Του ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ
Αλήθεια είναι ότι η εκλογή ΠτΔ εξελίσσεται στη «μητέρα των μαχών»,
για να χρησιμοποιήσουμε το γνωστό κλισέ. Αν τελικά και παρά τα θεμιτά
και αθέμιτα που συμβαίνουν και θα συμβούν, πάμε σε εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει αποδείξει (στα μάτια του κόσμου) ότι μπορεί να νικήσει τις κατεστημένες μνημονιακές δυνάμεις. Και θα εκτοξευθεί, όπως συμβαίνει με τους νικητές. Οι υποψήφιοι χορευτές,
σήμερα παρών αύριο Σταύρος Δήμας (ή άλλος), θα πνιγούν στο φτύσιμο. Και
μόνο όσοι πιάνονται από τα μαλλιά τους, όπως οι πνιγμένοι, μπορεί να
σκέπτονται ανατροπή του Σαμαρά, και νέα κομματικά συνονθυλεύματα για την εκλογική τους διάσωση. Της ήττας τα καμώματα. Ντοροκαμένοι λογαριασμοί. Όπως και ότι θα αδειάσουν οι Τράπεζες.
Άδεια μυαλά τα λένε. Οι ξένοι έχουν άλλους τρόπους (πολύ σκληρούς) για
να στριμώξουν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, νομιμοποιημένους στα μάτια της δικής
τους Κοινής Γνώμης. Και άραγε ο Σαμαράς πιστεύει ότι οι ντόπιοι ολιγάρχες θα πέσουν ηρωικά
μαζί του, αντί να κοιτάξουν να προσεγγίσουν τον νικητή; Πριν από μισό
αιώνα ο Γεώργιος Παπανδρέου, ηγέτης του Κέντρου, αντέταξε στην
οικονομική (και αστυνομική) τρομοκρατία το περίφημο: τρομοκρατήστε τους τρομοκράτες.
Αλήθεια είναι ότι αυτή τη στιγμή χρειάζεται ένα δυναμικό λαϊκό Κίνημα. Αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι ο κόσμος κινητοποιείται όταν
νιώθει ότι η παρουσία του κάτι θα προσφέρει, κάπου θα οδηγήσει, κάποιος
τον έχει ανάγκη. Όταν πολλάκις έχει ακούσει ο κόσμος την υπόσχεση ότι ο
αγώνας θα είναι εντός και εκτός Βουλής αλλά ποτέ δεν εκλήθη ούτε για τα
προσχήματα να δείξει τη δύναμή του τότε κάθεται κι αυτός, σοφά ποιών,
στον καναπέ του. Όταν, έστω με εξαιρέσεις, η αυταρέσκεια βασιλεύει,
τότε ο κάθε συνετός μένει στη γωνιά του και χαζεύει τα δρώμενα. Βλέπει
να μαζεύονται σωρός τα σκουπίδια στην πόρτα και να την ανοίγουν, με το
βάρος τους.
Αλήθεια είναι ότι κάμποσοι, με τον Μαρξ και τον Λένιν στη μασχάλη, κραυγάζουν για ιμπεριαλισμό και ρήξεις αλλά,
ανύποπτοι και ανυποψίαστοι, ούτε που αναρωτιούνται γιατί χρόνια τώρα
μένουν τρεις κι ο κούκος, υπεροπτικά βέβαιοι ότι φταίνε οι
καθυστερημένοι άλλοι, προδότες και λιπόψυχοι της τάξης τους.
Αλήθεια
είναι ότι θα ήταν ωραίο να βαράμε εμείς τα όργανα και οι άλλοι ν’ ακούνε
το σκοπό, αρέσει δεν αρέσει. Στην πολιτική ορολογία αυτό λέγεται «εθνική ανεξαρτησία»,
το δικαίωμα του κάθε Έθνους να ορίζει τη μοίρα του αυτόνομα. Αλλά μας
κάλεσαν σε τέτοιο χορό με νταούλια και ζουρνάδες και δεν πήγαμε;
Αλήθεια
είναι η ξένη παρέμβαση στις (πιθανές) εκλογές. Είναι αλήθεια ότι η μανία
τους να μείνουν τα σημερινά ως έχουν, αποκαλύπτει φόβους καλά
κρυμμένους. Ξέρουν ότι το «μαγαζί» μπάζει, οι ένοικοι- Έλληνες, Ιταλοί, Γάλλοι, Ισπανοί, Ούγγροι- βράζουν, από μια σπίθα μπορεί να γίνουν όλα στάχτη και μπούρμπερη. Η μάχη που δίνουν Βερολίνο/Βρυξέλλες δεν είναι μάχη οπισθοφυλακών, έχουν ακόμα το πάνω χέρι. Είναι, όμως, μάχη ζωής ή θανάτου. Κρατάνε τον κόσμο κάτω, αλλά ο χρόνος τους στερεύει-κλειδί είναι η μάχη κατά του Πούτιν.
Αλήθεια είναι ότι η Τουρκία μας απειλεί, ξεδιάντροπα.
Με το δίκιο του ισχυρότερου. Αλλά αλήθεια είναι επίσης ότι οι εν
Αθήναις κυρίαρχες ελίτ υποκύπτουν εύκολα και γρήγορα. Αντιθέτως δεν
είναι αλήθεια ότι η «αστική τάξη», γενικώς και
αορίστως, είναι παίγνιο της Τουρκίας. Αστοί πχ υπερασπίστηκαν το σχέδιο
Ανάν, αστοί το πολέμησαν και νίκησαν. Όταν η Αριστερά τα μάσαγε. Εκτός
αν αριστερό είναι να λέμε πως δεν πρέπει να προσεγγίζουμε Κύπρο και
Αίγυπτο επειδή ερεθίζουμε την Τουρκία, εκτός αν ο εθνομηδενισμός
εκπροσωπεί γνήσια την εργατική τάξη, το λαϊκό Κίνημα. Κλίκες κυβερνούν,
οι ελίτ διασπώνται, οι τάξεις αδρανούν.
Αλήθεια είναι ότι όλα αυτά τα ξέρουμε. Αλλά αυτό πλέον δεν φτάνει. Οι εκλογές είναι το βήμα από το ξέρω στο πράττω.
Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2014
