Το στίγμα μιας ρελάνς από το ΔΝΤ

Αν επιχειρήσουμε να δούμε τη «μεγάλη εικόνα», να εντάξουμε δηλαδή την κίνηση του ΔΝΤ στην ευρωατλαντική σκακιέρα, τότε η εικόνα προβάλλει εντελώς διαφορετική και πολύ πιο σύνθετη και κυρίως να μην αφορά και να αναφέρεται μόνο στην Ελλάδα. Το πρώτο που πρέπει να σημειώσουμε είναι ότι είναι αδιανόητο να υιοθετήσουμε ερμηνεία ότι το Ταμείο θέλει ρήξη ούτε ότι έχει «τεχνική προσέγγιση» που του απαγορεύει πολιτική ευελιξία.Στην ουσία, με άλλοθι την τεχνική-καταστατική του ακαμψία το Ταμείο παρεμβαίνει πολιτικά: Διαμηνύει στην ευρωπαϊκή πλευρά ότι χωρίς συμφωνία για το χρέος δεν υπάρχει περίπτωση εξόδου της Αθήνας από το σημερινό αδιέξοδο και στην ελληνική πλευρά ότι δεν υπάρχει επιστροφή στην ανάπτυξη χωρίς οδυνηρές περικοπές στο Ασφαλιστικό
. Πρόκειται για συμπύκνωση και εξειδίκευση στο πεδίο της διαπραγμάτευσης Αθήνας - δανειστών των γνωστών θέσεων του ΔΝΤ από την έναρξη της κρίσης στην Ευρωζώνη από την άνοιξη του 2010 μέχρι και σήμερα, σε μια κρίσιμη στιγμή για τη Διατλαντική Σχέση τη διαπραγμάτευση της Διατλαντικής Εταιρικής Σχέσης Εμπορείου και Επενδύσεων (ΤΤΙΡ) που στοχεύει στη σύσταση Ενιαίας Αγοράς Βόρειας Αμερικής - ΕΕ. Το Ταμείο, όπου είναι αποφασιστική η επιρροή της Ουάσιγκτον, προφανώς ταυτίζεται με τη θέση των ΗΠΑ για πλήρη εναρμόνιση της ΕΕ με τις επιλογές της Fed τα τελευταία χρόνια με εγκατάλειψη της δημοσιονομικής λιτότητας, καθώς κρίνει ότι η ποσοτική χαλάρωση του επικεφαλής της ΕΚΤ Ντράγκι δεν αρκεί, αλλά και εναρμόνισης της κοινωνικής κάλυψης και του εργασιακού πλαισίου της Γηραιάς Ηπείρου με τα ισχύοντα στη Βορειοαμερικανική Ενωση Ελευθέρου Εμπορίου (NAFTA).

Παράγων σοβαρής περιπλοκής την τελευταία στιγμής της διαπραγμάτευσης Αθήνας - Ευρωζώνης το ΔΝΤ δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση να πάρει την ευθύνη σοβαρού βραχυκυκλώματος ή υποβιβασμού της όποιας συμφωνίας σε βραχυπρόθεσμη εμβαλωματική λύση, καθώς στοχεύει μαζί με τις ΗΠΑ στην εκκαθάριση και όχι στην διαιώνιση ενδοευρωπαϊκών εκκρεμοτήτων που μπορούν να δυσχεράνουν τη διατλαντική διαπραγμάτευση.

Με δυο λόγια, τόσο στον Λευκό Οίκο όσο και στη γειτονική έδρα του ΔΝΤ δεν θέλουν να σέρνεται ούτε το ελληνικό πρόβλημα ούτε το νέο ψυχόδραμα της Βρετανίας του Κάμερον που προσπαθεί να απεγκλωβιστεί από την παγίδα του δημοψηφίσματος γιά παραμονή ή όχι στην ΕΕ.

Αν υποθέσουμε ότι πέραν της ρητορικής για εσωτερική κατανάλωση η καγκελάριος Μέρκελ έχει κάθε λόγο να επείγεται για συμβιβαστική λύση με την Αθήνα, σήμερα πληρώνει την επιλογή της την άνοιξη του 2010 να εμπλέξει το ΔΝΤ στη διάσωση της Ελλάδας, όχι μόνον για την τεχνογνωσία του, αλλά για την τεχνική-καταστατική του ακαμψία που θα λειτουργούσε σαν αυτόματη τροχοπέδη σε κάθε προσπάθεια πολιτικής επαναδιαπραγμάτευσης για χαλάρωση - ελάφρυνση του ελληνικού προγράμματος.

Το ΔΝΤ πληρώνει με το ίδιο νόμισμα: Το Βερολίνο με προφανή πολιτική σκοπιμότητα το ενέπλεξε στην κρίση της Ευρωζώνη το 2010 και τώρα εισπράττει στην πιο λεπτή φάση της διευθέτησης με την Αθήνα μια σοβαρή προειδοποιητική βολή για το πώς θα προχωρήσει η Διατλαντική Διαπραγμάτευση συνολικά.
　
kapopoulos@pegasus.gr
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ