Επιθυμώντας διακαώς να επιτύχει τερματισμό (ή τουλάχιστον περιορισμό) των έωλων περισπασμών που διασπούν τους στρατηγικούς της σχεδιασμούς σ' αυτή την αυτονοήτως κρίσιμη γεωγραφία (και οι οποίοι ακυρώνουν σε μεγάλο βαθμό τις Αμερικανικές δυνατότητες), η Ουάσιγκτον προετοιμάζει αποφασιστικότερες παρεμβάσεις σε κρίσιμα περιφερειακά ζητήματα. Τα οποία σε μεγάλο βαθμό αφορούν κι εμάς ως Ελληνισμό, γιατί συνάπτονται προς εθνικά μας θέματα. Και οι εν προκειμένω πληροφορίες είναι σαφείς για όσα κυοφορούνται. Ως καλλιέργεια δηλαδή του εδάφους, για δημιουργία συνθηκών:
1. Αποσοβήσεως καταλυτικότερων επιδεινώσεων, οι οποίες ήδη ανελίσσονται ως αποτέλεσμα και «διασυμμαχικών διαγκωνισμών». Πέραν δηλαδή όσων κλιμακούμενα, τείνουν ν' αποσυνθέσουν τις Μεσανατολικές (και ήδη επικινδύνως ασταθείς) γεωπολιτικές δομές. Όπως Κύπρος-Αίγυπτος vs Τουρκίας. Όπως η έως και ακραία διάσταση Τουρκίας-Ισραήλ. Και όπως οι εκκρεμότητες στα εν πολλοίς πάγια ζητήματα που δημιουργούν εντάσεις μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας. Και οι οποίες μπορεί να μετεξελιχθούν αίφνης σε ανεξέλεγκτες υποτροπές.
2. Προαγωγής λύσεων σε χρόνια (αλλά και νεοπαγή) προβλήματα που υπονομεύουν άμεσα τις προοπτικές. Επιτρέποντας: α) Στη Ρωσία να κινείται ανετότερα και να δημιουργεί στρατηγικά ερείσματα. Όπως η νεοπαγής συμφωνία Ερντογάν-Πούτιν. Πράγμα που ανησυχεί άμεσα τις ΗΠΑ.
Που εκδηλώνουν πλέον ανοικτά τους φόβους τους, οι οποίοι και παραπέμπουν σε παλαιότερες ψυχροπολεμικές εκδοχές. β) Σε πιο επικίνδυνες διαμορφώσεις επί τοπικού επιπέδου, που ήδη προκαλούν «κρίσιμα κενά ασφαλείας», όπως χαρακτηρίζονται από Αμερικανούς διπλωμάτες.
 
Είναι ακριβώς υπό το φως αυτών των Αμερικανικών προθέσεων (και των εύλογων ανησυχιών που ανατροφοδοτούνται) που η Άγκυρα τεντώνει στο έπακρο το σχοινί. Επιδιώκοντας δημιουργία περιπλοκών, με προφανή στρατηγικό στόχο: Να «πουλήσει ακριβότερα» τη συναινετική στάση που με βεβαιότητα οσονούπω θα της ζητηθεί. Πρώτα στο Κυπριακό. Που θ' αποτελέσει προτεραιότητα στις Αμερικανικές παρεμβάσεις, για λόγους που σχετίζονται, τόσο με τη στρατηγική σημασία της μεγαλονήσου, όσο και με τα μείζονα πλέον ζητήματα των υδρογονανθράκων. Τα οποία ήδη συναποτελούν το νέο και αυτονοήτως ζωτικό δεδομένο. Κι έπειτα για τα Ελληνο-Τουρκικά. Ως φυσική προέκταση. Καθώς με το Κυπριακό προσδιορίζονται ως συγκοινωνούντα δοχεία. Ώστε η λύση του πρώτου, να θεωρείται κλειδί για θετικές ρυθμίσεις και στα δεύτερα.
 
Η Αμερικανική παρέμβαση, έχει επίσης ως άμεση προτεραιότητα, την ουσιαστική εξομάλυνση στις σχέσεις της Τουρκίας με το Ισραήλ.Θεωρώντας ότι: Επαναδόμηση της στρατηγικής ζεύξεως των δύο «τοποτηρητικών κέντρων», αποτελεί εκ των πραγμάτων sine qua non, όσον αφορά τις στρατηγικές της υπερδυνάμεως κι ερύτερα του ευρωπαϊκού ΝΑΤΟϊκού τόξου. Πολύ περισσότερο, υπό το φως του επιδιωκόμενου διαχειριστικού ελέγχου των υδρογονανθράκων. Και είναι ακριβώς αρκούντως ενδεικτική εν προκειμένω, η νέα παρέμβαση του γνωστού πρώην στελέχους του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Μάθιου Μπράιζα, με την οποία διαβιβάζεται «προς πάντα ενδιαφερόμενον» ότι: Προσφερόμενη ρεαλιστική και οικονομικότερη οδός παροχετεύσεως αυτών των αποθεμάτων φυσικού αερίου, περνά μονοδρομικώς από την Τουρκία.
 
Υπό το φως αυτών των δεδομένων, Αθήνα και Λευκωσία να περιμένουν με βεβαιότητα:
1. Νέες οξύνσεις στα Ελληνο-Τουρκικά. Ως μέρος κλασικής στρατηγικής της Άγκυρας, με στόχο τον ακραίο εκβιασμό σε συγκεκριμένα ζητήματα, που αφορούν: α) Δημιουργία προϋποθέσεων για τετελεσμένα σε θέματα οριοθετήσεως θαλασσίων ζωνών. Με κύριο βάρος στις νοτιο-ανατολικές παρυφές των ελληνικών εθνικών ορίων. β) Απόσπαση και θεσμική κατοχύρωση επαρκούς μεριδίου των κυπριακών ενεργειακών αποθεμάτων.
 
Κάτι που θα συναρτηθεί και προς την επίλυση του Κυπριακού.
2. Αισθητές πιέσεις από Αμερικανο-Νατοϊκά κέντρα ισχύος και αποφάσεων, προκειμένου ν' ανταποκριθούν σε πρωτοβουλίες λύσεων. Με μοχλό προτάσεις ενδιαμέσων ρυθμίσεων, προκειμένου να διευκολυνθούν ευρύτεροι στρατηγικοί σχεδιασμοί για την περιοχή. Που προκρίνονται ως υψίστης προτεραιότητος, για τη διαχείριση των αντιπαραθέσεων στο Μεσανατολικό τόξο και τις όμορες Ευρασιατικές ζώνες.
Στο επόμενο λοιπόν διάστημα (και δυστυχώς υπό το κράτος ενδοελληνικών παθογενειών και αγκυλώσεων που αποδομούν τις εθνικές δυνατότητες) Αθήνα και Λευκωσία, πρέπει να επισπεύσουν συντονισμένες στρατηγικές συνδιαχειρίσεως αυτών των προβλεπτών εξελίξεων. Προκειμένου: και ν' αποφύγουν αιφνιδιασμούς και να προλάβουν ανεπιθύμητες τροπές. Οι οποίες και δεν θα είναι μάλλον αναστρέψιμες. Οπόταν και «θα μας μείνουν».