29 Δεκεμβρίου 2014

Ο Αναθεωρητισμός της Αγκυρας σε Αιγαίο και Νοτιο-ανατολική Μεσόγειο

http://www.defencenews.gr/images/01-AOZ-kokino.jpgH Στρατηγική της Τουρκίας αναφορικά με την Ελλάδα και την Κύπρο ορίζεται εκ δύο βασικών αρχών , πρώτον της βασικής αρχής της μη ανατροπής των ισορροπιών που επέβαλλε η  Συνθήκη της Λωζάνης και δεύτερον της επέκτασης της τουρκικής επικράτειας πέραν των σημερινών οριών της. Μια στρατηγική εναρμονισμένη με τις νεο-οθωμανικές ονειρώξεις της. Σε αυτή την στρατηγική έχει θέση (και) η οικονομική ανάπτυξη της Τουρκίας καθώς η Δύση αποτελεί έναν απο τους καλύτερους εμπορικούς εταίρους της όμως επουδενί δεν έχει την πολυτέλεια να δώσει στην  απώλεια εμπορικών δρόμων που διαπερνούν  Ιράκ και Συρία μόνιμο χαρακτήρα.Το να μετατραπεί το Αιγαίο σε Τουρκική λίμνη ή να μην μετατραπεί σε ελληνική λίμνη συνεπάγεται διαχωρισμό της Ελληνικής ΑΟΖ με την Κυπριακή και παράλληλα να μην  αποκτήσει ΑΟΖ το Σύμπλεγμα Καστελόριζου, τούτο το τελευταίο  αποτελεί κομβικό σημείο της αναθεωρητικής  τουρκικής πολιτικής.Αιχμή του δόρατος του  τουρκικού αναθεωρητισμού  σε Αιγαιο και Νοτιοανατολική Μεσόγειο. το λιμάνι του Τσευχάν.Η δυναμική του τουρκικού αναθεωρητισμού κατα συνέπεια προϋποθέτει  μια Τουρκία σε ρόλο ενεργειακού κόμβου.


Με δεδομένη την τακτική των ΗΠΑ , για ενεργειακή απεξάρτηση της Ευρώπης απο την Ρωσία και  την πρόκληση βελούδινης επανάστασης σε βάρος του Ρώσου Προέδρου Πούτιν , με δεδομένη την αντίδραση της Ρωσίας, με δεδομένους (και) τους ενεργειακούς σχεδιασμούς Ισραήλ και  Αιγύπτου, τα όσα λαμβάνουν χώρα σε Αιγαίο και  Νοτιοανατολική Μεσόγειο αποκτούν μεγαλύτερες διαστάσεις.

Κατα συνέπεια κακώς κάκιστα το ζήτημα της Ελληνικής ΑΟΖ και της διασύνδεσης με την Κυπριακή ΑΟΖ τοποθετείται μόνο σε επίπεδο Ελληνοτουρκικών σχέσεων και  σε επίπεδο τουρκικής στρατηγικής .Τα ανοικτά ζητήματα της τουρκικής διπλωματίας είναι παρα πολλά και το κάθε ένα έχει την δική του ιδιαιτερότητα ,κατά συνέπεια η όποια ιεράρχηση δεν έχει να προσφέρει τίποτα στην ελληνική πολιτική σκέψη, η δε  πολιτική της Τουρκίας είναι συνολική.

Απέναντι σε αυτή Ελλάδα και Κύπρος έχουν να αντιτάξουν την οικοδόμηση σταθερών περιφερειακών συμμαχιών και την μετατροπή της συμμετοχής τους στα όποια διεθνή κέντρα αποφάσεων απο ρόλο θεατή  σε ρόλο ρυθμιστή