Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗΕαν οι Αμερικάνοι δεν είχαν, για μια σειρά απο γνωστούς στρατηγικούς λόγους, ένταξη την Τουρκία στους Ευρωατλαντικούς θεσμούς μεταπολεμικά, η χώρα θα ήταν σήμερα κάτι μεταξύ Αιγύπτου και Πακιστάν: ένα κράτος με υπερπληθυσμό και με πολλά πραξικοπήματα. Είναι κυρίως μέσω των δυτικών θεσμών ασφαλείας, κυρίως αυτόν του ΝΑΤΟ, που “εκσυγχρονίσθηκε” η Τουρκία και απέκτησε αποτελεσματικό πολιτικο-στρατιωτικό κατεστημένο.Υπογραμμίζω αυτή την θέση-υπόθεση διότι πολλά γράφονται, λέγονται και ακούγονται τελευταία ειδικά μετά την άνοδο του Ταγίπ Έρντογάν στην Προεδρία, για μια “Νέα” (Yeni) Τουρκία των Ισλαμιστών που θέλει να αφήσει πίσω την “Κεμαλική παρένθεση” όπως χαρακτήρισε τα περίπου 75 χρόνια της κυριαρχίας των “δυτικόφιλων” κεμαλιστών και της κοσμικής πορείας που χάραξε ο Μουσταφά Κεμάλ προς την Δύση, ο έτερος του ισλαμικού διδύμου και τώρα Πρωθυπουργός, ο Αχμέτ Νταβούτογλου.
Δεν ενδιαφέρεται η Τουρκία των Ισλαμιστών, μας λένε, για ένταξη σε μια έτσι και αλλιώς πολλαπλά ταλανιζόμενη Ευρωπαϊκη Ένωση, αλληθωρίζει μας λένε προς την οργάνωση για την Συνεργασία στην Σανγκάη, επιστρέφει στην Μέση Ανατολή, ανακαλύπτει την Αφρική και την Λατινική Αμερική. Άνοιξε πανιά και πετάει η Yeni Τουρκία, αυτονομείται πολιτικό-οικονομικά και στρατιωτικά και αφήνει πίσω της την “καφίρ”, δηλαδή την άπιστη Δύση.
Η εντύπωση αυτή ενισχύεται απο τις ατέρμονες πλέον δηλώσεις του κυρίαρχου διδύμου Έρντογάν -Νταβούτογλου αλλά κυρίως του Έρντογάν, του Μεγάλου (Μπουγιούκ) Ηγέτη, που σχεδόν καθημερινά μιλά απαξιωτικά για την Δύση. ´Οταν, μετά τις πρόσφατες μαζικές συλλήψεις άνω των 20 αντιπολιτευόμενων δημοσιογράφων η ΕΕ εξέδωσε ανακοίνωση ότι οι συλλήψεις δεν ήταν συμβατές με τις ευρωπαϊκές αξίες, ένας οργισμένος Έρντογάν συμβούλευσε την ΕΕ “να ασχολείται με τα δικά της και να κρατά τις γνώμες της για τον εαυτό της”. Δεν είμαστε πλέον η “παλιά” Τουρκία, υπογράμμισε, και “δεν δεχόμαστε μαθήματα δημοκρατίας” από τη ΕΕ. Και προχωρώντας ένα βήμα μπροστά προσκάλεσε τους «άπιστους» στις Βρυξέλλες, να επισκεφθούν την χώρα του “αν θέλουν να μάθουν περί δημοκρατίας”. Δεν μας ενδιαφέρει τι λένε για μας στις Βρυξέλλες, συνέχισε, “ούτε και αν μας θέλουν για συνεταίρους”.
Λίγες μέρες πριν και στη διάρκεια τις επίσκεψης του Πάπας στην χώρα του, ο ισλαμιστής ηγέτης ξεσπάθωσε κατά όλων των δυτικών χριστιανικών κρατών: “δεν τους αρέσουμε εμείς οι μουσουλμάνοι”, είπε, “τους αρέσει μόνο το πετρέλαιο, ο χρυσός, τα διαμάντια και τα φτηνά εργατικά χέρια των μουσουλμάνων “. Η Δύση, τόνισε, “θέλει τους μουσουλμάνους νεκρούς και θέλει να βλέπει τα παιδιά μας να πεθαίνουν.”
Με αφορμή τέτοιες και παρόμοιες τοποθετήσεις και από πολλούς άλλους της συνομοταξίας Έρντογάν, δημιουργείται, καλλιεργείται ακόμη και εμπεδώνεται μια αντίληψη ότι η Τουρκία γυρίζει την πλάτη της στην Ε.Ε. αλλά και στην Δύση και πως αναζητά καινούργια πράσινα λειβάδια στην Μέση Ανατολή και στην Ασία για να δράσει και να μεγαλουργήσει, απελευθερωμένη από τα “δεσμά” της Δύσης. Ούκ ολίγοι υιοθετούν και αναμεταδίδουν την αντίληψη αυτή. Μάλιστα προχωρούν και πάρα πέρα, σε εικασίες και σενάρια ως προς τις καταστροφικές συνέπειες της “απώλειας” της Τουρκίας για την Δύση και τον… πολιτισμό. Σε δε Ελλάδα και Κύπρο, οι της καθεστηκυίας τάξης τρομοκρατούνται και ταυτόχρονα τρομοκρατούν μην τυχόν, χωρίς ευρωπαϊκό έρμα, εξαγριωθεί εντελώς το θεριό και τότε …αλίμονο στην “μικρή Ελλάδα” και στην “λιλιπούτεια” Κύπρο.
Όσοι πραγματικά ανησυχούν είτε για έτσι ή για αλλιώς, ας ηρεμήσουν. Η “Γενί” Τουρκία όπως και η “παλιά” δεν πρόκειται να πάει πουθενά. Αγκυροβολημένη στην Δύση θα μένει. Διότι είναι στην Δύση που θα βρίσκεται πάντα η κότα που γεννά τα χρυσά αυγά. Δεν είναι ούτε στη Σανγκάη, ούτε πουθενά αλλού. Διότι είναι στην Δύση και μόνο εκεί που η Τουρκία μπορεί να έχει και τον σκύλο χορτασμένο και την πίτα ολόκληρη. Και είναι επειδή βρίσκεται στο ΝΑΤΟ που μπορεί και συνεχίζει να κατέχει ένα μεγάλο μέρος της Κύπρου με 40000 Νατοϊκά εκπαιδευμένους και αμερικάνικα εξοπλισμένους Τούρκους στρατιώτες. Και όχι μόνο. Είναι λόγω της συμμετοχής της στους Ευρωατλαντικούς πολιτικούς-οικονομικούς θεσμούς και θεσμούς ασφαλείας, που ο κάθε Έρντογάν και ο κάθε Νταβούτογλου και όσοι τους προηγήθηκαν και αυτοί που θα τους ακολουθήσουν, μπορούν ασταμάτητα και με το αζημίωτο, πάντοτε, να παραγοντίζουν σε διεθνή φόρα ως παραγωγοί ασφάλειας, ακόμη και αρετής. “Ο Σομόζα ειναι μπάσταρδος” φέρεται να είχε πεί ο Υπουργός Εξωτερικών του Προέδρου Ρούσβλετ, για τον φιλοαμερικανό δικτάτορα της Νικαράγουα. “Ναι” του απάντησε ο Ρούσβλετ, “αλλά είναι δικός μας μπάσταρδος”.
Έτσι πορεύθηκε και έτσι θα πορεύεται η Τουρκία, ανεξάρτητα από τις φωνασκίες. Αν αναπτύσσει την περίοδο αυτή με τους ισλαμιστές μια φαινομενικά ανεξάρτητη πολιτική προς Ανατολάς είναι γιατι επιδιώκει, όπως ανέκαθεν, να την εξαργυρώσει στις Δυτικές καγκελαρίες, με προτίμηση πάντοτε αυτήν της Ουάσιγκτον. Αναγνωρίζει η Αγκυρα ότι μόνο η Ουάσιγκτον έχει τη ικανότητα να ανταμοίβει αλλά και να τιμωρεί. Γι’ αυτό και γνωρίζει μέχρι πού να τραβήξει το σχοινί.
Ως Νατοϊκή χώρα έκανε στρατιωτικά γυμνάσια με τους Κινέζους στο έδαφος της. Μούγκρισαν οι Αμερικάνοι αλλά το κατάπιαν. ´Ομως με τον γείτονα της τον Πούτιν δεν αποτολμά να κάνει τέτοιου είδους γυμνάσια. Γιατί άραγε; Μπίζνες δις κάνει μαζί του. Στρατιωτικά γυμνάσια γιατί άραγε δεν κάνει; Της απαγορεύεται και το καταλαβαίνει, γι’ αυτό. Διαπραγματεύτηκε ένα σχεδόν χρόνο για αγορά υψηλής τεχνολογίας αντι-πυραυλικών συστημάτων από την Κίνα, ένα γεγονός που κρατιούνταν στα πρωτοσέλιδα για μήνες. Και ως τρανή απόδειξη της δήθεν αυτονομίας της από την Δύση. Τελικά τι έγινε; Τούτη την φορά το “μούγκρισμα” των Αμερικανών δεν ήταν για επίφαση. Και έβαλε η Αγκυρα την ουρά στα σκέλια. Διότι της διεμήνυσε η Ουάσιγκτον ότι αν επιλέξει κινεζικά θα υπάρξουν αυτόματα μια σειρά από συνέπειες, αρχίζοντας με την απόσυρση του αμερικανικής κατασκευής αντιπυραυλικού συστήματος Πάτριοτ, που το ΝΑΤΟ ανάπτυξε στην Τουρκία για να την προστατεύσει από μια …αιμάσσουσα Συρία. Ναι, ζήτησε προστασία από το ΝΑΤΟ έναντι της Συρίας η Μπουγιούκ Τουρκία. Και θερμοπαρακαλεί την Ουάσιγκτον να δημιουργήσει ζώνη απαγόρευσης στη Συρία. Μόνη της γιατί δεν την αναπτύσσει; Και τον Άσαντ μόνη της γιατί δεν τον ανατρέπει; Και στην Οργάνωση για την Συνεργασία στην Σαγκάη γιατί δεν πάει; Γιατί στην συγκεκριμένη περίπτωση θα πρέπει πρώτα ν’ αποχωρήσει εθελοντικά από το ΝΑΤΟ. Όμως έξω από την Δύση και ο σκύλος χορτασμένος και η πίτα ολόκληρη δεν γίνεται.
Ταυτόχρονα έχουμε και το τουρκικό Καμπούκι θέατρο με την ΕΕ. Δεν την έχει ανάγκη, λέει εκκωφαντικά. Το αντίθετο συμβαίνει. Χωρίς ένταξη στην ΕΕ η Τουρκία παραμένει πολιτικά αλλά και ψυχολογικά ανάπηρη. Για να μην εκπέσει ο ρόλος της σε στρατηγικά ζητήματα από ουσιαστικό σε συμβουλευτικό, η Τουρκία πρέπει να ενταχθεί στη ΕΕ. Επιπλέον υφίσταται και λειτουργεί και το “σουλτανικό” της σύνδρομο. Δεν είναι δυνατόν να βρίσκονται εντός ΕΕ η “μικρή” Ελλαδα και η “λιλιπούτεια” Κύπρος και να είναι η Μπουγιούκ Τουρκία εκτός.
Σε ποδοσφαιρικούς όρους είναι υποτιμητικό, προσβλητικό και απαράδεκτο να διεξάγεται Τσιάμπονς Λιγκ με αυτόματο αποκλεισμό της Αγκυρας και να συμμετέχουν δικαιωματικά Αθήνα και Λευκωσία. Και αυτό δεν είναι σχήμα λόγου. Όσοι γνωρίζουν στοιχειωδώς τις πάγιες αρχές της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής από το 1923, ξέρουν ότι δεν επιτρέπεται να μην συμμετέχει η Τουρκία σε θεσμούς και οργανισμούς που συμμετέχει η Ελλάδα. Ανατρέπονται κατά την Άγκυρα οι ισορροπίες της Λωζάνης. Πόσο δε μάλλον να συμμετέχει σε τέτοια συστήματά και ένα κατά την Άγκυρα κράτος “φάντασμα”, η Κύπρος.
Θα ήταν ευχής έργο αν η Τουρκία όδευε πραγματικά προς την Ανατολή για να βρεί το πεπρωμένο της και το χαμένο της μεγαλείο. Όμως αντιλαμβάνονται ορθά στη ´Αγκυρα ότι αντίθετα με την Δύση και τη ΕΕ, η Ανατολή μόνο περιφερειακό λόγο και ρόλο της προσφέρει. Ενώ στην Δύση εξυπηρετείται, βολεύεται, παραγοντίζει και πλουτίζει. Υπάρχει δηλαδή πεδίο αποτελεσματικής δράσης για Αθήνα και Λευκωσία κυρίως στην ΕΕ για να πειθαναγκασθεί η ´Αγκυρα να παίξει με τους κανόνες του παιγνιδιού και όχι με τους δικούς της. Πολιτική βούληση χρειάζεται αλλά και η αυτογνωσία ότι υφίστανται εθνικά αλλά και κρατικά συμφέροντα που Αθήνα και Λευκωσία μπορούν και πρέπει να υπερασπισθούν.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΠΡΟΕΔΡΙΑ
