπούν στην αφέλεια. Το πρόβλημα είναι η επιμονή τους να υπερασπίζονται το προφίλ του κ. Ακιντζί, όταν ο ίδιος θέλει να στείλει κάποια μηνύματα, με αποδέκτες και την ε/κ πλευρά, αλλά βρίσκει εκείνους που «μέσα στην τρελή χαρά» τα διαβάζουν φιλτραρισμένα. Επιμένουν να τα προσαρμόζουν στα δικά τους μέτρα. Ταυτόχρονα, μετατοπίζουν τη συζήτηση σε άλλα θέματα, αποπροσανατολίζουν και επιτίθενται με χαρακτηρισμούς.
Όταν η αφέλεια αναδεικνύεται σε στρατηγική, πρέπει να ανησυχούμε. Όταν επιχειρείται διά πυρός και σιδήρου να επιβληθεί η όποια λύση, τούτο σταματά να είναι μια αφελής πολιτική προσέγγιση.
Στη ρητορική της αφέλειας αναδεικνύεται πομπωδώς «ο νέος ρόλος της Κύπρου στην περιοχή». Προαγγέλλεται το χρήμα που θα ρέει από τους αγωγούς (προς Τουρκία) και τις «σημαντικές στρατηγικές συμμαχίες». Όλα αυτά παράγουν μόνο πολιτική για εσωτερική πολιτική. Δεν αγγίζουν νέες προσεγγίσεις, δεν αξιοποιούν τα νέα δεδομένα για το Κυπριακό και επιμένουν σε συζητήσεις με την Τουρκία στο πακέτο.
