Τελικά εγκλωβίστηκαν οι μικροκαταθέτες. Οι μεγαλοφοροφυγάδες
είχαν τακτοποιηθεί έγκαιρα, οι ολιγάρχες ακόμη νωρίτερα. Το οξύτερο
πρόβλημα αντιμετωπίζουν οι χαμηλόμισθοι και οι χαμηλοσυνταξιούχοι που
δεν μπορούσαν να έχουν αποταμιεύσεις στο σπίτι.Την Τρίτη εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα που είχαν την τύχη να πληρώνονται στο τέλος του μήνα έψαχναν και δεν έβρισκαν τη μισθοδοσία τους.
Σε μικρές εταιρείες και μικρομάγαζα αποφασίστηκε σε πολλές περιπτώσεις προσωρινή αργία μέχρι να ξεκαθαριστεί η κατάσταση, ενώ οι προγραμματισμένες διαφημίσεις των κυριακάτικων εφημερίδων ακυρώθηκαν.
Εάν κερδίσει το “όχι” στο δημοψήφισμα είναι άγνωστο τι θα φέρει η επόμενη μέρα. Η κυβέρνηση υπόσχεται ότι θα πετύχει επαναδιαπραγμάτευση για μια καλύτερη συμφωνία αλλά ποια απ όλες τις εκτιμήσεις της για τη στάση των εταίρων-πιστωτών επιβεβαιώθηκε; Επεσαν έξω σε όλα γιατί δεν προέβλεψαν ότι οι δανειστές θα σφίγγουν τη θηλειά αδίστακτα αδιαφορώντας για τον κίνδυνο πνιγμού και αποφασισμένοι να αναλάβουν το κόστος ενός ελληνικού ατυχήματος παρά να αποδεχτούν μια νίκη της Αριστεράς που θα δημιουργούσε νέα δυναμική στην ευρωζώνη.
Μια Ευρωπαϊκή Ενωση που ελέγχεται από τις τράπεζες, που καταδικάζει τη νέα γενιά στην ανεργία, που κυριαρχείται από νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις, που αφήνει τις ανισότητες να βαθαίνουν δεν είναι υπερασπίσιμη. Είναι όμως υπερασπίσιμος ο ευρωπαϊκός πολιτισμός που “είναι πρώτα-πρώτα ένας πλουραλιστικός πολιτισμός. Δηλαδή ο τόπος της ποικιλίας των σκέψεων, των αντιθέσεων, των αντιμαχόμενων αξιών και της διαλεκτικής που δεν τελειώνει” (Α. Καμύ).
Ο Βιμ Βέντερς το έχει πει κάπως διαφορετικά και το ίδιο ωραία, ότι «η Ευρώπη έχει ψυχή. Δεν είναι ούτε η πολιτική της ούτε η οικονομία της. Πάνω από όλα είναι ο πολιτισμός». Ειδικά για τη χώρα μας ισχύει ότι η Ευρώπη είναι ό,τι καλύτερο μας έχει συμβεί, η σύνδεσή μας με τον πρώτο κόσμο και το πιο ασφαλές περιβάλλον, όπως μπορεί να δει κανείς με μια ματιά στον χάρτη.
Σε όλες τις παγκόσμιες κατατάξεις, για το καλύτερο βιοτικό επίπεδο, για το αποτελεσματικότερο εκπαιδευτικό σύστημα, για το ισχυρότερο κοινωνικό κράτος, για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για το σεβασμό της διαφορετικότητας, στις πάνω θέσεις βρίσκονται ευρωπαϊκές πόλεις - όχι η Μόσχα, ούτε το Πεκίνο.
Οι ευρωπαϊκές ελίτ είναι αυτές που βλέπουμε.
Δεν έχει καμία σημασία αν η στάση τους απέναντι στην κυβέρνηση, επομένως και στη χώρα, είναι άδικη, τιμωρητική, εκδικητική ή ανυπόφορη. Η προσπάθεια για αλλαγή μπορεί να γίνει μόνο μέσα στο σύστημα του κοινού νομίσματος και όχι έξω από αυτό. Δεν υπάρχει νομική διαδικασία εξόδου από την ευρωζώνη αλλά υπάρχει η αμείλικτη πραγματικότητα. Αν η ΕΚΤ αφήσει τις ελληνικές τράπεζες στην τύχη τους, επειδή η χώρα δεν θα βρίσκεται σε πρόγραμμα, τότε πολύ απλά δεν θα ανοίξουν παρά μόνο μετά από bail in και, αν ούτε αυτό αρκεί, τότε θα ανοίξουν με δραχμές.
Σε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξή του στο tvxs τον Δεκέμβριο του 2012 ο Γιάννης Δραγασάκης είχε πει ότι “επιστροφή στη δραχμή στο πλαίσιο της Ε.Ε., με τους υφιστάμενους συσχετισμούς, από την άποψη των εργαζόμενων τάξεων, σημαίνει συνέχιση της άγριας λιτότητας με άλλα μέσα”. Και κατέληξε ότι, “αν υπάρξει μεθόδευση ή πρωτοβουλία για την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, αυτή δεν θα προέλθει από την Αριστερά αλλά από απειλούμενα τμήματα της ελληνικής οικονομικής ολιγαρχίας”. Εδώ είμαστε τώρα.
Οι δυνάμεις της δραχμής, έτοιμες για το μεγάλο πλιάτσικο μέσα στα συντρίμια της χώρας, θα κυριαρχήσουν αγοράζοντας φτηνά τα πάντα και στήνοντας έναν ξέφρενο χορό αισχροκέρδειας και εκμετάλλευσης.
Τέτοιες μέρες όσοι δεν έχουν κάρτα αναλήψεων βρίσκονται σε αδιέξοδο, όπως και εκείνοι που δεν ξέρουν να κάνουν ηλεκτρονικά συναλλαγές, και βέβαια πρόκειται κυρίως για ηλικιωμένους με χαμηλό εισόδημα. Τέτοιες μέρες το μεγαλύτερο άγχος έχουν οι ασθενείς που πρέπει να πληρώνουν συμμετοχή στα φάρμακα, πόσο μάλλον σε ακριβές θεραπείες για βαριές ή σπάνιες παθήσεις. Αυτοί θα είναι τα μεγάλα θύματα ακόμη και αν οι ίδιοι δεν το βλέπουν.
