Μενέλαος ΤασιόπουλοςΟι
Ελληνες δικαιούντο σε κρίσιμες, στρατηγικού ορίζοντα, επιλογές για τη
ζωή τη δική τους και των παιδιών τους να αποφασίσουν με δημοψήφισμα από
το 1975 και μετά. Ομως, το σύνολο των πολιτικών ηγεσιών και κατ'
επέκταση το θεσμικό σύστημα της χώρας δεν επέτρεψαν κάτι τέτοιο.
Προτίμησαν, αν και μυθώδεις μετριότητες στην πλειονότητά τους, όπως
απεδείχθη από το έργο που άφησαν πίσω, να κυβερνήσουν ως «φωτισμένη
Δεσποτεία», χωρίς να δώσουν την ευχέρεια δημοψηφίσματος στους πολίτες,
και να οδηγήσουν τη χώρα με μαθηματική ακρίβεια σε μια προαναγγελθείσα
δομική χρεοκοπία. Αυτή που συνέβη κατ' εντολή της Ευρώπης και υπό την
επιτροπεία της Eurostat το 2010.Οι Ελληνες δικαιούντο με άμεσο
τρόπο να αποφασίσουν για τη ζωή, την περιουσία και τη χώρα τους κατά την
είσοδο στην ΕΟΚ, πολύ περισσότερο δύο δεκαετίες μετά με την επιλογή
ένταξης στην ΟΝΕ και αντικατάσταση του εθνικού τους νομίσματος από το
ευρωμάρκο, αλλά και σε κάποιες σημαντικές αποφάσεις, όπως η συμφωνία 4+2
στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όπου συμφωνούσε η Ελλάδα για δεύτερη
φορά μετά το 1953 να χαρισθούν οι υποχρεώσεις της Γερμανίας, κρίσιμα
ποσά και κεφάλαια για την οικονομική συγκρότηση της Ελλάδας, ή η
υπογραφή στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, που άλλαζε τη δομή και τη λειτουργία
της ενωμένης Ευρώπης ή σε διάφορους ευρωπαϊκούς κανονισμούς που
επηρέασαν με άμεσο και διαρκή τρόπο την παραγωγή στην Ελλάδα, ειδικά
στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα. Αλλά και σε όλες τις συνταγματικές
αναθεωρήσεις που οδήγησαν τη χώρα στο θεσμικό αδιέξοδο που βρίσκεται
τις τελευταίες δεκαετίες.Κορυφαία παράλειψη η μη προκήρυξη δημοψηφίσματος την άνοιξη του 2010, έτσι ώστε να αναληφθεί συλλογικά η ευθύνη για την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας με υπογραφή των Μνημονίων με την τρόικα (Κομισιόν, ΕΚΤ, ΔΝΤ). Στην παρούσα φάση και σε μια ιδιότυπη συγκυρία, όπου διαδοχικές κυβερνήσεις Σαμαρά - Βενιζέλου από το καλοκαίρι του 2014 και Τσίπρα - Καμμένου από τον Ιανουάριο του 2015 έχουν αποτύχει να φθάσουν σε μια συμφωνία με την Ευρώπη - ΔΝΤ για τη συνέχιση της δανειοδότησης της Ελλάδας μέχρι να βρεθεί και πάλι σε περιβάλλον ανοιχτών διεθνών αγορών χρήματος, αίφνης ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας και η αριστερή διακυβέρνηση αποφάσισαν ρήξη με την Ευρώπη στις διαπραγματεύσεις στο Eurogroup και δημοψήφισμα για κάποια επερχόμενη συμφωνία, ως εξέλιξη των Μνημονίων. Η επιλογή της κυβέρνησης για τη διενέργεια του δημοψηφίσματος στην παρούσα φάση κρίνεται, δυστυχώς, απολύτως λανθασμένη.
Ουσιαστικά «παγιδεύει» τους Ελληνες δεσμεύοντάς τους σε επιλογές που υποστηρίζουν όχι το εθνικό συμφέρον, αλλά τις φατρίες και τα καρτέλ των δανειστών-εκβιαστών τους. Πολύ απλά, στην περίπτωση που στο δημοψήφισμα επικρατήσει το «ναι», θα επικυρώσουν ανύπαρκτη συμφωνία με τους Ευρωπαίους, άρα στην ουσία θα νομιμοποιήσουν «ανοιχτή ατζέντα» μέτρων στη διάθεση των δανειστών, του Eurogroup και του «σκληροπυρηνικού» Σόιμπλε, στερώντας από τις ελληνικές κυβερνήσεις τη δυνατότητα να διαπραγματεύονται στη βάση του διακυβεύματος εκλογών ή των συσχετισμών στο εθνικό Κοινοβούλιο. Αντίστοιχα, στην περίπτωση που οι Ελληνες υποστηρίξουν το «όχι», αυτό θα θεωρηθεί εκδήλωση ευρωσκεπτικισμού και διάθεση να βρεθούν εκτός ευρώ.
Σενάριο Grexit στην παρούσα φάση, με κλειστές τράπεζες, χωρίς εθνικά αποθέματα σε ρευστότητα, σχέδιο, εθνική συναίνεση και ισχυρή εκ προσωπικοτήτων διαπραγματευτική ομάδα, θα μπορούσε να καταλήξει σε νέα «μικρασιατική καταστροφή», κάτι που πολλές μνημονιακές, δοσιλογικής αντίληψης, ομάδες συμφερόντων και δογμάτων θα επιθυμούσαν. Ετσι, ο Β. Σόιμπλε θα ήταν ευτυχής αφού το σχέδιό του θα του έχει επιτρέψει να θέσει στην Ελλάδα δυσβάστακτους όρους ως προς το χρέος αλλά και ως προς την περίπτωση εξόδου της χώρας από το ευρώ.
Μενέλαος Τασιόπουλος
