Η ιδεολογική συνολική πολιτική βάση της Τουρκίας κινείται στις κατευθύνσεις του παντουρκισμού και του πανισλαμισμού με απώτερο στόχο και σκοπό η Τουρκία να αποτελέσει τον ηγέτη του Σουνιτικού τόξου. Ακολουθώντας την πεπατημένη η τουρκική διπλωματία ,- ως προϊόν βαθιάς ιστορικής διεργασίας- δημιουργεί και παράγει εντάσεις με σκοπό να συσσωρεύσει κέρδη. Σκοπός της πρακτικής αυτής η υποταγή (και) της Ελλάδας στις τουρκικές έωλες επιδιώξεις.Η χρονική συγκυρία σε συνδυασμός με τις ευρύτερες γεωπολιτικές και γεωστρατηγικές εξελίξεις και ανακατατάξεις , δεν επιτρέπουν στην Τουρκική διπλωματία την επανάληψη σκηνικών τύπου Ιουλίου 1974 και Ιανουαρίου 1996, δηλαδή Τουρκικής εισβολής στην Κύπρο και της κρίσης των Ιμιων, κατά συνέπεια περίπτωση στρατιωτικής κρίσης δεν υφίσταται Το φοβικό αυτό σύνδρομο βασιζόμενο κύρια στην απειλή πολέμου της Τουρκίας απέναντι στην Ελλάδα ( απόφαση του τουρκικού Κοινοβουλίου της Άγκυρας σε τυχόν επέκταση των χωρικών υδάτων της Ελλάδας ) μπορεί να ταλανίζει ακόμα την Ελληνική κοινωνία όμως δεν διαθέτει πλέον καμιά πραγματική βάση.Κατά συνέπεια απο την στιγμή που πλέον έχει καταρρεύσει η αιχμή του δόρατος της πολιτικής του αναθεωρητισμού της Τουρκίας σε Αιγαίο και Νοτιοανατολική Μεσόγειο, η συνέχιση υιοθέτησης λογικών κατευνασμού αλλά και λογικών κλιμάκωσης της αντιπαράθεσης απο την ελληνική πλευρά θα ήταν λανθασμένη πράξη.
Άπαντες γνωρίζουν πως ο χρόνος πιέζει ασφυκτικά την Άγκυρα η οποία πρέπει μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα να κλείσει μεγάλο αριθμό μετώπων με την συναίνεση των γειτόνων της .Η αναστροφή της τουρκικής πολιτικής του νεο-οθωμανισμού έχει ήδη ξεκινήσει προς την κατεύθυνση αυτή και κρύβεται έντεχνα μέσα απο κινήσεις εντυπωσιασμού.
Το οξύμωρο είναι πως η επίσκεψη Νταβούτογλου είναι κοντά στο να πετύχει τον σκοπό της πριν καν πραγματοποιηθεί. Τα όσα έλαβαν χώρα στον απόηχο της πρόθεσης του για επίσκεψη στην Θράκη, σε συνδυασμό με την το διπλό χτύπημα των ΗΠΑ στην Ελληνική κυβέρνηση (σύνοδο ΝΑΤΟ και προβλέψεις για άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία) αλλά και με τις γενικότερης εξελίξεις στην διαχείριση της ελληνικής οικονομικής κρίσης αδιάψευστος μάρτυρας.
H υπεράσπιση των δικαίων της Κύπρου έχει ξεπεράσει κατα πολύ το επίπεδο καθεστώτος εγγυητριών δυνάμεων και υπακούει πια σε άλλες ευρύτερες λογικές . Το αδιέξοδο που έχει προκληθεί στο Κυπριακό ζήτημα (ζήτημα εισβολής και κατοχής ) εξαιτίας της τουρκικής αδιαλλαξίας μπορεί να γίνεται βρόγχος στο λαιμό όσων το εμπνεύστηκαν αλλά δημιουργεί και ευκαιρίες εκμαίευσης ανταλλαγμάτων, ανταλλάγματα που θα αποτελέσουν την βάση νέων διεκδικήσεων.Αν συμβεί αυτό και σε Αιγαίο αλλά και σε Νοτιοανατολική Μεσόγειο με την συναίνεση της Ελληνοκυπριακής ηγεσίας τότε η Τουρκία θα έχει επιτύχει το απόλυτο, να συσσωρεύσει εκ νέου κέρδη έχοντας επιτύχει απόλυτη οικονομία δυνάμεων.
Το γνωστό απόφθεγμα του Μάο Τσε - Τουνγκ «μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση», το οποίο και σήμαινε πως όταν μια ηγεσία είναι απομονωμένη και πιέζεται ασφυκτικά σε συνδυασμό με την χρονική συγκυρία (ύπαρξη ενός γενικότερου κλίματος συνολικής αποσταθεροποίησης) , αποκτά ολοένα και πιο διευρυμένα περιθώρια ελιγμών αποτελεί διαχρονικά τον κινητήριο άξονα της τουρκικής πολιτικής.
Ομως αν όσοι το επιθυμούν "χτυπήσουν" την Τουρκική πολιτική στο πεδίο που διαθέτει το απόλυτο πλεονέκτημα έχουν θέσει την Άγκυρα ενώπιον του πιο εφιαλτικού σεναρίου, να βρεθεί δηλαδή ενώπιον μιας κρίσης τις διαστάσεις της οποίας να αδυνατεί να διαχειρισθεί απο την μιά πλευρά και απο την άλλη μιας κρίσης η οποία θα λαμβάνει χώρα στις παρυφές της δομικής καχεκτικότητας της.
Παράλληλα το εσωτερικό πολιτικό παίγνιο εντός της Τουρκίας ως εξελίσσεται απο την μία πλευρά δεν αφήνει κανένα περιθώριο ανάπτυξης λογικών εξευμενισμού του τουρκικού "θηρίου" απο την άλλη όμως αποτελεί και την αχίλλειο πτέρνα του πολιτικού διδύμου Ταγίπ Ερντογάν-Αχμέτ Νταβουτογλου.
Τέτοιες λογικές όμως αδύνατον να αναπτυχθούν εντός ελληνικής καχεκτικής πολιτικής σκέψης, μιας πολιτικής σκέψης αφυδατωμένης, πνιγμένης σε σύνδρομα και ενοχές,ανίκανης να αντιληφθεί και να υιοθετήσει στρατηγικές εξισορρόπησης, καταπονημένης σε απόλυτο βαθμό απο τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος , και σε μια κοινωνία που με κάθε ευκαιρία σπαταλεί με ευκολία το κεφάλαιο Κοινωνική συναίνεση και απεμπολεί τα όσα ψιχία εθνικής ενότητας διαθέτει με ευθύνη όλων .