Πού;
Στην Αγγλία, στην Ελλάδα, στις ΗΠΑ, στην ηρωική Σλοβακία, στη νοσταλγό
των Ες Ες Λετονία, στην Πορτογαλία που βγήκε απ’ το Μνημόνιο και παντού
αλλού στον «αναπτυγμένο» κόσμο που επέστρεψε στην εποχή πριν απ’ τον
κόσμο του
Ντίκενς εις όσα αφορούν την
εργασία και την αστική δημοκρατία. Διότι πλέον η δημοκρατία παθαίνει με
τη σειρά της, όσα έκανε η ίδια στην εργασία. Γίνεται και η ίδια «
ευέλικτη» κι εν τέλει «
αναλώσιμη». Στις ασθενέστερες χώρες όπως η Ελλάδα η δημοκρατία
εκφυλίζεται
– τα Συντάγματα κουρελιάζονται και οι πολίτες σκλαβώνονται. Στις
ισχυρότερες χώρες, όπως η Γερμανία, η δημοκρατία γίνεται όλο και πιο
αυταρχική, ώσπου ο εκφασισμός της να γίνει τέλειος.
Και οι δύο μορφές της αστικής δημοκρατίας, και η εκφυλισμένη και η αυταρχική, αποτελούν
ολιγαρχικές παρεκβάσεις, συναποτελούν απλώς ένα (ψευδο) δημοκρατικό
τελετουργικό μιας εξουσίας όλο και πιο
τυραννικής.
Ο πληβείος Ελληνας και ο
πληβείος Γερμανός πλήττονται το ίδιο
και απ’ την εκφυλισμένη
και απ’ την αυταρχική δημοκρατία. Η οποία προσέτι διαβρώνει τις
διακρατικές σχέσεις ακόμα περισσότερο (του συνήθους) υπέρ του ισχυρότερου και
αποσυνθέτει τον
εθνικό ιστό στις
κοινωνίες για να
χειραγωγεί τις
τάξεις ευχερέστερα.
Λαμπρό παράδειγμα υποταγής σε αυτήν τη διαδικασία ο διορισμός της κυρίας
Σίας Αναγνωστοπούλου ως Υπουργού στο Υπουργείο Εξωτερικών, στο πλευρό του κ.
Νίκου Κοτζιά. Η κυρία Αναγνωστοπούλου έχει διαπρέψει στην αρθρογραφία της υπέρ του
Σχεδίου Ανάν,
υπάρχει εγνωσμένης ευαισθησίας για το «εύλογον» του τουρκικού
«ενδιαφέροντος» για το Αιγαίο και τη Θράκη, υπάρχει επίσης ως κήρυξ
(προς την ανθρωπότητα) της ασυνέχειας του ελληνικού έθνους (κατά την
αντίληψη
Μπαλτά,
Ρεπούση,
Λιάκου
κι άλλων αστέρων της γνώσης) και, τέλος, θρυλική εξερευνήτρια: της
μουσουλμανικής (ή τουρκικής, θα σας γελάσω) μειονότητας στη Δωδεκάνησο –
α, ξέχασα! υπάρχει και υπέρ του αυτοπροσδιορισμού των «κατοίκων» της
FYROM. (Με την ευκαιρία ο δικός μου αυτοπροσδιορισμός σήμερα είναι ότι
είμαι Κινέζος και μιλάω…ελβετικά).
Με έναν λόγο ο κατάλληλος άνθρωπος στην
κατάλληλη θέση τώρα που η Αλίκη βγήκε απ’ τη χώρα των (αριστερών) θαυμάτων και περιπλανάται στη χώρα των (αριστερών) Μνημονίων, όπου
αν μείνεις έγκυος, απολύεσαι!
Αν δεν πεθάνεις, δεν βγαίνεις στη σύνταξη. Οπου, για να μείνεις στην
Ευρωζώνη πρέπει να γίνεις προτεκτοράτο σαν να είσαι έξω απ’ την
Ευρωζώνη. Οπου για να πας μια μπουκιά φαγητό στα παιδιά σου πρέπει να
δεις τον Χριστό (γερμανό) φανταρό και να ακούς το
Ράδιο Πανούση να εκπέμπει συνεχώς μέσα στο μυαλό σου περί παντός του επιστητού.
Δεν ξέρω πότε έστειλε ο Θεός την Ελλάδα στον Διάολο. Δεν πιστεύω όμως ότι για να ζω είναι «
προαπαιτούμενο» να μου πίνει το αίμα η
Ντρακουλέσκου και να μου
φτύνει το Κοινοβούλιο, ένα
εξωχώριο Διευθυντήριο υπεράνω του καλού και του κακού.
Μπορεί να μην είμαι ιδιαιτέρως αριστερός, αλλά αυτόν τον
διασυρμό ότι η Αριστερά «
δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς» δεν τον δέχομαι ούτε τον ανέχομαι. Δεν είναι
κουτή η Αριστερά, ούτε θα έπρεπε να «
λιάζεται» μπροστά στα προβλήματα που εκλήθη να λύσει.
Ούτε είναι αυτοκριτική (μάλιστα δις) το «
έκανα λάθος», αν στη συνέχεια
παγιδεύεις τον λαό σ’
αυτό το λάθος. Αν δίνεις το «λάθος σου»
δώρο σ’ εκείνους που απαιτούν να
νομιμοποιήσεις τον εκβιασμό και τον καταναγκασμό που σου κάνουν
ψηφίζοντας ο ίδιος νόμους εναντίον σου!
Κάπου πρέπει να υπάρχει ένα τέλος σ’ όλο αυτό. Και πάντως όχι στις
μπαρούφες
μιας τακτικής για να τελειώσεις τη δουλειά – κι ύστερα να σε πετάξουν
σαν στημένη λεμονόκουπα ή να σε κρατήσουν για να κυβερνάς ως χρήσιμος
ραγιάς.
Όλα αυτά είναι τόσο αριστερά όσο θα και ήταν το σύνθημα «
όλη η εξουσία στα σοβιέτ. Των τραπεζών»…
