Η όποια συμφωνία θα έπρεπε να είχε κλείσει συνολικά στις 20/2 και όχι η ελληνική πλευρά να παρασυρθεί σε έναν ατέρμονα κύκλο διαπραγματεύσεων στη διάρκεια του οποίου όχι μόνον έσβησε ο διεθνής και πανευρωπαϊκός μετεκλογικός ενθουσιασμός, αλλά άρχισε να σαπίζει, να αποσαθρώνεται η όποια αξιοπιστία της.Ο χρόνος αλλά και αυτή η περίφημη δημιουργική ασάφεια δουλεύουν υπέρ του ισχυρού, και εύλογα τίθεται το ερώτημα τι βραχυκύκλωσε την ελληνική πλευρά και την οδήγησε να εκπέμπει για τέσσερις μήνες τη βεβαιότητα ενός έντιμου συμβιβασμού στο πλαίσιο ενός πολιτικού modus vivendi με την ίδια την καγκελάριο.Στο τέλος της πρώτης εβδομάδας του Φεβρουαρίου ο Ντράγκι σταμάτησε να δέχεται ως ενέχυρα τα ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου και άφησε τον ELA ως μόνη ανοιχτή ροή ρευστότητας.
Προφανώς στην Αθήνα φοβήθηκαν κλιμάκωση των πιέσεων και ακόμη και άμεσης εφαρμογής έλεγχο κεφαλαίων στις τράπεζες. Δεν επιδίωξαν τότε μια τερματική κλιμάκωση της πίεσης για ουσιαστικό συμβιβασμό, αλλά έπαιξαν στο γήπεδο της αντίπαλης πλευράς με την ατζέντα της και το χρονοδιάγραμμά της.Στη μακρόσυρτη διαπραγμάτευση χάθηκαν όλα: η υποστήριξη σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο αλλά και η αξιοπιστία τόσο μιας στρατηγικής συμβιβασμού όσο μιας επιλογής ρήξης.Το επικοινωνιακό στίγμα των πολύωρων συνομιλιών με τη Μέρκελ διαμήνυε μια Ρεαλπολιτίκ συμβιβασμού που όπως απεδείχθη δεν είχε από γερμανικής πλευράς αντίκρισμα, καθώς ό,τι κατοχυρωνόταν σε πολιτικό επίπεδο εκμηδενιζόταν σε επίπεδο Eurogroup. Είναι προφανές ότι το Βερολίνο είχε επεξεργασμένο σχέδιο, σημαντική συνιστώσα του οποίου ήταν να μη χρεωθεί η γερμανική πλευρά σε επικοινωνιακό επίπεδο την ευθύνη της ρήξης.Το μήνυμα αλλαγής δεν μπορούσε να πληγεί. Επρεπε να αποσαθρωθεί, να γίνει ξανά ελληνική εξαίρεση.
Γ.ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ-ΕΘΝΟΣ
