Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗΟ Τούρκος Πρωθυπουργός Αχμέτ (γνωστός επίσης και ως ο κ. “Μηδενικά Προβλήματα με τους Γείτονες”) Νταβούτογλου θέλει, μας πληροφόρησε πρόσφατα, “άμεση” λύση του κυπριακού. Την θέλει σήμερα. Ή το αργότερο αύριο. Θα προτιμούσε να ήταν “χθές”. Αλλοιώς απειλεί θα υπάρξουν συνέπειες. Διότι η Τουρκία είναι “μπουγιούκ” δηλαδή “μεγάλη” και δεν θα επιτρέψει τον αποκλεισμό της από την “μπονάτζα” των υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο. Θα μεταφέρει, δήλωσε, το μήνυμα για “άμεση” λύση και στον Πρωθυπουργό Σαμαρά, όταν θα τον συναντήσει στην επικείμενη συνάντηση τους στην Αθήνα. Και μας συμβουλεύει όλους ο κ. Νταβούτογλου ότι δεν είναι σωστό, πρέπον αλλά και ηθικό, ένα αγαθό, όπως είναι η ενέργεια, να χρησιμοποιείται ως “όπλο” σε διαπραγματεύσεις.
Επειδή σε κάθε τουρκικό επιχείρημα πρέπει να επικρατεί η θέση “ο τούρκος έχει πάντα δίκιο” κανείς δεν δικαιούται να ρωτήσει τον κ. “Μηδενικά Προβλήματα με τους Γείτονες” εάν, με την δική του λογική, δεν ισχύει και το ίδιο για τις 40,000 κατοχικό στρατό στην Κύπρο. Ότι δηλαδή δεν πρέπει και δεν είναι σωστό οι νατοϊκά εκπαιδευμένοι και αμερικανικά εξοπλισμένοι τούρκοι στρατιώτες να χρησιμοποιούνται ως διαπραγματευτικό “όπλο”. Ούτε βέβαια η προέκτασή τους, το τουρκικό πολεμικό ναυτικό. Όχι, το δικό μας πρόβλημα κατά την Νταβουτογλειανή λογική είναι ότι δεν κατανοήσαμε, εδώ και σαράντα χρόνια, ότι ο τουρκικός στρατός δεν χρησιμοποιήθηκε και δεν χρησιμοποιείται ως διαπραγματευτικό “όπλο”. Και πώς θα ήταν αυτό ποτέ δυνατόν, αφού ο τουρκικός στρατός είναι όπλο ειρήνης και όχι πολέμου;
Βέβαια το πρόβλημα για την Κύπρο δεν είναι ο κάθε Νταβούτογλου και η “λογική” του. Το πρόβλημα για την Κύπρο είναι οι πολιτικοί της ταγοί. Είναι κυρίως η ηγετική τάξη των δύο μεγάλων κομμάτων, ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ. Οι εξουσιαστές αυτοί δεν κατανοούν ή αρνούνται πεισματικά να παραδεχθούν ότι τα σχέδια και “οράματα” της Τουρκίας για την Κύπρο δεν ξεπερνούν αυτά μίας ανατολίτικης σατραπείας. Παραμυθιάζεται η ηγετική τάξη των δύο κομμάτων, με κύριους εκφραστές σήμερα τους κκ. Νεοφύτου και Κυπριανού, ότι μπορεί να υπάρξει λύση που να ικανοποιεί μεν τα στρατηγικά συμφέροντα της Άγκυρας και, ταυτόχρονα, αυτά της καταπληκτικής πλειοψηφίας του κυπριακού λαού.
Πιστεύουν ή θέλουν να πιστεύουν οι άνθρωποι αυτοί ότι οι λεγόμενες συνομιλίες, όπως είναι δομημένες, θα καταλήξουν σε μια “λύση” που θα αφήνει “και τον σκύλο χορτασμένο και την πίτα ολόκληρη”. Πιστεύουν ή θέλουν να πιστεύουν ότι στο διαπραγματευτικό τραπέζι δεν παρακάθεται και ο τουρκικός ελέφαντας παρά μόνο πρόσφατα με την μορφή του “Βάρβαρου”. Και ότι όταν ο “Βάρβαρος” αυτός αποχωρήσει από την ΑΟΖ θα φύγουν μαζί του και οι υπόλοιποι βάρβαροι. Έτσι τα πράγματα θα επανέλθουν στις, κατ’ αυτούς και κατά Χριστόφια, “κυπριακήςιδιοκτησίας” συνομιλίες.
Πιστεύουν ή θέλουν να πιστεύουν ότι ο κάθε Έρογλου, ο κάθε Ναμί, ο κάθε Οζερσαΐ και ο κάθε Ολγκούν είναι ανεξάρτητοι δρώντες που έχουν κατά νού τα συμφέροντα της Κύπρου και ότι δεν ειναι ογλάνια της Άγκυρας. Όπως ακριβώς ογλάνι αποκάλεσε ευθέως ένα απο αυτούς, τον Κουντρέτ Οζερσαΐ, ο Διονύσης Διονυσίου στον “Πολίτη” (στις 14 Νοεμβρίου 2014). Το ενδιαφέρον αλλά και αποκαλυπτικό είναι γιατί έτσι τον αποκάλεσε. Ήταν κάποτε ο Οζερσαΐ (ο οποίος μαζί με τον Ναμί είναι ανερχόμενοι “πολιτικοί αστέρες” με φιλοδοξίες και δικές τους αλλά και των πρεσβειών, να προεδρεύσουν σύντομα της “μισής” ή ακόμη και ολόκληρης της Κύπρου) προσκεκλημένος του “Πολίτη”, μας πληροφορεί ο ΔΔ σε μια ανοικτή συζήτηση. Και τον ρώτησε. Γιατί στις “διαπραγματεύσεις σας” με την Άγκυρα της χαρίσατε τα 80% της ΑΟΖ στις βόρειες ακτές και εσείς κρατήσατε το 20%, ενώ η “μοιρασιά” έπρεπε, όπως παντού γίνεται, να ήταν 50:50; Και ο ΔΔ εισέπραξε την εξής απάντηση: «Όταν… κάθε μήνα πληρώνομαι τον μισθό μου από την τουρκική πρεσβεία, δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω σε κάτι διαφορετικό από αυτό που έβαλε το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών στο τραπέζι».
Ο Κουντρέτ ´Οζερσαϊ, με τέτοια απτά δείγματα γραφής, είναι δυνητικά ένας μελλοντικός σατράπης της Άγκυρας στην Κύπρο. Και επειδή όπως καθημερινά πλέον διακηρύττει το τζιχαντιστικό δίδυμο Ερτογάν-Νταβούτογλου, η “απονομή δικαιοσύνης” είναι το κυρίαρχο γνώρισμα του Ισλάμ, σατράπηδες θα υπάρξουν και άλλοι. Και από την “άλλη” πλευρά, την δική μας, ώστε να ικανοποιηθεί το “περί δικαίου αίσθημα”. Καζάδες θα υπάρξουν πολλοί στην Κύπρο και ο κάθε σατράπης της ´Αγκυρας θα έχει τον δικό του καζά. Απτά δείγματα γραφής χρειάζονται, μόνο.
Επείγονται στην Άγκυρα να “επαναρχίσουν” οι διαπραγματεύσεις. Επείγεται και ο “ic oglan” της Άγκυρας στην Λευκωσία, ο Έρογλου. Επείγονται διότι έγιναν ξαφνικά θιασώτες της ειρήνης; Επείγονται διότι γνωρίζουν το αποτέλεσμα. Γνωρίζουν ότι όπως είναι δομημένες οι λεγόμενες συνομιλίες, οδηγούν νομοτελειακά σε ένα και μόνο αποτέλεσμα. Και αυτό είναι η κατάλυση του κράτους του 1960 -της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αυτό που ο τουρκικός Αττίλας απέτυχε να ολοκληρώσει το 1974, ο λεγόμενος “διεθνής παράγοντας” το 2004 και που ο “Βάρβαρος” επιχειρεί το 2014, θα επιτευχθεί εάν επαναρχίσουν οι συνομιλίες με την υφιστάμενη ατζέντα.
Γιατί επείγονται, μαζί με Νταβούτογλου και Έρογλου, και τα δυό μεγάλα κόμματα να βρεθεί μια
“φόρμουλα” (έτσι την λένε σε κατ’ ιδίαν επαφές με τον “ξένο παράγοντα”) ώστε να διατηρήσει τα προσχήματα ο Πρόεδρος Αναστασιάδης (“to save face”, έτσι το λένε) και να επιστρέψει στις συνομιλίες, είναι το ερώτημα.
Ναι, οι διαπραγματεύσεις θα πρέπει να ξαναρχίσουν κάποτε. Όχι όμως με τον τουρκικό ελέφαντα στην αίθουσα των διαπραγματεύσεων και με όλους τους συμμετέχοντες να προσποιούνται ότι δεν τον βλέπουν, ενώ ο έντιμος πρέσβης των ΗΠΑ, ο “βασιλιάς” κ. Κοένιγκ, μαζί με τον Εγγλέζο παρακοιμώμενό του να διατυμπανίζουν ότι η λύση θα βρεθεί στη Κύπρο, ότι το “κλειδί” βρίσκεται εκεί και ότι η Τουρκία είναι άσχετη με το πρόβλημα. Και προφανώς είναι. Ας ρωτήσει το φιλαράκι του τον ´Οζερσαϊ να του το επιβεβαιώσει. Και να του πεί πόσο ορθή είναι η θέση του αυτή, πόσο δεινός αναλυτής είναι. Και πόσο ορθά έχει αποδικωποιήσει το “Cyprus problem”. Ή ακόμη καλύτερα ας ρωτήσει τον επίσης “κολλητό” του κύριο Ναμί, που μόλις πρόσφατα αυτός και ο ομόλογος του στο Τέλ Αβιβ, ο κ. Σιαπίρο, “κόπηκαν” να “εξυπηρετήσουν”, ώστε να παρευρεθεί και να μιλήσει πραξικοπηματικά στο συνέδριο για την ενέργεια (“it is indeed a small world, dear Ambassador).
Οι εξελίξεις και τα πράγματα στην Ανατολική Μεσόγειο, στη ευρύτερη Μέση Ανατολή αλλά και στη Ευρώπη επιτρέπουν στη Κύπρο να αυξήσει την διαπραγματευτική της θέση μέσα στο διακρατικό σύστημα. Με τα πράγματα να σπρώχνουν, αυτό είναι θέμα πολιτικής βούλησης και μόνο. Και όταν και εφόσον ο Πρόεδρος αποφασίσει να επιστρέψει στις συνομιλίες, ψιλά στην ατζέντα θα πρέπει να τεθεί και να ξεκαθαρίσει το ζήτημα της ασφάλειας. Όλα έπονται της ασφάλειας. Και δεν μπορεί η άμαξα να τοποθετείται μπροστά από το άλογο.
