συγγραφέα, συντονιστή της σχολής «Ανοιχτή Τέχνη».
Μετά την ήττα και την παράδοξη κι ακατανόητη στροφή του
πρωθυπουργού και της κυβέρνησης, η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη όχι μόνο
με ένα τρίτο μνημόνιο που καταλύει κάθε έννοια εθνικής κυριαρχίας και
εξαθλιώνει ακόμα περισσότερο τον λαό, αλλά με κάτι καινοφανές και
καινοφανώς επικίνδυνο: Σήμερα, και άγνωστο για πόσο, η Ελλάδα στερείται
πολιτικής τάξης και ηγεσίας που να έχουν ένα ελάχιστο ανταπόκρισης στην
κοινωνία και να χαίρουν υποτυπώδους σεβασμού, εμπιστοσύνης και
αποδοχής.
Είναι παγκόσμιο φαινόμενο, μια χώρα να παραπαίει χρεοκοπημένη
και να ‘ναι ακέφαλη. Μαζί με το φαινόμενο αυτό, θέριεψε, τροφοδοτούμενη
απ’ αυτό και τροφοδοτώντας το, η ήδη υπερτροφική αυτοανυποληψία μας.
Αλλά τώρα μπαίνει σε νέες ατραπούς με την απροσδόκητη στάση του
πρωθυπουργού: τώρα, όχι μόνο ο «αστικός» πολιτικός κόσμος, Πασοκ και ΝΔ,
και οι παραφυάδες του, Δημάρ, Ποτάμι, Λαός, αλλά και η πλεονεκτούσα
Αριστερά, που δεν είχε ποτέ ασκήσει ευθέως εξουσία, βρίσκονται στο
στόχαστρο του λαού, δικαίως και ευλόγως. Οι κυβερνήσεις Πασόκ και ΝΔ μας
έδεσαν στο μνημόνιο, κι η κυβέρνηση Σύριζα-Ανέλλ δεν μπόρεσε να κάνει
όσα εξήγγειλε και υπογράφει ίδιο και χειρότερο μνημόνιο.
Το θέμα δεν προσφέρεται για χαιρεκακία και ικανοποίηση, αν και
είναι εντυπωσιακό το άσβεστο μίσος πολλών ετερόκλητων ανθρώπων κατά του
Σύριζα. Το θέμα είναι θλιβερό, αποκαρδιωτικό, πένθιμο και επικίνδυνο. Ο
δεύτερος πόλος του πολιτικού συστήματος αποδείχθηκε ανεπαρκής, οι καλές
του προθέσεις αναγνωρίζονται και του εξασφαλίζουν δημοφιλία, αλλά δεν
αρκούν. Ότι πέντε μήνες έκαναν διαπραγματεύσεις χωρίς εναλλακτικό σχέδιο
είναι ασύλληπτο, όπως ασύλληπτη είναι κι η αδυναμία μας να αντιληφθούμε
ότι το ζήτημα του χρέους θα λυθεί με δικές μας ενέργειες, όχι των
δανειστών.
Δεν μπορεί κανείς μεγαλόσχημος πολιτικός, οικονομολόγος κλπ να
μην αντιλαμβάνεται ό,τι μου είπε τα Χριστούγεννα του 2010 ένας φίλος
από τον χώρο του βιβλίου, πωλητής μεγάλου εκδοτικού οίκου: «Δεν γίνεται
να περιμένουμε τι θα μας πει η τρόϊκα, πρέπει να δράσουμε πρώτοι εμείς.
να απαιτήσουμε να έχουμε, για πέντε τουλάχιστον χρόνια, δικό μας
εσωτερικό ευρώ, να χρησιμοποιούμε το κανονικό ευρώ για εισαγωγές,
αποπληρωμή δανείων κλπ και να ζητήσουμε μείωση του χρέους κι
επιμήκυνση. κάτι πρέπει να κάνουμε, μη περιμένουμε να μας σφάξουν». Η
σχετική πρόταση του τέως υπουργού οικονομικών, που ήταν αντίδραση της
έσχατης στιγμής και όχι ψύχραιμη και ζυγισμένη ενέργεια, απορρίφθηκε από
τον πρωθυπουργό.
Τι κάνουμε όμως τώρα; Πρώτα πρέπει να γιατρέψουμε τον εαυτό
μας από την διαβρωτική και καλπάζουσα αυτοανυποληψία, «όλοι είναι
ίδιοι, όλοι είναι κλέφτες, είμαστε ανίκανοι κλπ. κλπ.», που οδηγεί σε
απόγνωση, απογοήτευση και απελπισία, σε κατάθλιψη και μελαγχολία. Ένας
λαός με τέτοια ψυχολογική κατάσταση, χωρίς ηγεσία, με μένος και
αιτιολογημένη έλλειψη πίστης προς την πολιτική τάξη, είναι έρμαιο
οποιουδήποτε, είναι ευάλωτος σε κάθε χτύπημα και παγίδα, τουλάχιστον
μέχρι να αντικαταστήσει το καταχρεωμένο πολιτικό του σύστημα με κάτι
άλλο.
Δεν απέτυχε ο Σύριζα, απέτυχε η Ελλάδα, για τρίτη φορά
μέσα σε πέντε χρόνια. Από το πολιτικό σύστημα απέμειναν το ΚΚΕ και η
Χρυσή Αυγή που δεν έχουν εμπλακεί μεν στην μνημονιακή ταπείνωση, αλλά
είναι ένοχα για τις περιπέτειες του ελληνισμού σε Ελλάδα και Κύπρο, από
τον πόλεμο και μετά, στην πραγματικότητα από τον Α΄ παγκόσμιο και μετά.
Είναι απολιθώματα απομονωμένα από τον κοινωνικό ιστό. Κι αργά η γρήγορα,
η Χρυσή Αυγή θα ξαναγυρίσει στο 0,29 που την φιλοδωρούσε ο ελληνικός
λαός μέχρι το μνημόνιο, το χαμηλότερο ποσοστό ακροδεξιού-ναζιστικού
κόμματος στην Ευρώπη.
Τι κάνουμε λοιπόν; Ακολουθούμε όσα υπογράψαμε με σκοπό να
διαπραγματευθούμε την μείωση του χρέους από όσο το δυνατόν καλύτερη
θέση, αποφασισμένοι να προκαλέσουμε εμείς την μέγιστη δυνατή ζημιά στην
ευρωζώνη, αν επιμείνουν στον στραγγαλισμό μας. Δεν υπάρχει άλλη
εναλλακτική. Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος μας, ο εθνικός μας στόχος.
Κι έχει χρονικό όριο. Το 2021 συμπληρώνονται 200 χρόνια απο την
Επανάσταση. Στις 23 Μαρτίου 2021 οφείλουμε να είμαστε ελεύθεροι, αυτό
είναι το καταληκτικό όριο της υποδούλωσής μας. Αν το περάσουμε,
τελειώσαμε. Θα καταντήσουμε να ζητήσουμε άδεια από το Βερολίνο, για να
γιορτάσουμε την επέτειο που μας ξαναβάλε στην ιστορία.
Επί ναζιστικής κατοχής του Βερολίνου, μια απ’ τις
μεγαλύτερες διαδηλώσεις στην Αθήνα, το ’43, νομίζω, ξεκίνησε από τα
Προπύλαια στον εορτασμό της 25ηςΜαρτίου, καταθέτοντας στεφάνι
στον Ρήγα, που μουτζουρώνουν οι αντεξουσιαστές, κι ανεμίζοντας
ελληνικές σημαίες, που καίνε έδω και χρόνια οι άτεγκτοι αγωνιστές της
αντεξουσίας, που τι κάνουν άραγε στα σαράντα και στα πενήντα τους, πού
διευθύνουν την ασίγαστη κι ασυμβίβαστη επαναστατικότητά τους;
Το μνημόνιο μας προσφέρει και την δυνατότητα ενός αμφιλεγόμενου
ελιγμού: Να ανακοινώσουμε ότι δεν θα γιορτάσουμε την επέτειο λόγω
χρέους, ώστε να γιορτάσει το 2022 η Τουρκία την εκδίωξή μας από την
Μικρασία και τον Πόντο, 2700 χρόνια μετά την αποίκισή μας, και το 2024
να γιορτάσει τα πενήντα χρόνια της κατάληψης του 37% της Κύπρου. Εμείς
μπορούμε να γιορτάσουμε το 2025 την Επανάσταση. Ψυχολογικώς θα μας
βοηθήσει πάρα πολύ, αφού ο γιορτασμός μας το 2021 θα υπερκαλυφθεί από
τις θηριώδεις, μνησίκακες, μιλιταρτιστικές, κιτς εκδηλώσεις της
γείτονος. Θυμηθείτε το. Αλλά το 2021 πρέπει να είμαστε ελεύθεροι.
Στον αντίποδα, μελοδοραματικοί εγχώριοι αρθρογράφοι
συνιστούν να σκύψουμε το κεφάλι, εφαρμάζοντας κατά γράμμα το μνημόνιο,
γιατί μόνο έτσι θα σωθούμε και θα παραμείνουμε στην Ευρωζώνη. Ο
διοεθνής τύπος βοά εναντίον της Γερμανίας, οικονομολόγοι, πολιτικοί, της
Γαλλίας ειδικά, επιτίθενται στο Βερολίνο, οι ίδιοι οι Ναζιστογερμανοί
ανησυχούν, και το εγχώριο πεφωτισμένο μελόδραμα συμβουλεύει να είμαστε
καλά παιδιά, όχι άτακτοι.
Και ταυτόχρονα χυδαιολογούν με την δραχμή. Ποιος θα μας δώσει
σημασία, όταν βρίζουμε τον εαυτό μας, αφού η δραχμή είναι ο ιστορικός
εαυτός μας; Και, κυρίως, όταν παραβλέπουμε ότι με το διαβόητο ευρώ
χρεωκοπήσαμε, όχι με την δραχμή. Ότι με την διαβόητη ευρωζώνη
καταστραφήκαμε, όχι εκτός αυτής. Το μελόδραμα έχει τόσα απύθμενα
συμπλέγματα, μισεί τόσο ανυπόφορα τον ανεπαρκή, δόλιο και δειλό εαυτό
του, που φτιάχνει περιχαρές και αντίστοιχες λέξεις: «δραχμολάγνοι,
συνωμότες της δραχμής, ο Σόρος θέλει την δραχμή» κλπ Ενώ, βέβαια, η
ευρω-χρεοκοπία μας ήταν φυσικό φαινόμενο, κανείς δεν είχε συμφέροντα,
δεν μεσολάβησαν άνθρωποι, τράπεζες, κράτη και καπιταλιστικά ππιράνχας.
Την δραχμή περιμένουν για να υπάρξουν.
Αυτή είναι κατάντια μας, που ούτε αυτή προσφέρεται για
χαιρεκακία, αυτή ‘ναι η ψυχολογική, συνειδησιακή κατάπτωση μιας μερίδας
του λαού και της ελίτ, να βρίζουν τον εαυτό μας και την ανεξαρτησία
μας. Εννοείται ότι η δραχμή δεν είναι αυτοσκοπός, ούτε αντικαπιταλισμός,
είναι μέσο σωτηρίας μας, όχι η σωτηρία μας, εδώ που φτάσανε τα
πράγματα.
Απ’ την άλλη, η κυβέρνηση αρνείται να καταλάβει ότι ο
ελληνικός λαός δεν ενδιαφέρεται ούτε για την πολύκλαυστη Αριστερά ούτε
για την ανύπαρκτη ευρωπαϊκή αριστερά ούτε την αιματοβαμμένη ευρωπαϊκή
ολοκλήρωση. Ενδιαφέρεται για την σωτηρία αυτού και της πατρίδας του, όχι
για προσβλητικά οράματα ευρωπαϊκής ενότητας: Η ΕΕ αρνείται
την αναλογική κατανομή των μετανστών, Αυστριακή υπουργός συνδέει τα
δάνεια με την αποδοχή όσο πιο πολλών μεταναστών απ’ την Ελλάδα, ένας
Γερμανοναζί ονόματι Ζιν δηλώνει ότι οι Έλληνες εργαζόμενοι αμοίβονται με
15 ευρώ την ώρα! Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη. Οι εκκλήσεις για την οποία,
μοιάζουν σαν να προπαγάνδιζε κάποιος της ειρήνη επί κατοχής: οι Ναζί θα
δολοφονούσαν ακόμα.
Και με την ευκαιρία: η ΕΕ πέθανε με τον θάνατο ή την
αποστρατεία πολιτικών που είχαν ζήσει στον Πόλεμο κι ανέλαβαν πολιτικοί,
στην Γερμανία και στις άλλες ναζιστοφασιστικές χώρες της Ευρώπης, που
δεν είχαν βιώσει τον πόλεμο.
Γιατί ο πόλεμος ίδρυσε την ΕΕ, όταν οι Ευρωπαίοι αποφάσισαν
πως δεν είναι πρέπον να σκοτώνονται μεταξύ τους, όπως γινόταν τα χρόνια
της ανόδου των γερμανικών φύλων, επί Ρώμης, και για αιώνες αργότερα.
Όταν θυμήθηκαν την παράδοσή τους, που τους έφερε παγκόσμια κυριαρχία,
ότι ο καλός ευρωπαίος χριστιανός πρώτα οφείλει να σκοτώνει τους άλλους,
αλλόφυλους κι αλλόδοξους. Και μετά να θεωρητικολογεί για δημοκρατία,
αλληλεγγύη, ιδεώδη, και τα uberalles δικαιώματα. Προσοχή: τα ατομικά, όχι τα συλλογικά που περιλαμβάνουν και τα ατομικά, ενώ το αντίθετο δεν συμβαίνει.
Και ξαφνικά η Μέρκελ και ο Σόϊμπλε διακηρύσσουν ότι δεν
θέλανε ποτέ να μας διώξουν από την ευρωζώνη. Μήπως γιατί δεν μπορούν,
γιατί δεν προβλέπεται αποχώρηση, αλλά επιβάλλεται η κοινή πορεία; Ποιος
θα δημοσιεύσει την καταστατική συνθήκη του ευρώ να δούμε τι ακριβώς
ορίζει. Αυτήν κρύβει ο Γιούνκερ σε κρυφό χρηματοκιβώτιο, όχι το σχέδιο
του γκρέξιτ, σύμφωνα με την άθλια προπαγάνδα. Ο δε Γιούνκερ, στην Κύπρο
παρότρυνε την Κυπριακή Δημοκρατία και την τουρκοκυπριακή κοινότητα να
αφήσουν τους «εγωϊσμούς». Η αντίθεση στην εισβολή και κατοχή, η απάιτηση
για εφαρμογή του διεθνούς δικαίου «εγωϊσμός».
Με την δημοσίευση λοιπόν θα αποδειχθεί αν όλος ο διεθνής
παράγοντας εξαπατεί τον εαυτό του και τους άλλους, κι εμάς βέβαια. Κι ο
κος Στίγκλιτς χάνει κάθει αξιοπρέπεια, όταν συμμετέχει σε φιέστες του
ατιμώρητου Παπανδρέου. Όπως ατιμώρητοι είναι όλοι οι μεταπολεμικοί
εγκληματίες, ταγματασφαλίτες κλπ, και οι καταστροφείς της Κύπρου,
χουντικοί, Μητσοτάκης, Αβέρωφ, Καραμανλής.
Και μια ύστατη θλιβερή παρατήρηση: Πολλά από όσα μας
ταλανίζουν, οφείλονται στην μνημειώδη αφιλοπατρία της πολιτικής τάξης
μετά τον πόλεμο, αλλά και του λαού, ενός μεγάλου μέρους του. Επίσης στην
απόλυτη απουσία ιστορικής συναίσθησης. Και στην
ασίγαστη εμφυλιοπολεμική προβολή που καλύπτει την αδυναμία εξωτερικού
ανταγωνισμού. Που θα καταλήξουν λοιπόν όλ’ αυτά, αυτή η αντάρα που εδώ
και πέντε χρόνια αναστατώνει τις ψυχές μας; Εύχομαι όχι σε νέα συμφορά.
Για να την αποτρέψουμε, πρέπει να πολεμήσουμε.
ΥΓ: Ο συγγραφέας, μουσικός, εικαστικός, Νίκος Χουλιαράς. Ο
φιλόλογος και μελετητής της αρχαίας μας μουσικής Μάρτιν Γουέστ. Ο Ιταλός
αρχαιολόγος Λουίτζι Μπέσκι. Συλλυπητήρια στους οικείους τους.
