Δύο διδακτικές ιστορίες για τον Αλέξη Τσίπρα

Ιστορία Πρώτη. Στις αρχές του 2008 οι δημοκρατικοί πολίτες απογοητευμένοι από την ηγεσία του Γ. Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ, αναζητούσαν διέξοδο στους όμορους χώρους. Ο ΣΥΡΙΖΑ - μόλις έχει περάσει από τον μπαρουτοκαπνισμένο Αλέκο Αλαβάνο στα χέρια ενός νεαρού που εμφανίσθηκε δυο χρόνια νωρίτερα στην πολιτική σκηνή με μαλλί «καρφάκι» - αρχίζει να κερδίζει έδαφος και οι δημοσκοπήσεις τον υπολογίζουν στο 20%. Τα στελέχη του σπεύδουν να μιλήσουν για επανάληψη του θριάμβου της ΕΔΑ το 1958. Και ύστερα ήλθε ο Δεκέμβρης...
 Με αφορμή τη δολοφονία Γρηγορόπουλου από αστυνομικό, για μέρες η Αθήνα καίγεται, τα σχολεία και τα πανεπιστήμια καταλαμβάνονται η νεολαία βγαίνει στους δρόμους, η χώρα βρίσκεται σε ένταση. Στην Κουμουνδούρου - που είναι τότε μια αυτοαναρχούμενη πολιτική Βαβέλ - πολλοί νομίζουν ότι αρχίζει η επανάσταση και καλύπτουν – ή δεν καταδικάζουν - τις ακρότητες, τους εμπρησμούς και τις λεηλασίες. Όπως ήταν αναμενόμενο, η εξέγερση έληξε. Αλλά η πολιτική ζωή δεν ήταν πλέον ίδια: όσοι είχαν αρχίσει να σκέφτονται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είναι μια λύση, τρόμαξαν και επέστρεψαν στη βάση τους - κυρίως στο ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε 4% και αν ο Παπανδρέου δεν οδηγούσε τη χώρα στο Μνημόνιο, ίσως να συνέχιζε από τη μια εκλογική αναμέτρηση στην άλλη μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. 

Ιστορία Δεύτερη. Την άνοιξη του 2008, λίγο πριν τη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, ο πλανητάρχης Μπους ο νεώτερος, προαναγγέλλει την ένταξη των Σκοπίων στη Συμμαχία. Την επομένη ο έλληνας πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής, διαμηνύει ότι εφόσον έλθει το θέμα στο τραπέζι η Ελλάδα θα προβάλει βέτο. Κάποιοι ξερόλες προσπάθησαν αργότερα να ισχυριστούν ότι αφού οι Αμερικανοί έκαναν πίσω και δεν έφεραν το θέμα, από νομική άποψη βέτο δεν ασκήθηκε, αλλά ευτυχώς για αυτούς μετά το μάζεψαν.

Όπως έγινε γνωστό από τα απόρρητα έγγραφα που διέρρευσαν από το Wikileαks αργότερα, εκείθεν του Ατλαντικού στην Ουάσινγκτον άρχισαν να σχεδιάζουν την τιμωρία του Καραμανλή - με πρώτο μέτρο την εξαίρεση από την κατάργηση της βίζας για Έλληνες πολιτες. Ο τότε Πρωθυπουργός ήταν ήδη στη «μπούκα» λόγω της συμφωνίας με τον Πούτιν για τον αγωγό Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη και τις συμφωνίες με την Κίνα. Ο υφυπουργός Μπράουζα του ζητάει να ξεκαθαρίσει τη… συμμαχική σχέση του με τις ΗΠΑ, αλλά η κυβέρνηση δεν υποκύπτει και συνεχίζει την ενεργειακή και διπλωματική πολιτική της. Και ύστερα ήλθε ο Δεκέμβρης. 

Αυτές είναι δυο ιστορίες από την ίδια περίοδο, αφορούν δυο διαφορετικά κόμματα αλλά έχουν κοινό παρονομαστή τα ίδια γεγονότα και κάποιες υπόνοιες που ακολούθησαν. Π.χ. στελέχη της κυβέρνησης Καραμανλή που ήταν σε θέση να έχουν πληροφόρηση έλεγαν ότι στα γεγονότα υπήρξε συμμετοχή προσώπων που δεν ανήκουν στους ημετέρους «γνωστούς – αγνώστους» και αφήναν να εννοηθεί ότι στην κλιμάκωση της αναστάτωσης έβαλαν το χέρι τους και δυνάμεις εκτός της χώρας για να αποσταθεροποιούν την κυβέρνηση.Δεν ξέρουμε αν πράγματι κάποιοι τρίτοι εκμεταλλεύτηκαν τη δικαιολογημένη λαϊκή οργή εκείνης της στιγμής.Δεν ξέρουμε αν πράγματι κάποιοι τρίτοι εκμεταλλεύτηκαν τη δικαιολογημένη λαϊκή οργή εκείνης της στιγμής. Ούτε μπορεί να πει κάνεις τι θα επακολουθούσε αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε διαφορετική στάση στα γεγονότα του 2008 και ο Καραμανλής διαφορετική αντιμετώπιση των αμερικανικών αξιώσεων. Ωστόσο κάποιος με στοιχειώδη πολιτική κρίση μπορεί να επισημάνει τα εξής: 
Το πρώτο είναι ότι, στο τριήμερο - φωτιά που διανύουμε, η κυβέρνηση οφείλει να διαχειριστεί με ψυχραιμία και αποτελεσματικότητα οποιαδήποτε ένταση προκληθεί και ασφαλώς να μην επιτρέψει να τροφοδοτηθεί από την πλευρά της με κανέναν τρόπο.

Το δεύτερο είναι, ότι ο πρώτος που έχει λόγο να θυμάται αυτές τις δυο ιστορίες αυτές τις ημέρες είναι ο… Αλέξης Τσίπρας. Η πυκνότητα και η φύση των γεγονότων των ημερών παράγουν ένταση και για ένα κόμμα της Αριστεράς η ένταση απαιτεί ωριμότητα και επαγρύπνηση.

Από τη μια είναι εύλογο να στηρίζει πολιτικά τη δικαιολογημένη οργή των ανθρώπων για την κυβερνητική πολιτική και την ακόμη πιο δικαιολογημένη οργή των νέων ανθρώπων για τις αντιδραστικές θεωρίες και τους αναχρονισμούς ορισμένων υπουργών. Από την άλλη όμως, δεν πρέπει να υποτιμήσει ότι σ’ αυτές τις περιπτώσεις δημιουργείται πρόσφορο έδαφος για κάθε είδους προβοκάτσια και χειραγώγηση της κοινής γνώμης.

Ένας εν αναμονή πρωθυπουργός - όπως θεωρείται ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ πλέον - πρέπει να τα έχει υπόψη του αυτά. Και αυτό που πρωτίστως μπορεί να κάνει είναι να θέσει υπό έλεγχο τις δηλώσεις και τις συμπεριφορές στελεχών του κόμματος του τις μέρες της – ενδεχόμενης – φωτιάς.
Ένας δεύτερος Δεκέμβρης – ή… τρίτος αν ληφθεί υπόψη ότι κάποια στελέχη της NΔ θυμήθηκαν τα… Δεκεμβριανά του 1944 - που θα πατήσει σε δικά τους λάθη και ψευτοαριστερές ανευθυνότητες - θα ήταν τραγωδία… Τα υπόλοιπα ως ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται…