Του Δρα Γιάννου Χαραλαμπίδη-Η ΛΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΧΑΛΙΦΑΤΟ ΤΗΣ ISIS
Η ανθρωπιστική κρίση, η εξαγωγή της, η αλληλεγγύη της Ευρώπης, το
φυσικό αέριο της Κύπρου και τα ζητήματα ασφάλειας σε μια ομοσπονδιακή,
αλλά και αποστρατιωτικοποιημένη νήσο
· Πώς η Κύπρος βρίσκεται στο επίκεντρο της σύγκρουσης που υπάρχει μεταξύ της δυτικής και της ισλαμικής παγκοσμιοποίησης
· Πώς ο φαύλος κύκλος του πολέμου κατά της τρομοκρατίας αποτυπώνεται στη λογική zero-sum-game
· Πώς οι Γερμανοί επιχειρούν να μετατρέψουν το κόστος της ανθρωπιστικής κρίσης σε όφελος
· Η ελλειμματική πολιτική της Ευρώπης και το χάος της Μ. Ανατολής και της Λιβύης
· Το τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος, οι πυρήνες του Ισλάμ και πώς το αυτοκρατορικό AKP επηρεάζει τη λύση
Η πολιτική των ΗΠΑ και της ΕΕ στην περιοχή της Μ. Ανατολής και δη στο Ιράκ και στη Συρία, καθώς και στη Λιβύη, δεν έφερε τα υπεσχημένα όπως αυτά κατά καιρούς έχουν διατυπωθεί από τις ΗΠΑ στους τομείς της ασφάλειας, της οικονομίας και αλλού. Της κοινωνικής σταθερότητας και της ειρήνης. Εκείνο, βεβαίως, που προκάλεσε η πολιτική των ΗΠΑ, κατά τρόπον μάλιστα τραγικό, είναι η υφιστάμενη ανθρωπιστική κρίση. Η οποία εξήχθη στην Ευρώπη. Από την Τουρκία στην Ελλάδα και από εκεί στα Βαλκάνια. Ώς τη Γερμανία.
Οι σφαίρες του Ρίνγκο και ο γάμος του Καραγκιόζη
Τα Βαλκάνια βρίσκονται σε κατάσταση συναγερμού. Και η ΕΕ μετά δυσκολίας και με πλειοψηφία αποφάσισε για την εφαρμογή της αναλογικότητας της υποδοχής των προσφύγων επί τη βάσει κριτηρίων, που αφορούν στον πληθυσμό, την οικονομία και την ανεργία. Υπάρχει πρόδηλος ο κίνδυνος να απειληθεί η κοινωνική συνοχή και να ενισχυθούν ακραίες ρατσιστικές τάσεις, καθώς και η ξενοφοβία. Όσο δε, για τις ΗΠΑ, η δράση τους φαίνεται να ομοιάζει με την ιστορία του Ρίνγκο, ο οποίος μπαίνει στο παγκόσμιο σαλούν και αναφωνεί: Είμαι ο Ρίνγκο! Και αρχίζει να πυροβολεί δεξιά και αριστερά υπό το πρόσχημα της απονομής δικαιοσύνης.
Από τις σφαίρες μια ή δυο αν θα βρουν τον στόχο. Οι άλλες πάνε στον γάμο του Καραγκιόζη. Με παράπλευρες απώλειες! Ανεξαρτήτως εάν είναι καλές ή όχι οι προσθέσεις του, η ζημιά γίνεται. Ή τελικώς η ζημιά είναι μεγαλύτερη από το όποιο κέρδος. Ο Ρίνγκο έχει μεν την ισχύ των πιστολιών του, αλλά δεν έχει τη σοφία να τα διαχειρίζεται ορθά. Και ιδού λοιπόν το αποτέλεσμα. Χάος παντού. Και στο Αφγανιστάν και στη Λιβύη και στο Ιράκ και στη Συρία.
Εκ των πραγμάτων, η ανθρωπιστική κρίση, που πιάνει γι' άλλη μια φορά στον ύπνο την Ευρώπη, θέτει υπό σαφή αμφισβήτηση τον αλτρουιστικό της χαρακτήρα και την αλληλεγγύη. Και αποκαλύπτει την πραγματική Ευρώπη. Αυτήν των συμφερόντων και του ρεαλισμού, η οποία παραπέμπει στη λογική των παγκοσμιοποιήσεων. Δηλαδή της δυτικής και της ισλαμικής. Αυτήν του παγκόσμιου χαλιφάτου που λειτουργεί με τους νόμους του Ισλάμ, έχοντας ως ιδεολογική και θρησκευτική βάση, από τη μια, τον κόσμο του καλού και των πιστών, δηλαδή του Ισλάμ, και, από την άλλη, εκείνην του κακού και των απίστων. Όσοι δεν περνούν από το στρατόπεδο των απίστων σε εκείνο των πιστών του Ισλάμ με το καλό, συνιστά υποχρέωση των μαχητών του Ισλάμ να τους εντάξουν διά πυρός και σιδήρου.
Η ταυτότητα της ISIS
Συνεπώς, οι ισλαμιστές της ISIS:
Πρώτον, επιβάλλουν τον Ισλαμισμό διά της ισχύος. Χωρίς οίκτο και έλεος.
Δεύτερο, χρησιμοποιούν μεθόδους που προκαλούν σοκ και τρόμο. Δέος. Αποκεφαλίζουν, καίνε ανθρώπους, απάγουν για να πάρουν λίτρα, και για να εξυπηρετήσουν ιδεολογικές και πολιτικές σκοπιμότητες.
Τρίτο, εφαρμόζουν τακτικές ανάλογες με αυτές του Κεμάλ Ατατούρκ. Μπαίνουν στα χωριά και στις πόλεις, και όσοι αρνούνται να επιστρατευτούν εκτελούνται παραδειγματικά.
Τέταρτο, συνιστούν αυτοχρηματοδοτούμενη οργάνωση, η οποία κατάφερε να ελέγξει πηγές πετρελαίου και φυσικού αερίου, καθώς και νερού. Παίζουν με τις τιμές του πετρελαίου, καθώς και με τα συμφέροντα. Και τα παν καλά. Διότι ακόμη και χώρες όπως η Τουρκία και η Ιορδανία, που τάσσονται επισήμως εναντίον της ISIS, τελικά συναλλάσσονται μαζί της. Η αυτοχρηματοδότηση δίνει τη δυνατότητα αγοράς οπλικών συστημάτων και κάλυψης διοικητικών αναγκών, καθώς και διάθεσης χρημάτων για προσηλυτισμό και προπαγάνδα. Αληθές είναι ότι το Ισλαμικό Κράτος, εντός των ορίων του, προσφέρει κοινωνικές παροχές.
Πέμπτο, χρήση της τεχνολογίας για σκοπούς πολιτικής και προπαγάνδας και διεξαγωγής πολέμου. Που σημαίνει μηνύματα και πληροφόρηση μέσω κυβερνοχώρου και δημιουργία ομάδων, στρατών δηλαδή «hackers», σε όλη την περιοχή της Μέσης Ανατολής και αλλού. Επί τη βάσει στοιχείων, είναι εμφανές ότι η ISIS χρησιμοποιεί τους κανόνες του «marketing» για τη στράτευση μαχητών, ξεκινώντας για παράδειγμα από τα ιερατεία ώς τα πανεπιστήμια. Προς αυτήν την κατεύθυνση βοηθά ο σύγχρονος κόσμος μιας αρκετά απολίτικης κοινωνίας. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί Ευρωπαίοι και Αμερικανοί, καθώς και άλλοι Δυτικοί, και μάλιστα νεαροί, πολεμούν στο πλευρό της ISIS. Κάποιος, βεβαίως, μπορεί να ισχυριστεί ότι μεταξύ αυτών, όπως παντού, υπάρχουν και μισθοφόροι. Υπάρχουν, όμως, και εκείνοι που μάχονται διότι πιστεύουν ότι αυτό οφείλουν να πράξουν.
Ιερός πόλεμος και ιεραποστολική διπλωματία
Επειδή περί ορθού και λανθασμένου ο λόγος, θα πρέπει να επισημανθεί και το εξής: Υπάρχει μια αμφίδρομη πολιτική νομιμοποίηση μεταξύ των δράσεων που αναλαμβάνουν οι ΗΠΑ και οι Δυτικοί Σύμμαχοι από τη μια, και των δράσεων τόσο της ISIS όσο και της Αλ Κάιντα από την άλλη. Ο ισχυρισμός των φονταμενταλιστών είναι ότι η Δύση κλέβει τον εθνικό πλούτο του μουσουλμανικού και αραβικού κόσμου, προσπαθώντας, ταυτοχρόνως, να επιβάλει το δικό της σύστημα αρχών και αξιών, που είναι διαφορετικό από εκείνο του Ισλάμ.
Συνεπώς, για τους Τζιχαντιστές ο αγώνας είναι για την επιβίωση και για την υπεράσπιση των εθνικών και θρησκευτικών τους συμφερόντων και ιδεολογημάτων, που απειλούνται από τον δυτικό ιμπεριαλισμό, όπως αυτός εκδηλώνεται εντός και εκτός της δυτικής παγκοσμιοποίησης. Κάθε κτύπημα της Δύσης και των ΗΠΑ προς την ISIS και τους λοιπούς φανατικούς ισλαμιστές εμφανίζεται από την ηγεσία τους ως επιβεβαίωση της δυτικής απειλής.
Ταυτοχρόνως, εμφανίζεται ως πολιτική και της θρησκευτικής νομιμοποίησης των δράσεων της ISIS. Το ίδιο ισχύει και για τις ΗΠΑ. Κάθε κτύπημα και δράση των Τζιχαντιστών νομιμοποιεί τη δυτική πολιτική. Και ως εκ τούτου, υπεισερχόμαστε στην πρακτική ενός φαύλου κύκλου. Οι μεν φανατικοί ισλαμιστές αναφέρονται σε έναν ιερό πόλεμο, οι δε Αμερικανοί σε μια ιεραποστολική διπλωματία. Βρισκόμαστε σε μιαν ατέρμονη διαδικασία zero-sum-game. Το κόστος του ενός είναι όφελος για τον άλλον. Ένας θα είναι ο νικητής και ένας ο ηττημένος.
Τα κέρδη του πολέμου και το όργανο του σερίφη
Οι Αμερικανοί, πάντως, επενέβησαν και στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ και στη Λιβύη και στη Συρία, θεωρώντας ότι έχουν την πολυτέλεια να κάνουν λάθη. Τα οποία όμως δεν πληρώνουν μόνοι τους. Κυρίως, στην παρούσα φάση, το πάσης φύσεως κόστος το επωμίζονται οι μουσουλμανικοί λαοί, καθώς και οι χώρες της Ευρώπης. Η ανθρωπιστική κρίση δεν κτυπά τις ΗΠΑ, αλλά τη Γηραιά Ήπειρο, η οποία στα θέματα εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας ήταν και θα συνεχίσει να είναι ουραγός των ΗΠΑ, λόγω θεσμικών ελλειμμάτων και συγκρουόμενων μεταξύ των κρατών-μελών συμφερόντων.
Και εδώ είναι που πρέπει να διερωτηθεί κάποιος, κατά πόσο οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι είναι σύμμαχοι ή ανταγωνιστές ή και τα δυο. Σίγουρο είναι ότι ο χαρακτήρας της σχέσης τους καθορίζεται από τη σύγκλιση ή την υπεράσπιση του εθνικού συμφέροντος. Για παράδειγμα, οι Γερμανοί προσδοκούν να μετατρέψουν την κρίση σε επωφελή για την οικονομία τους κατάσταση, υπό την έννοια ότι οι πρόσφυγες που τους αναλογούν μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την οικονομία τους ως φτηνό εργατικό δυναμό, μειώνοντας το κόστος παραγωγής και αυξάνοντας την ανταγωνιστικότητα.
Η οποία είναι συναφής και με τη χαμηλή τιμή του πετρελαίου, αλλά και με τη μειωμένη ισοτιμία του ευρώ έναντι του δολαρίου. Διαφορετική είναι η κατάσταση στα Βαλκάνια, όπου η Ελλάδα, η Σερβία και τα Σκόπια δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά τους πρόσφυγες, λόγω της κακής κατάστασης στην οποία βρίσκονται. Και εκ των πραγμάτων οι εξαρτήσεις των χωρών αυτών από τις ισχυρές χώρες της ΕΕ γίνονται μεγαλύτερες.
Τα όσα συμβαίνουν στην Ευρώπη σε σχέση με την ανθρωπιστική κρίση δεν είναι αποτέλεσμα της εξωτερικής πολιτικής των Αμερικανών, αλλά και των ελλειμματικών πολιτικών και αποφάσεων της ΕΕ. Για τις ΗΠΑ, υπάρχει και η αντίληψη ότι, ακόμη και αν από τη μια θεωρηθεί αρχικά ως λανθασμένη η πολιτική τους, ότι δηλαδή προκάλεσε αστάθεια και προβλήματα, από την άλλη, το όλο σκηνικό βοηθά την Ουάσιγκτον υπό την εξής έννοια: Οι κρίσεις και το χάος, η αταξία δικαιολογούν τον ρόλο του αστυνόμου. Ο Ρίνγκο είναι όργανο του παγκόσμιου σερίφη. Οι πόλεμοι έχουν κόστος αλλά και οφέλη, όπως είναι η πώληση όπλων, που αναλογούν στο 30% περίπου του ΑΕΠ των ΗΠΑ. Με το Ιράκ να δίνει τα περισσότερα χρήματα.
Το χρυσοφόρο μπαρ του φυσικού αερίου
Η Κύπρος δεν βρίσκεται έξω από το κάδρο, δηλαδή από τους σχεδιασμούς της ISIS και της σύγκρουσης που ζούμε μεταξύ της δυτικής παγκοσμιοποίησης από τη μια, και του παγκόσμιου χαλιφάτου από την άλλη. Με το μπαρ του παγκόσμιου σαλούν να σερβίρει από την κάβα του φυσικό αέριο, και το πετρέλαιο, του οποίου τον έλεγχο θέλουν οι πάντες, διότι είναι χρυσοφόρο. Οι Κύπρος λοιπόν έχει να αντιμετωπίσει την τουρκική απειλή, αλλά ζει και την εν δυνάμει απειλή της ISIS. Και την οποιαδήποτε τρομοκρατία. Η οποία μοιάζει με Λερναία Ύδρα.
Όταν της κόβεις το ένα κεφάλι, όπως συνέβη με τον Οσάμα Μπιν Λάντεν, ξεφυτρώνουν άλλα. Χειρότερα από τα πρώτα. Συνεπώς, η λογική και οι κανόνες του ρεαλισμού επιβάλλουν προ και μετά τη λύση να έχει η Κύπρος ασφάλεια. Δική της και με συμμαχίες, όπως είναι το Ισραήλ με το οποίο υπάρχουν κοινές απειλές (τρομοκρατία και Τουρκία), καθώς και σύγκλιση εθνικών συμφερόντων με κυρίαρχο εκείνο της ασφαλούς εκμετάλλευσης του φυσικού αερίου.
Καμιά ομοσπονδιακή λύση δεν πρέπει να δημιουργεί προϋποθέσεις κατά τρόπον ώστε να γεννώνται και να αναπαράγοντα στο τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος εξτρεμιστικοί πυρήνες, που θα δρουν για λογαριασμό της ISIS και της όποιας ISIS, καθώς και προς όφελος του τουρκικού Ισλάμ, που κάτω από το μετριοπαθές δήθεν προσωπείο του AKP κρύβεται ο αυταρχισμός και η αυτοκρατορική-ιμπεριαλιστική συνείδηση της Άγκυρας.
Μια συνείδηση που εκδηλώνεται με επιθετικότητα και με τον έλεγχο και την εκμετάλλευση του κυπριακού φυσικού αερίου. Όσο δε, για το ζήτημα της ασφάλειας, θα ήταν δυνατόν να ειπωθεί το εξής: Σε μια Κύπρο αποστρατιωτικοποιημένη, που θα είναι δηλαδή ευάλωτη και θα συνιστά εύκολο στόχο, δεν αποκλείεται -στη βάση μιας δήθεν ευφάνταστης πολιτικής- να ζητηθεί στο πλαίσιο μιας ομοσπονδίας, κατά τρόπον μάλιστα επίσημο από την όποια κεντρική Κυβέρνηση, η προστασία της Τουρκίας!
· Πώς η Κύπρος βρίσκεται στο επίκεντρο της σύγκρουσης που υπάρχει μεταξύ της δυτικής και της ισλαμικής παγκοσμιοποίησης
· Πώς ο φαύλος κύκλος του πολέμου κατά της τρομοκρατίας αποτυπώνεται στη λογική zero-sum-game
· Πώς οι Γερμανοί επιχειρούν να μετατρέψουν το κόστος της ανθρωπιστικής κρίσης σε όφελος
· Η ελλειμματική πολιτική της Ευρώπης και το χάος της Μ. Ανατολής και της Λιβύης
· Το τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος, οι πυρήνες του Ισλάμ και πώς το αυτοκρατορικό AKP επηρεάζει τη λύση
Η πολιτική των ΗΠΑ και της ΕΕ στην περιοχή της Μ. Ανατολής και δη στο Ιράκ και στη Συρία, καθώς και στη Λιβύη, δεν έφερε τα υπεσχημένα όπως αυτά κατά καιρούς έχουν διατυπωθεί από τις ΗΠΑ στους τομείς της ασφάλειας, της οικονομίας και αλλού. Της κοινωνικής σταθερότητας και της ειρήνης. Εκείνο, βεβαίως, που προκάλεσε η πολιτική των ΗΠΑ, κατά τρόπον μάλιστα τραγικό, είναι η υφιστάμενη ανθρωπιστική κρίση. Η οποία εξήχθη στην Ευρώπη. Από την Τουρκία στην Ελλάδα και από εκεί στα Βαλκάνια. Ώς τη Γερμανία.
Οι σφαίρες του Ρίνγκο και ο γάμος του Καραγκιόζη
Τα Βαλκάνια βρίσκονται σε κατάσταση συναγερμού. Και η ΕΕ μετά δυσκολίας και με πλειοψηφία αποφάσισε για την εφαρμογή της αναλογικότητας της υποδοχής των προσφύγων επί τη βάσει κριτηρίων, που αφορούν στον πληθυσμό, την οικονομία και την ανεργία. Υπάρχει πρόδηλος ο κίνδυνος να απειληθεί η κοινωνική συνοχή και να ενισχυθούν ακραίες ρατσιστικές τάσεις, καθώς και η ξενοφοβία. Όσο δε, για τις ΗΠΑ, η δράση τους φαίνεται να ομοιάζει με την ιστορία του Ρίνγκο, ο οποίος μπαίνει στο παγκόσμιο σαλούν και αναφωνεί: Είμαι ο Ρίνγκο! Και αρχίζει να πυροβολεί δεξιά και αριστερά υπό το πρόσχημα της απονομής δικαιοσύνης.
Από τις σφαίρες μια ή δυο αν θα βρουν τον στόχο. Οι άλλες πάνε στον γάμο του Καραγκιόζη. Με παράπλευρες απώλειες! Ανεξαρτήτως εάν είναι καλές ή όχι οι προσθέσεις του, η ζημιά γίνεται. Ή τελικώς η ζημιά είναι μεγαλύτερη από το όποιο κέρδος. Ο Ρίνγκο έχει μεν την ισχύ των πιστολιών του, αλλά δεν έχει τη σοφία να τα διαχειρίζεται ορθά. Και ιδού λοιπόν το αποτέλεσμα. Χάος παντού. Και στο Αφγανιστάν και στη Λιβύη και στο Ιράκ και στη Συρία.
Εκ των πραγμάτων, η ανθρωπιστική κρίση, που πιάνει γι' άλλη μια φορά στον ύπνο την Ευρώπη, θέτει υπό σαφή αμφισβήτηση τον αλτρουιστικό της χαρακτήρα και την αλληλεγγύη. Και αποκαλύπτει την πραγματική Ευρώπη. Αυτήν των συμφερόντων και του ρεαλισμού, η οποία παραπέμπει στη λογική των παγκοσμιοποιήσεων. Δηλαδή της δυτικής και της ισλαμικής. Αυτήν του παγκόσμιου χαλιφάτου που λειτουργεί με τους νόμους του Ισλάμ, έχοντας ως ιδεολογική και θρησκευτική βάση, από τη μια, τον κόσμο του καλού και των πιστών, δηλαδή του Ισλάμ, και, από την άλλη, εκείνην του κακού και των απίστων. Όσοι δεν περνούν από το στρατόπεδο των απίστων σε εκείνο των πιστών του Ισλάμ με το καλό, συνιστά υποχρέωση των μαχητών του Ισλάμ να τους εντάξουν διά πυρός και σιδήρου.
Η ταυτότητα της ISIS
Συνεπώς, οι ισλαμιστές της ISIS:
Πρώτον, επιβάλλουν τον Ισλαμισμό διά της ισχύος. Χωρίς οίκτο και έλεος.
Δεύτερο, χρησιμοποιούν μεθόδους που προκαλούν σοκ και τρόμο. Δέος. Αποκεφαλίζουν, καίνε ανθρώπους, απάγουν για να πάρουν λίτρα, και για να εξυπηρετήσουν ιδεολογικές και πολιτικές σκοπιμότητες.
Τρίτο, εφαρμόζουν τακτικές ανάλογες με αυτές του Κεμάλ Ατατούρκ. Μπαίνουν στα χωριά και στις πόλεις, και όσοι αρνούνται να επιστρατευτούν εκτελούνται παραδειγματικά.
Τέταρτο, συνιστούν αυτοχρηματοδοτούμενη οργάνωση, η οποία κατάφερε να ελέγξει πηγές πετρελαίου και φυσικού αερίου, καθώς και νερού. Παίζουν με τις τιμές του πετρελαίου, καθώς και με τα συμφέροντα. Και τα παν καλά. Διότι ακόμη και χώρες όπως η Τουρκία και η Ιορδανία, που τάσσονται επισήμως εναντίον της ISIS, τελικά συναλλάσσονται μαζί της. Η αυτοχρηματοδότηση δίνει τη δυνατότητα αγοράς οπλικών συστημάτων και κάλυψης διοικητικών αναγκών, καθώς και διάθεσης χρημάτων για προσηλυτισμό και προπαγάνδα. Αληθές είναι ότι το Ισλαμικό Κράτος, εντός των ορίων του, προσφέρει κοινωνικές παροχές.
Πέμπτο, χρήση της τεχνολογίας για σκοπούς πολιτικής και προπαγάνδας και διεξαγωγής πολέμου. Που σημαίνει μηνύματα και πληροφόρηση μέσω κυβερνοχώρου και δημιουργία ομάδων, στρατών δηλαδή «hackers», σε όλη την περιοχή της Μέσης Ανατολής και αλλού. Επί τη βάσει στοιχείων, είναι εμφανές ότι η ISIS χρησιμοποιεί τους κανόνες του «marketing» για τη στράτευση μαχητών, ξεκινώντας για παράδειγμα από τα ιερατεία ώς τα πανεπιστήμια. Προς αυτήν την κατεύθυνση βοηθά ο σύγχρονος κόσμος μιας αρκετά απολίτικης κοινωνίας. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί Ευρωπαίοι και Αμερικανοί, καθώς και άλλοι Δυτικοί, και μάλιστα νεαροί, πολεμούν στο πλευρό της ISIS. Κάποιος, βεβαίως, μπορεί να ισχυριστεί ότι μεταξύ αυτών, όπως παντού, υπάρχουν και μισθοφόροι. Υπάρχουν, όμως, και εκείνοι που μάχονται διότι πιστεύουν ότι αυτό οφείλουν να πράξουν.
Ιερός πόλεμος και ιεραποστολική διπλωματία
Επειδή περί ορθού και λανθασμένου ο λόγος, θα πρέπει να επισημανθεί και το εξής: Υπάρχει μια αμφίδρομη πολιτική νομιμοποίηση μεταξύ των δράσεων που αναλαμβάνουν οι ΗΠΑ και οι Δυτικοί Σύμμαχοι από τη μια, και των δράσεων τόσο της ISIS όσο και της Αλ Κάιντα από την άλλη. Ο ισχυρισμός των φονταμενταλιστών είναι ότι η Δύση κλέβει τον εθνικό πλούτο του μουσουλμανικού και αραβικού κόσμου, προσπαθώντας, ταυτοχρόνως, να επιβάλει το δικό της σύστημα αρχών και αξιών, που είναι διαφορετικό από εκείνο του Ισλάμ.
Συνεπώς, για τους Τζιχαντιστές ο αγώνας είναι για την επιβίωση και για την υπεράσπιση των εθνικών και θρησκευτικών τους συμφερόντων και ιδεολογημάτων, που απειλούνται από τον δυτικό ιμπεριαλισμό, όπως αυτός εκδηλώνεται εντός και εκτός της δυτικής παγκοσμιοποίησης. Κάθε κτύπημα της Δύσης και των ΗΠΑ προς την ISIS και τους λοιπούς φανατικούς ισλαμιστές εμφανίζεται από την ηγεσία τους ως επιβεβαίωση της δυτικής απειλής.
Ταυτοχρόνως, εμφανίζεται ως πολιτική και της θρησκευτικής νομιμοποίησης των δράσεων της ISIS. Το ίδιο ισχύει και για τις ΗΠΑ. Κάθε κτύπημα και δράση των Τζιχαντιστών νομιμοποιεί τη δυτική πολιτική. Και ως εκ τούτου, υπεισερχόμαστε στην πρακτική ενός φαύλου κύκλου. Οι μεν φανατικοί ισλαμιστές αναφέρονται σε έναν ιερό πόλεμο, οι δε Αμερικανοί σε μια ιεραποστολική διπλωματία. Βρισκόμαστε σε μιαν ατέρμονη διαδικασία zero-sum-game. Το κόστος του ενός είναι όφελος για τον άλλον. Ένας θα είναι ο νικητής και ένας ο ηττημένος.
Τα κέρδη του πολέμου και το όργανο του σερίφη
Οι Αμερικανοί, πάντως, επενέβησαν και στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ και στη Λιβύη και στη Συρία, θεωρώντας ότι έχουν την πολυτέλεια να κάνουν λάθη. Τα οποία όμως δεν πληρώνουν μόνοι τους. Κυρίως, στην παρούσα φάση, το πάσης φύσεως κόστος το επωμίζονται οι μουσουλμανικοί λαοί, καθώς και οι χώρες της Ευρώπης. Η ανθρωπιστική κρίση δεν κτυπά τις ΗΠΑ, αλλά τη Γηραιά Ήπειρο, η οποία στα θέματα εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας ήταν και θα συνεχίσει να είναι ουραγός των ΗΠΑ, λόγω θεσμικών ελλειμμάτων και συγκρουόμενων μεταξύ των κρατών-μελών συμφερόντων.
Και εδώ είναι που πρέπει να διερωτηθεί κάποιος, κατά πόσο οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι είναι σύμμαχοι ή ανταγωνιστές ή και τα δυο. Σίγουρο είναι ότι ο χαρακτήρας της σχέσης τους καθορίζεται από τη σύγκλιση ή την υπεράσπιση του εθνικού συμφέροντος. Για παράδειγμα, οι Γερμανοί προσδοκούν να μετατρέψουν την κρίση σε επωφελή για την οικονομία τους κατάσταση, υπό την έννοια ότι οι πρόσφυγες που τους αναλογούν μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την οικονομία τους ως φτηνό εργατικό δυναμό, μειώνοντας το κόστος παραγωγής και αυξάνοντας την ανταγωνιστικότητα.
Η οποία είναι συναφής και με τη χαμηλή τιμή του πετρελαίου, αλλά και με τη μειωμένη ισοτιμία του ευρώ έναντι του δολαρίου. Διαφορετική είναι η κατάσταση στα Βαλκάνια, όπου η Ελλάδα, η Σερβία και τα Σκόπια δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά τους πρόσφυγες, λόγω της κακής κατάστασης στην οποία βρίσκονται. Και εκ των πραγμάτων οι εξαρτήσεις των χωρών αυτών από τις ισχυρές χώρες της ΕΕ γίνονται μεγαλύτερες.
Τα όσα συμβαίνουν στην Ευρώπη σε σχέση με την ανθρωπιστική κρίση δεν είναι αποτέλεσμα της εξωτερικής πολιτικής των Αμερικανών, αλλά και των ελλειμματικών πολιτικών και αποφάσεων της ΕΕ. Για τις ΗΠΑ, υπάρχει και η αντίληψη ότι, ακόμη και αν από τη μια θεωρηθεί αρχικά ως λανθασμένη η πολιτική τους, ότι δηλαδή προκάλεσε αστάθεια και προβλήματα, από την άλλη, το όλο σκηνικό βοηθά την Ουάσιγκτον υπό την εξής έννοια: Οι κρίσεις και το χάος, η αταξία δικαιολογούν τον ρόλο του αστυνόμου. Ο Ρίνγκο είναι όργανο του παγκόσμιου σερίφη. Οι πόλεμοι έχουν κόστος αλλά και οφέλη, όπως είναι η πώληση όπλων, που αναλογούν στο 30% περίπου του ΑΕΠ των ΗΠΑ. Με το Ιράκ να δίνει τα περισσότερα χρήματα.
Το χρυσοφόρο μπαρ του φυσικού αερίου
Η Κύπρος δεν βρίσκεται έξω από το κάδρο, δηλαδή από τους σχεδιασμούς της ISIS και της σύγκρουσης που ζούμε μεταξύ της δυτικής παγκοσμιοποίησης από τη μια, και του παγκόσμιου χαλιφάτου από την άλλη. Με το μπαρ του παγκόσμιου σαλούν να σερβίρει από την κάβα του φυσικό αέριο, και το πετρέλαιο, του οποίου τον έλεγχο θέλουν οι πάντες, διότι είναι χρυσοφόρο. Οι Κύπρος λοιπόν έχει να αντιμετωπίσει την τουρκική απειλή, αλλά ζει και την εν δυνάμει απειλή της ISIS. Και την οποιαδήποτε τρομοκρατία. Η οποία μοιάζει με Λερναία Ύδρα.
Όταν της κόβεις το ένα κεφάλι, όπως συνέβη με τον Οσάμα Μπιν Λάντεν, ξεφυτρώνουν άλλα. Χειρότερα από τα πρώτα. Συνεπώς, η λογική και οι κανόνες του ρεαλισμού επιβάλλουν προ και μετά τη λύση να έχει η Κύπρος ασφάλεια. Δική της και με συμμαχίες, όπως είναι το Ισραήλ με το οποίο υπάρχουν κοινές απειλές (τρομοκρατία και Τουρκία), καθώς και σύγκλιση εθνικών συμφερόντων με κυρίαρχο εκείνο της ασφαλούς εκμετάλλευσης του φυσικού αερίου.
Καμιά ομοσπονδιακή λύση δεν πρέπει να δημιουργεί προϋποθέσεις κατά τρόπον ώστε να γεννώνται και να αναπαράγοντα στο τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος εξτρεμιστικοί πυρήνες, που θα δρουν για λογαριασμό της ISIS και της όποιας ISIS, καθώς και προς όφελος του τουρκικού Ισλάμ, που κάτω από το μετριοπαθές δήθεν προσωπείο του AKP κρύβεται ο αυταρχισμός και η αυτοκρατορική-ιμπεριαλιστική συνείδηση της Άγκυρας.
Μια συνείδηση που εκδηλώνεται με επιθετικότητα και με τον έλεγχο και την εκμετάλλευση του κυπριακού φυσικού αερίου. Όσο δε, για το ζήτημα της ασφάλειας, θα ήταν δυνατόν να ειπωθεί το εξής: Σε μια Κύπρο αποστρατιωτικοποιημένη, που θα είναι δηλαδή ευάλωτη και θα συνιστά εύκολο στόχο, δεν αποκλείεται -στη βάση μιας δήθεν ευφάνταστης πολιτικής- να ζητηθεί στο πλαίσιο μιας ομοσπονδίας, κατά τρόπον μάλιστα επίσημο από την όποια κεντρική Κυβέρνηση, η προστασία της Τουρκίας!
