Αν εισβάλει στη Συρία με πρόφαση τη δημιουργία ζώνης ασφαλείας και ταυτόχρονη δράση κατά Κούρδων τζιχαντιστών, στην ουσία θα έχει ανοίξει πολεμικό μέτωπο με τους πρώτους όχι μόνο στη Βορειοανατολική Συρία, αλλά και στο Βόρειο Ιράκ και στη νοτιοανατολική Τουρκία. Επιπλέον ουδείς μπορεί να εγγυηθεί ότι και οι τζιχαντιστές δεν θα διευρύνουν τον θρησκευτικό τους πόλεμο σε εθνικοαπελευθερωτικό εναντίον των κληρονόμων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που ήλεγχε τη Μέση Ανατολή μέχρι και το 1918. Οι εσωτερικές παρενέργειες, το ναυάγιο δηλαδή των προσπαθειών του Ερντογάν με τη συνδρομή του Οτσαλάν για πολιτική επίλυση του Κουρδικού εντός συνόρων, δεν θα είναι τίποτε μπροστά στις επιπτώσεις εκτός συνόρων: αν η Αγκυρα κινηθεί εντός Συρίας κατά των Κούρδων, θα έλθει σε μετωπική σύγκρουση με την πολιτική των ΗΠΑ στην περιοχή, θα γίνει δηλαδή στα μάτια της Ουάσιγκτον ένας περιφερειακός ταραξίας όπως ακριβώς ήταν το Ιράν την περίοδο 1979-2011. Τούτων λεχθέντων, ας επιστρέψουμε στην επίσκεψη Κάρτερ στο Αρμπίλ χθες και στη συνάντησή του με τον Μπαρζανί.
Είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι η διμερής συμμαχία με τις ΗΠΑ επιτρέπει στον Μπαρζανί να πάρει αποστάσεις και αν χρειαστεί να εναντιωθεί στην πολιτική της Αγκυρας στο Ιράκ και στη Συρία. Αργά αλλά σταθερά ένα κουρδικό κράτος, που θα περιλαμβάνει σε αρχική φάση το Βόρειο Ιράκ και τη Βορειοανατολική Συρία, αναδεικνύεται σε πολύτιμο σύμμαχο των ΗΠΑ, δίχως υπερβολή σε δεύτερο Ισραήλ, καθώς η στάση του θα επηρεάζει την εσωτερική σταθερότητα αλλά και την περιφερειακή πολιτική των δύο πιο σημαντικών δυνάμεων της ευρύτερης Μέσης Ανατολής της Τουρκίας και του Ιράν.
