Παρακολουθώ και καταγράφω το πάθος των Ελληνοκυπρίων
υποστηρικτών του κατοχικού ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί, και ειλικρινά δεν
γνωρίζω αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω. Στους ανθρώπους που νιώθουν την
ανάγκη να υποστηρίξουν τον κ. Ακιντζί, συμπεριλαμβάνω και αρκετούς
πολιτικούς, οι οποίοι παραμένουν με σταλινική, θα έλεγα, επιμονή
«κολλημένοι» στη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, που βεβαίως δεν
εξυπηρετεί τα συμφέροντα, στρατηγικά και μη, των Ελληνοκυπρίων.
Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, μπορεί να ομιλεί για το «κοινό
του όραμα» με τον κατοχικό ηγέτη, αλλά ταυτόχρονα αναγνωρίζει και ΔΕΝ το
κρύβει, πως η κατοχική δύναμη, η Τουρκία, δεν έχει πράξει το παραμικρό
για να διευκολύνει τις διαπραγματεύσεις, παραμένοντας σταθερή στις
πάγιες διχοτομικές θέσεις της.
Ο κ. Αναστασιάδης γνωρίζει -και προς τιμήν του το δηλώνει δημόσια- πως η
Τουρκία και μόνο η Τουρκία κρατά το «κλειδί» της λύσης. Ο ηγέτης του
κατοχικού καθεστώτος, δεν έχει την παραμικρή δυνατότητα να πάρει
αποφάσεις, αντίθετα όλο και περισσότερο το τελευταίο διάστημα, δείχνει
να συμβαδίζει και να ταυτίζεται με την ισλαμική κυβέρνηση του Ταγίπ
Ερντογάν.
Με τα μέχρι στιγμής δεδομένα και με βάση τις δηλώσεις του, ο κ. Ακιντζί
παραμένει μία περίεργη -θα έλεγα και σκοτεινή- προσωπικότητα. Ο
κατοχικός ηγέτης παίζει ένα ρόλο, αλλά δεν τον παίζει καλά, καθώς
αποδεικνύεται μεγαλύτερος γκαφατζής και από τον… Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.
Πιστεύω ότι θα αποδειχθεί η μεγαλύτερη απογοήτευση, και για τον κ.
Αναστασιάδη, αλλά και για τους υποστηρικτές του στον χώρο του ΑΚΕΛ, των
κυπριακών μέσων ενημέρωσης και ανάμεσα στα μέλη των επαναπροσεγγιστικών
οργανώσεων που άρχισαν να φυτρώνουν πάλι σαν μανιτάρια.
Ενας εκ των καλών βετεράνων διπλωματών, που δεν περνά τον χρόνο του
στις αυλές της βρετανικής πρεσβείας, μου έλεγε -και έχει μεγάλο δίκιο-
πως με τον Μεχμέτ Αλι Ταλάτ γνωρίζαμε πού βαδίζαμε, ξέραμε με ποιον
είχαμε να κάνουμε. Με τον κ. Ακιντζί μαθαίνουμε (και τον μαθαίνουμε)
στην πορεία και η απογοήτευση είναι μεγάλη, καθώς -έτσι απλά- δεν είναι
αυτό που δείχνει... Κάνω μεγάλη προσπάθεια να πιστέψω τον καλό
συνάδελφο, τον Διονύση, που επιμένει πως ο κ. Ακιντζί δεν είναι σαν τους
προηγούμενους. Όμως, πίσω από το «αγγελικό» πρόσωπο δεν κρύβεται πάντα
αγγελική καρδιά.
Όπως ο κ. Ταλάτ, έτσι και ο σημερινός ηγέτης του κατοχικού καθεστώτος,
χρησιμοποιείται από την Άγκυρα για να τη βγάλει από τη δύσκολη θέση.
Όπως και το 2004, έτσι και τώρα, η Τουρκία βρίσκεται σε «κόντρα» με την
Αμερική. Τότε, δεν επέτρεψε στα αμερικανικά στρατεύματα να εισέλθουν στο
Ιράκ για να πολεμήσουν τον Σαντάμ Χουσεΐν, και τώρα προβάλλει εμπόδια
στους Αμερικανούς συντηρώντας τους τζιχαντιστές, οι οποίοι έχουν
σκοτώσει χιλιάδες αθώους ανθρώπους.
Το 2004 ο Τζορτζ Μπους και ο Ντικ
Τσέινι, τυφλωμένοι από το μίσος τους για τον Τάσσο Παπαδόπουλο,
επιβράβευσαν τον Ερντογάν προσφέροντας το φιλοτουρκικό σχέδιο Ανάν, τώρα
-λόγω του φιλοδυτικού κ. Αναστασιάδη- θα μπορούσε να την «πληρώσει»,
καθώς ο ισλαμιστής ηγέτης έχει εκνευρίσει στον ύψιστο βαθμό τον Πρόεδρο
Μπαράκ Ομπάμα. Πάντως, η κυπριακή ηγεσία δεν πρέπει να αγνοήσει ένα
γεγονός. Ότι ο κ. Ακιντζί, που φαίνεται να διατηρεί ανοικτούς διαύλους
με την Ουάσιγκτον, είναι το «αγνό» πρόσωπο της κατοχικής δύναμης. Όσο
και να «τα έχει βρει» με τον κ. Αναστασιάδη, δεν παύει να νιώθει
Τούρκος, να πληρώνεται ακόμα και ο μισθός του από την Άγκυρα, και
βεβαίως να εκβιάζεται από την Τουρκία. Υπό την έννοια ότι δεν υπάρχει
ούτε μισό τοις εκατό πιθανότητα να αντιστρατευθεί τα συμφέροντά της.
Αντίθετα το σίγουρο είναι ότι θα τα υπηρετήσει.
Αρκετοί άνθρωποι στην Κύπρο ζουν στον κόσμο της φαντασίας. Και η
υπόθεση του δήθεν φιλειρηνιστή Ακιντζί, κινείται ακριβώς σ' αυτόν τον
κόσμο, της φαντασίας. Όταν φτάσει η ώρα της κρίσης, των αποφάσεων και
της μόνης επιλογής, η πλάστιγγα του θα γείρει προς την Τουρκία. Διότι
χωρίς τη βοήθεια της κατοχικής δύναμης, δεν μπορεί να σταθεί ούτε μισή
μέρα το καθεστώς του.
Έγιναν προσπάθειες τις τελευταίες ημέρες να μας πείσουν ότι ο κ.
Ακιντζί δεν εννοούσε την «απειλή πολέμου» που εκστόμισε και ότι εν πάση
περιπτώσει μιλούσε υποθετικά. Ο κατοχικός ηγέτης γνώριζε τι έλεγε,
άλλωστε μιλούσε σε ένα φιλικό ακροατήριο, που δεν στόχευε να τον κάψει.
Πολύ σωστά μεταφέρθηκαν οι δηλώσεις του και καλώς θορυβήθηκαν οι
προστάτες του στις ελεύθερες περιοχές. Διότι τους χαλά αυτή τη μαγική
εικόνα που του έφτιαξαν και εξαφανίζεται το φωτοστέφανο που του φόρεσαν.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Αποτελεί ισχυρό κτύπημα στην κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας η απόφαση του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Τζον Κέρι, να υποδεχθεί στο δωμάτιο του, στο ξενοδοχείο New York Palace, τον κ. Ακιντζί. Η συνάντηση θα γίνει την 1η Οκτωβρίου, επέτειο ίδρυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στο ίδιο δωμάτιο επρόκειτο να δεχθεί χθες Σάββατο τον Πρόεδρο της Κύπρου Νίκο Αναστασιάδη και τον υπουργό Εξωτερικών Ιωάννη Κασουλίδη. Αυτή η επιμονή των Αμερικανών, να το παίζουν Πόντιοι Πιλάτοι στο Κυπριακό και να κρατούν αυτή την απαράδεκτη στάση κάλυψης της κατοχικής δύναμης, υπονομεύει τις προσπάθειες του κ. Αναστασιάδη και δυσκολεύει το έργο του. Διότι συμπεριφερόμενοι με τον τρόπο αυτό στον πιο φιλοαμερικανό πολιτικό της Κύπρου, δικαιώνουν όσους πιστεύουμε -έχοντας βεβαίως διαβάσει και ένα σωρό έγγραφα- ότι 41 χρόνια μετά το πραξικόπημα και την εισβολή επιμένουν στην ολοκλήρωση του σχεδίου παράδοσης της Κύπρου στην σφαίρα επιρροής της Τουρκίας.
