Αντιγράφω τη δήλωσή της από το χθεσινό κείμενο του Σενέρ, με τίτλο
«Βιασμός»: «Δεν είναι μόνο οι Τ/Κ που έχασαν στην Κύπρο. Έχασαν και οι
Ε/Κ, οι Αρμένιοι και οι Μαρωνίτες. Εκδιώχθηκαν από τα σπίτια και τις
περιουσίες τους, βιάστηκαν. Πρώτη φορά το 1974 η Εκκλησία επέτρεψε τις
εκτρώσεις. Υπήρχαν τόσες πολλές Ελληνοκύπριες που βιάστηκαν…».Ήταν η Ντοούς Ντεριά. Για όσους ξέχασαν ποια είναι, είναι η Τ/Κ
«βουλευτής» η οποία το 2013 είχε προκαλέσει αίσθηση αρνούμενη να πάρει
τον νενομισμένο όρκο ο οποίος μιλούσε για τ/κ «κράτος», «λαό» κτλ.Αντί εκείνου, έφτιαξε έναν δικό της.Και είπε το εξής: «Ορκίζομαι στην ανθρώπινή μου τιμή ότι θα εργαστώ για τον οποιονδήποτε ζει στην Κύπρο με στόχο να μην θυματοποιηθεί εξαιτίας της γλώσσας, της θρησκείας, της φυλής, του τόπου γέννησης, της κοινωνικής τάξης, της ηλικίας, της φυσικής ικανότητας, του φύλου ή του σεξουαλικού προσανατολισμού, ότι θα προσπαθήσω για τη δημιουργία ενός περιβάλλοντος δικαιοσύνης και ισότητας όπου η εργασία δεν θα γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης, ότι θα επιδιώξω την αντικατάσταση της κουλτούρας της σύγκρουσης και της βίας με τη θεμελίωση των αξιών της ειρήνης και της συναίνεσης, ότι θα μείνω αφοσιωμένη στις αξίες του κράτους δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών, ότι δεν θα παραιτηθώ από το όραμα της εγκαθίδρυσης μιας ομοσπονδιακής Κύπρου».
Στη δική μας κοινότητα άνθρωποι όπως η Ντοούς, ο Σενέρ και πολλοί άλλοι τολμηροί (για να πω το λιγότερο...) συμπατριώτες μας είναι πολύ δημοφιλείς. Και εάν δεν είναι, γίνονται γρήγορα. Διότι λένε πράγματα που εμείς θέλουμε να ακούμε ειδικά από στόματα Τ/Κ, πολύ φοβάμαι όμως για λάθος λόγους και όχι ιδιαίτερα για το καλό μας.
Γιατί τους γουστάρουμε αλήθεια;
Διότι λένε, όπως καλή ώρα ο Σενέρ, ότι η Τουρκία είναι δύναμη κατοχής (που είναι) και όχι... λυτρωτής, ή πως το 1974 διαπράχθηκαν ωμότητες εις βάρος μας, όπως οι βιασμοί για τους οποίους μίλησε η Ντοούς, προκαλώντας χυδαίες και βίαιες φραστικές επιθέσεις εναντίον της.
Όμως η Ντοούς, ο Σενέρ και πολλοί άλλοι Τ/Κ οι οποίοι λένε αυτές τις αλήθειες δεν τις λένε ούτε για να τους συμπαθήσουμε, ούτε για να μας δικαιώσουν, ούτε γιατί ξυπνούν το πρωί και έχουν μια διάθεση να παίξουν τη ζωή τους κορώνα-γράμματα και ενδεχομένως να τη χάσουν από μερικές σφαίρες όπως έγινε με τον Κουτλού Ανταλί και όχι μόνο.
Οι Τ/Κ αυτοί αποκαλύπτουν ένα κομμάτι «ταμπού» της Ιστορίας το οποίο προσβάλλει τη συλλογική συνείδηση της δικής τους κοινότητας. Ανατρέπει μύθους απόλυτης θυματοποίησης και αθωότητάς της, καταρρίπτει μισές αλήθειες και αποκαθιστά την πραγματικότητά ΤΟΥΣ στη σωστή της διάσταση.
Τη μισή. Που τους λείπει. Διότι, την υπόλοιπη, η δική τους κοινότητα τη γνωρίζει καλά. Γνωρίζει σε τι διαφέρει λ.χ. η δική τους λίστα των αγνοουμένων, ειδικά του 1963, από τη δική μας του 1974. Ξέρουμε εμείς; Διαφέρει ως προς το πόσο συντριπτικά περισσότερα γυναικόπαιδα, ολόκληρες οικογένειες, «χάθηκαν». Μπορείτε να τη βρείτε από το ΥΠΕΞ της Δημοκρατίας.
Θα καταλάβετε, μέσα από μια απλή και μόνο ανάγνωση ονομάτων και ηλικιών (και μάλιστα σε μη εμπόλεμη περίοδο) το πόσο αυτή η αλήθεια προσβάλλει τη δική μας συλλογική συνείδηση, τον δικό μας μύθο της απόλυτης αθωότητας και θυματοποίησης και το πώς επιβεβαιώνει τα όσα εμείς επιτρέψαμε σε κάποιους «δικούς μας» να κάνουν.
Η άλλη κοινότητα, λοιπόν, γνωρίζει πολλά. Για το 1963 αλλά και το 1974. Την Τόχνη, τον Σανταλάρη, ιστορίες με πολύ αίμα που εμείς τις προσπερνούμε. Ή δεν ξέρουμε καν. Όπως προσπερνά και εκείνη εκτελέσεις και βιασμούς Ε/Κ το 1974.
Και εκείνη, αντιστοίχως, γουστάρει πολύ να διαβάζει μεταφρασμένα στον τ/κ Τύπο κείμενα του Παράσχου, δικά μου και πολλών άλλων Ε/Κ οι οποίοι γράψαμε για το άλλο «άγνωστο» μισό της δικής μας αλήθειας. Ούτε εμείς το κάνουμε γιατί θέλουμε να μας συμπαθήσουν ή για να «δικαιώσουμε» την άλλη πλευρά ή να «εξισώσουμε πράγματα» όπως συχνά μας λένε.
Η Ιστορία δεν έχει εξισώσεις, ούτε μαθηματικά. Είναι εικόνα. Είναι μια σειρά από γεγονότα. Τα οποία καταγράφονται, δεν επεξηγούνται και δεν συγκρίνονται μεταξύ τους, τουλάχιστον στο δικό της επίπεδο. Όσοι μιλούν (και) για τα κρυμμένα κομμάτια της Ιστορίας στην κάθε πλευρά, το κάνουν για να καθαρίσει η εικόνα και να κατατεθεί ως τέτοια. Χωρίς την επιλεκτική απόκρυψη όσων δεν συμφέρουν στην κάθε πλευρά στην κάθε κοινότητα. Και μόνο για αυτό.
Από εκεί και πέρα, όταν είναι πια ενιαίο και καθαρό, ο καθένας μπορεί να το κρίνει. Και να το βιώσει όπως θέλει. Εγώ, π.χ., χρόνια τώρα δεν βλέπω «δικούς μας» και «δικούς τους» στα θύματα. Βλέπω θύματα εγκλημάτων όπως βλέπω και θύτες. Ανθρώπους που δολοφονήθηκαν και δολοφόνους. Αυτό. Και τους τελευταίους αρνούμαι να τους δώσω το παραμικρό ελαφρυντικό, μέσα από γεγονότα, για τα εγκλήματα που διέπραξαν. Όποια γλώσσα κι αν μιλούσαν.
Κοιτάξτε τη φωτογραφία της Στήλης. Το ξέρω πως σοκάρει η λεπτομέρειά της αλλά η ίδια η Ιστορία που αγνοούμε είναι ακόμη πιο σοκαριστική. Η φωτογραφία αυτή είναι από το εργαστήρι της Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων. Ήταν Ελληνοκύπριος/α ή Τουρκοκύπριος/α; Μπορείτε να μου πείτε;Θα ήμουν ο ευτυχέστερος των ανθρώπων εάν μπορούσα μια μέρα να τους δω μαζί, τους δολοφόνους των δύο πλευρών, στο ίδιο εδώλιο. Όσοι ζουν. Και στο ίδιο κελί μετά. Ξέρω πως δεν θα γίνει.
Όπως ξέρω όμως πως, είτε ζουν είτε έχουν πεθάνει, ανήκουν όλοι στην Ιστορία μας ως σκοτεινές στιγμές της από τις οποίες πρέπει να μάθουμε. Αφού πρώτα δεχτούμε να την αντικρίσουμε ολόκληρη.Έτσι που, κάποια μέρα, θα στέλνουμε και εμείς και και εκείνη τις κάμερες των τηλεοπτικών μας συνεργίων ο ένας και στις κηδείες των θυμάτων του άλλου. Όχι μόνο στις δικές μας.
Αυτά είμαι σίγουρος ότι σκέφτονται ο Σενέρ και η Ντοούς. Αν το καταλάβουμε και μπούμε στη διαδικασία να δούμε τι στα αλήθεια προσπαθούν να διασώσουν, διακινδυνεύοντας πολλά, ίσως θα μπορέσουμε να τους εκτιμήσουμε και για τους λόγους που πρέπει και τους αξίζει.
http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=281284&-V=stiles
