Του Σάμη Γαβριηλίδη *Πριν από πεντέμιση περίπου μήνες άλλαξε το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα. Και δεν άλλαξε ως απλή εναλλαγή όπως συνέβαινε μετά τη Χούντα (Νέα Δημοκρατία – Πασοκ, Πασοκ – Νέα Δημοκρατία) αλλά δραστικά: Για πρώτη φορά ένα ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα, όπως αυτοπροσδιορίζεται, ανέλαβε την εξουσία.
Ένα μη συστημικό κόμμα, όπως και πάλι αυτοπροσδιορίζεται. Χάρηκα παρότι δεν ήμουν από τους ψηφοφόρους του. Και χάρηκα διότι αισθάνθηκα πως θα αλλάξει αυτή η πελατειακή σχέση ψηφοφόρων και κομμάτων που υποχρεώνει την εξουσία να είναι δέσμια συμφερόντων, συνδικάτων, φιλοδοξιών κ.λπ. Δυστυχώς σήμερα νιώθω πως δεν δικαιώθηκαν οι προσδοκίες μου.
Και δεν θέλω να συζητήσω για τις διαπραγματεύσεις με την Τρόικα, που μετονομάστηκε σε θεσμούς με τυμπανοκρουσίες από τους νέους ηγέτες, αλλά στην ουσία παρέμεινε πιο σκληρή από όσο ήταν (για αντίστοιχες «επιτυχίες», με ακριβώς τον ίδιο τρόπο, καμάρωναν και οι προηγούμενες Κυβερνήσεις), αλλά γιατί σε όλο αυτό το διάστημα δεν δόθηκε η παραμικρή ένδειξη για την αλλαγή νοοτροπίας διακυβέρνησης, δηλαδή ο σεβασμός στους θεσμούς και τη διαφάνεια, η χρησιμοποίηση των ικανότερων και όχι των φίλων ανεξάρτητα από την ιδεολογία τους, η συνέχιση των θετικών και η ανατροπή των αρνητικών αποφάσεων, στο τέλος να ξαναγίνουμε η χώρα της παραγωγής και όχι η χώρα των δανείων και των επιδοτήσεων.
Στον χώρο που δραστηριοποιούμαι που είναι κατ’ αρχάς ο πολιτισμός και κατά δεύτερον η παιδεία θα ήθελα έστω και πρόχειρα να ζήσω αυτή την αλλαγή. Θα ήθελα, ας πούμε, τα Μουσεία μας και οι αρχαιολογικοί χώροι που προσελκύουν τόσο τουρισμό και τόσο συνάλλαγμα (σήμερα φαίνεται πόσο το έχουμε ανάγκη) να είναι το πρώτο μέλημα του Υπουργείου Πολιτισμού και όχι η αλλαγή των διοικήσεων των οργανισμών που υπάγονται σε αυτό. Θα ήθελα να ζήσω τον σεβασμό, έστω και σε αυτό το ένα και μοναδικό σχολικό βιβλίο, από τους μαθητές με υποχρέωση επιστροφής και χρήσης του από τους επόμενους. Θα ήθελα να ζήσω μια πρώτη συζήτηση για δίκτυο δανειστικών βιβλιοθηκών σε όλη τη χώρα ως βασικό εργαλείο για την ενίσχυση της κουλτούρας και της κρίσης των πολιτών. Όμως δεν τα έζησα.
Αντίθετα έζησα μια αλλαγή προσώπων στην εξουσία, που και αυτά προσπαθούν να συντηρήσουν τη θέση τους. Η πρόοδος και η αλλαγή χρειάζεται ειρηνικές ρήξεις. Πρώτα με τον εαυτό μας.
Ας το προσπαθήσουμε.
* Ο Σάμης Γαβριηλίδης είναι Εκδότης
