Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ, http://www.philenews.com, http://www.mignatiou.comΣε πρώτο επίπεδο οι τοποθετήσεις του Γενικού Διευθυντή του Υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδας κ. Αναστασίου Μητσιάλης, για το μείζων πολιτικό ζήτημα της Κύπρου και που έγιναν μάλιστα μετά από συνάντηση του με τον Κύπριο Πρόεδρο στην Λευκωσία, προκαλούν λύπη.Ο έντιμος κύριος Γενικός, εξισώνοντας το θύματα του Αττίλα με τον Αττίλα και παραπέμποντας και στον “τουρκοκυπριακό λαό”, κατέδειξε ότι δεν κατέχει ούτε καν τα στοιχειώδη του “επαγγέλματος” του, δηλαδή την διπλωματική τέχνη να κάνει μια δημόσια διατύπωση χωρίς να τοποθετήσει το πόδι του στο στόμα του. Εννοούσε κάτι άλλο από αυτό που είπε, δικαιολογήθηκε και τον δικαιολόγησαν, αργότερα.
Όμως αυτή η διπλωματική του ανεπάρκεια δεν πρέπει να ξενίζει. Τον έζησαν για τέσσερα χρόνια, από το 1987-1991, χιλιάδες ομογενείς μας στο Λονδίνο όταν ο κύριος αυτός ασκούσε εκεί προξενικά καθήκοντα. Ποιά υπήρξε η κρίση της ομογένειας για το έργο του και την εκεί παρουσία του;
Κατά την ομογενειακή Λονδρέζικη εφημερίδα ΤaNeaonline, o κύριος Αναστάσιος Μητσιάλης υπήρξε ο χειρότερος πρόξενος που πέρασε ποτέ από το Λονδίνο! Ούτε και πρέπει να ξενίζει πως ο Α.Μ. εξελίχθηκε στην ιεραρχία και έγινε Γ.Δ. του ΥΠΕΞ. Μιλάμε για το, κατά τον αείμνηστο Γ. Σεφέρη (πρώην διπλωμάτη που δεν έγινε ποτέ Γ.Δ. διότι τα βρόντηξε και έφυγε ), “τετρομαγμένο Υπουργείο”. Εκεί όπου πάντοτε κυριαρχούσε η ευθυνοφοβία και ο φόβος: “Μικρά μυαλά, μικρές λεπτομέρειες και φόβος, φόβος, Θεέ μου, όλους τους συνέχει ο φόβος”. (Γ. Σεφέρης, Πολιτικό Ημερολόγιο).
Σε πολιτικό επίπεδο οι τοποθετήσεις του έντιμου κύριου Γενικού σηματοδοτούν την σημερινή κατάντια της εξωτερικής πολιτικής της Αθήνας έναντι της Άγκυρας. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Τούρκος ομόλογος του κ. Ευάγγελου Βενιζέλου, υπερασπιζόμενος την παντελή κατάρρευση της βαθυστόχαστης πολιτικής του περί “στρατηγικού βάθους” και “μηδενικών προβλημάτων” με τους γείτονες, επικαλείται τις “εξαιρετικές σχέσεις” μεταξύ Άγκυρας και Αθηνών ως παράδειγμα για να αντικρούσει τις επιθέσεις που συνεχώς δέχεται. Και γιατί όχι; Μόνο έναντι μίας ήδη φινλανδοποιημένης Ελλάδας διατηρεί αξιοπιστία η τουρκική εξωτερική πολιτική.
Πέραν των με κάθε ευκαιρία τεμενάδων του Ευάγγελου Βενιζέλου προς τον Νταβούτογλου είχαμε, και με την ευκαιρία της λήξης της εξάμηνης ελληνικής προεδρίας της ΕΕ, το πιο πρόσφατο δείγμα γραφής του ραγιαδισμού του Αθηναϊκού κράτους έναντι στη Άγκυρα. Είναι προς τον προεδρεύοντα της ΕΕ, Ελληνα ΥΠΕΞ αλλά και αντιπρόεδρο της Ελληνικής κυβέρνησης κ. Βενιζέλο, που η ισλαμοφασίζουσα αλλά και ταυτόχρονα υποψήφια για ένταξη στη ΕΕ χώρα Τουρκία, κατέθεσε, έστω και τυπικά, το 64 σελίδων έγγραφό της στο οποίο περιέγραφε την Κύπρο ως “θανούσα”.
Στο έγγραφο αυτό, που κατατέθηκε με αφορμή το τελευταίο Συμβούλιο Σύνδεσης Τουρκίας-ΕΕ η Άγκυρα απαιτούσε, επίσης, με το γνωστό πλέον στον κ. Βενιζελο, efendiedasi, να ενσωματωθούν ως πρωτογενές ευρωπαϊκό δίκαιο, παρεκκλίσεις από το Ευρωπαϊκό κεκτημένο που απαιτούσε η Άγκυρα, σε περίπτωση επίλυσης του κυπριακού.
Στην ΕΕ μόνο η Ελένη Θεοχάρους είχε το πολιτικό ανάστημα να καταγγείλει δημόσια τις αγυρτίες της Άγκυρας. Το έπραξε παρουσία του Έλληνα πρωθυπουργού όταν αυτός παρέδιδε την ελληνική προεδρία στους Ιταλούς. Ρώτησε η κυρία Θεοχάρους τι μέτρα λήφθηκαν από την ΕΕ και την Ελλάδα, ως προεδρεύουσα χώρα. Ο Έλληνας πρωθυπουργός απέφυγε να δώσει απάντηση. Από την πλευρά της, η κ. Θεοχάρους επισήμανε τα εξής:
«Κατανοώ ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, τον οποίο εκτιμώ βαθύτατα, βρέθηκε σε δύσκολη θέση λόγω της στάσης του κ. Βενιζέλου, όμως σε πολύ πιο δύσκολη θέση βρίσκεται η Κυπριακή Δημοκρατία, την οποία πεισματικά η Τουρκία επιδιώκει να διαλύσει και είμαστε υποχρεωμένοι να υπερασπιστούμε. Και αυτό πράττουμε».
Ο Α.Μ. είναι συνεχιστής μίας επαίσχυντης παράδοσης Ελλαδιτών διπλωμάτων που άρχισε με τον κατ´ εξοχή λοιδορό του κυπριακού ελληνισμού τον Άγγελο Βλάχο, και που συνέχισαν άλλοι, είτε ως πρέσβεις της χούντας στην Κύπρο, ως Γενικοί Διευθυντές του ΥΠΕΞ, ως Υπουργοί Εξωτερικών ή ως υψηλόβαθμοι διπλωμάτες. Κλασικά παραδείγματα, πέραν του Βλάχου, υπήρξαν ο Χρ. Ξανθόπουλος-Παλαμάς και ο Κωνσταντίνος Παναγιωτάκος. Οι δύο τελευταίοι, που υπηρέτησαν τυφλά την χούντα, συνεργάστηκαν με την Τουρκία στη διάρκεια της επταετίας με στόχο την ανατροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος της Κύπρου που συνεπαγόταν και την δολοφονία του Μακαρίου. Άλλοι, όπως το περιβόητο γαλαζοαίματο δίδυμο Σωσσίδη-Νικολαερίζη της δεκαετίας 1960, ανταγωνίζονταν ο ένας τον άλλο στον φιλοατλαντισμό (όπως και στην παραπλάνηση του πολιτικά ασταθούς Γ. Παπανδρέου) ώστε να διασφαλίσουν την κάλπικη αλλά πάντοτε “ατόφια” Ένωση, παραδίδοντας στους Τουρκαλλάδες ολίγη Κύπρο, ολίγη Θράκη και ολόκληρο το σύμπλεγμα του Καστελλόριζου! Και όλα στο όνομα ενός λανθάνοντος αντικομμουνισμού αλλά και τυφλού αντιμακαριακού μένους.
Όλοι αυτοί είχαν βέβαια σαν συνεργάτες τα παλικάρια της φάκης στη Κύπρο, των οποίων ο πνευματικός τους ηγέτης δήλωνε το 1973, στον τότε πρέσβη της χούντας στη Λευκωσία Ευστάθιο Λαγάκο, “να φύγει αυτός (ο Μακάριος), κι εγώ ας βλέπω πίσω από τα σίδερα της φυλακής να καίγεται η Λευκωσία”. Δυστυχώς ο ηγέτης αυτός πέθανε προτού το όνειρο του γίνει πραγματικότητα από τη Χούντα και τους Αττίλες. Ως προς τους λαγόκαρδους Εοκαβήτες, αυτοί έτρεξαν στην αμερικανική πρεσβεία μετά την πρώτη τουρκική εισβολή επαιτώντας προστασία από τον Αμερικανό πρέσβη RogerDavis και προσφέροντας του, από συνήθειο, γη και ύδωρ.
Ίσως να αδικώ τον έντιμο κύριο Α. Μ. τοποθετώντας τον στο χουντικό σακί, τόσα χρόνια μετά την προδοτική χούντα. Όμως οι νοοτροπίες και οι κακές συνήθειες παραμένουν. Και ο κύριος Α. Μ. αποτελεί υψηλόβαθμο μέλος ενός Υπουργείου που αρνείται να υψώσει το εθνικό του ανάστημα και το οποίο δεν φαίνεται να πιστεύει ότι η Ελλάδα έχει εθνικά συμφέροντα που πρέπει να υπερασπισθεί, ένα εκ των οποίων είναι και η διαφύλαξη της ελευθερίας του κυπριακού ελληνισμού. Ελπίζεται ότι εάν ο ελληνισμός της Κύπρου ξαναβρεθεί αντιμέτωπος με το φάσμα της κατάλυσης του κράτους του, του μοναδικού θεσμού ελευθερίας που διαθέτει, να μην έχει και πάλι ως αντίπαλο του, όπως και το 2004, το ελληνικό ΥΠΕΞ και την ελληνική πρεσβεία στη Λευκωσία. Τότε, κατά πληροφορίες, η ελληνική πρεσβεία αναζητούσε δόλιους τρόπους να διοχετεύσει αμαρτωλό χρήμα στη Λευκωσία για υποστήριξη του κρατοκτόνου σχεδίου Ανάν. Κάποιοι φωστήρες σκέφθηκαν να μιμηθούν τους καιρούς της χούντας, όταν αμαρτωλό χρήμα κατέληγε στη Κύπρο μέσω του ΠΡΟ-ΠΟ. Στην Αθήνα όμως η προσπάθεια δεν βρήκε ανταπόκριση από αντίστοιχο φορέα. Ας έχει λοιπόν τον νου του ο κύριος Α.Μ.
Κοντός ψαλμός, αλληλούια.
