Σε επικοινωνιακό επίπεδο κυριαρχεί το σοκ και δέος εν όψει της άφιξης της σκληρής Ντέλια, σε ευθεία συνέχεια με τη μέχρι πρόσφατα κοινή παραδοχή για τα προβλήματα που δημιουργούσε ο κακός χαρακτήρας του Τόμσεν. Στους διεθνείς οργανισμούς και στις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες δεν υπάρχει περιθώριο για κακούς και δύστροπους χαρακτήρες, υπάρχουν στελέχη που υπηρετούν προαποφασισμένες πολιτικές.
Θέλουμε το ΔΝΤ στο τρίτο πρόγραμμα ή όχι; Θεωρούμε αποφασιστικής σημασίας το κούρεμα ή τη διευθέτηση του χρέους, και αν ναι εκτιμούμε ως μικρότερο κακό το αντίτιμο σε μέτρα που απαιτεί το Ταμείο; Παρόμοιο σκηνικό στο τελευταίο εξάμηνο είχε διαμορφωθεί και για τον επικεφαλής της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι. Σε επικοινωνιακό επίπεδο κυριαρχούσε η αντίληψη ότι είναι ο υπαίτιος για την ασφυξία ρευστότητας και επιπροσθέτως αυτός που έκλεισε τις τράπεζες και επέβαλε τους ελέγχους κεφαλαίων. Αργά αλλά σταθερά προκύπτει μια εντελώς διαφορετική εικόνα, με τον Ντράγκι πρώτον να δίνει μάχη στο ΔΣ της ΕΚΤ κατά των σκληρών που ήθελαν από τον Φεβρουάριο συρρίκνωση αν όχι πάγωμα του ELA, και ο οποίος έδωσε μετά την προσφυγή στο δημοψήφισμα στις 26.6 και την άρνηση του Eurogroup να δώσει ολιγοήμερη παράταση στο ελληνικό πρόγραμμα ακόμη πιο σκληρή μάχη, περιοριζόμενος στο να κρατά τον ELA σταθερό.
Τέλος, ο Ντράγκι έκλεισε χωρίς περιστροφές κάθε συζήτηση για κούρεμα καταθέσεων στις τράπεζες της χώρας μας. ΔΝΤ, ΕΚΤ και Γιούνκερ βρέθηκαν να στηρίζουν την Αθήνα για να βγει από τον φαύλο κύκλο της ανακύκλωσης του χρέους στο πλαίσιο των συνολικών αποκλίσεων-συγκρούσεων που έχουν με την πολιτική του Βερολίνου. Σε αντίθεση με την εσωστρεφή και διχασμένη ως προς το μέλλον της Ευρωζώνης Γερμανία των Μέρκελ-Σόιμπλε, οι θεσμοί έχουν σταθερή και ευανάγνωστη στάση απέναντι στη χώρα μας.
