Αυτά βεβαίως, υπό την προϋπόθεση ότι οι «τοκογλύφοι» Εσθονοί, Σλοβάκοι, Ιταλοί, Βέλγοι, Λιθουανοί, Γερμανοί, Κύπριοι αδελφοί μας, Γάλλοι, κ.λπ., αναγνωρίζοντας τη συντριπτική τους ήττα θα καθήσουν μαζί του γύρω από το τραπέζι στις Βρυξέλλες για να διαπραγματευτούν. Εάν, πάλι, επικρατήσει το «Ναι», θα πρέπει να πάει και να πει στους εταίρους ότι ΟΚ παιδιά ηττήθηκα και τώρα ήρθα να διαπραγματευτώ συμφωνία στη βάση της τελευταίας πρότασης Γιουνκέρ, όπως μου είχατε ζητήσει ή, το πιθανότερο, κάποιας άλλης πολύ πιο επώδυνης.
Προσπαθώ να φανταστώ τον πρωθυπουργό μας να ζητάει από τους εταίρους να τον εμπιστευθούν. Να πασχίζει να τους πείσει δηλαδή, ότι αυτός θα είναι που θα υλοποιήσει μια συμφωνία την οποία δεν πιστεύει ο ίδιος και μάλιστα με μπροστάρηδες τους κ. Λαφαζάνη, Στρατούλη, Βαρουφάκη, Ραχήλ Μακρή κ.λπ. Ποιος στ’ αλήθεια θα τον πιστέψει;
Ο Αλέξης Τσίπρας δύσκολα πλέον θα σταθεί πολιτικά στο κλαμπ των Ευρωπαίων ηγετών. Δεν είναι μόνο ότι αξιώνει, κουνώντας τους το δάχτυλο, να του χρηματοδοτήσουν ένα οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο ασύμβατο με αυτό που υλοποιείται σήμερα στην Ευρωζώνη. Διέρρηξε τις σχέσεις του και σε προσωπικό επίπεδο με όλους σχεδόν τους συνομιλητές του.
Ολαν (δρέου) αποκάλεσε δημόσια, παραβιάζοντας κάθε όριο πολιτικής και προσωπικής ευπρέπειας, τον Φρανσουά Ολάντ, πρόεδρο της δεύτερης πιο ισχυρής, σε όλα τα επίπεδα, χώρας της Ε.Ε, αδιαφορώντας εάν στο πρόσωπό του προσέβαλε έναν λαό -που τον εξέλεξε- με τεράστια δημοκρατική παράδοση και κληρονομιά και φίλα προσκείμενο σ’ εμάς τους Ελληνες. Συμπεριφέρθηκε απαξιωτικά προς τη Γερμανίδα καγκελάριο με δηλώσεις του τύπου «go Back Frau Merkel», λοιδορούσε όλους τους άλλους ομολόγους του που δεν συμφωνούσαν με την πολιτική του περίπου ως υποτελείς του Σόιμπλε. Τώρα ήρθε η ώρα να ζητήσει την αλληλεγγύη τους. Στη διεθνή πολιτική οι καλές σχέσεις μεταξύ των ηγετών καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τις αποφάσεις τους και γι’ αυτό φροντίζουν να τις αναπτύσσουν στη βάση ενός υψηλού πολιτικού πολιτισμού. Ο κ. Τσίπρας φαίνεται ότι το αγνόησε (και) αυτό.
