Αν η κρίση στην Ουκρανία απέσπασε
για ένα διάστημα την προσοχή της διεθνούς κοινότητας από το συριακό
εμφύλιο, δίνοντας την ευκαιρία στον Μπασάρ αλ-Ασαντ να ανασυντάξει τις
δυνάμεις του απαλλαγμένος από τις διπλωματικές πιέσεις, η νέα κρίση στο
Ιράκ αποτελεί μοναδική ευκαιρία για το συριακό καθεστώς που αναζητά
νομιμοποίηση στα μάτια των Δυτικών.
Κατά τον Γουάντα Αμπεντ Ράμπο, διευθυντή της προσκείμενης στο καθεστώς εφημερίδας al-Watan, «έπειτα από τρία χρόνια συγκρούσεων ήρθε η ώρα να παραδεχτεί η Δύση ότι έκανε λάθος που ενθάρρυνε την εδραίωση όλων αυτών των τζιχαντιστών στην περιοχή. Είναι ώρα να καταλάβει ότι πρέπει να συσταθεί μια διεθνής συμμαχία για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, η οποία εξαπλώνεται από την Ιορδανία μέχρι την Τουρκία. Δεν πρόκειται πια για ένα συριακό πρόβλημα».
Και το συμπέρασμα αυτού του σκεπτικού: «Εννοείται ότι η Συρία πρέπει να ενταχθεί σ' αυτή τη συμμαχία. Εκείνη είναι που έκανε όλη τη δουλειά. Πολεμώντας τους τρομοκράτες στο εσωτερικό της βοήθησε συγχρόνως και τους Ιορδανούς και τους Ιρακινούς».
Το επιχείρημα αυτό έχει βεβαίως πολλά κενά, με μεγαλύτερο το συλλήβδην χαρακτηρισμό όλων των Σύρων ανταρτών ως τρομοκρατών, στον οποίο προέβη ο Ασαντ από την πρώτη μέρα της λαϊκής εξέγερσης και προτού αυτή πάρει τη μορφή ένοπλου αγώνα. Εκείνο ωστόσο που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι ο τρόπος με τον οποίο η Δαμασκός αξιοποιεί την ιρακινή κρίση προς όφελός της και διαχειρίζεται την προπαγάνδα της.
Μέχρι την έναρξη της επέλασης των τζιχαντιστών στο Ιράκ, οι συριακές δυνάμεις περιορίζονταν στο σποραδικό βομβαρδισμό των αυτοκινητοπομπών του ΙΚΙΛ, το οποίο πολεμούσε αρχικώς στο πλευρό των Σύρων ανταρτών αλλά τώρα βρίσκεται σε ανοιχτή σύγκρουση και μ' εκείνους. Ομως μετά τα γεγονότα στο Ιράκ η συριακή αεροπορία πραγματοποιεί καθημερινές εντατικές επιδρομές εναντίον των βάσεων των τζιχαντιστών και παρουσιάζεται ως δύναμη ανάσχεσης του ΙΚΙΛ και άρα ως χώρα που προσφέρει στα γειτονικά κράτη και στη Δύση τις καλές της υπηρεσίες στον κοινό σκοπό της αντιμετώπισης της τζιχαντιστικής απειλής.
Ακόμη και στελέχη της συριακής αντιπολίτευσης παραδέχονται ότι ο Ασαντ κατάφερε ώς ένα βαθμό να εκτρέψει την προσοχή από την ουσία της επανάστασης του συριακού λαού, παρουσιάζοντάς την ως φαινόμενο εξτρεμισμού. Παρ' όλα αυτά, ακόμη κι αν κερδίσει τη στήριξη ορισμένων χωρών που ήθελαν την πτώση του, είναι εξαιρετικά αμφίβολο ότι το συριακό καθεστώς θα κερδίσει τη νομιμοποίηση που αναζητά από τη Δύση, πολύ δε περισσότερο από την πλειοψηφία των Σύρων.
(Πηγές: AFP-www.lemonde.fr-www.bbc.co.uk)
