Σάββας ΚαλεντερίδηςΣτο άρθρο μας της Παρασκευής προαναγγείλαμε μια συνοπτική
εκτίμηση καταστάσεως, για να συμβάλουμε κι εμείς στον προβληματισμό που
-ελπίζουμε- θα αναπτυχθεί στην κυπριακή και ελλαδική κοινωνία των
πολιτών. Σημειώνουμε ότι συμπεριλαμβάνουμε και την ελλαδική όχι μόνο
γιατί το Κυπριακό είναι ένα εθνικό θέμα, αλλά γιατί το «μοντέλο» που θα
αποδεχτούμε να εφαρμοστεί στην Κύπρο, μετ’ ου πολύ θα χτυπήσει και την
πόρτα της Ελλάδας.
Για να φθάσουμε στο σήμερα, θα πρέπει πρώτα να δούμε πώς φθάσαμε ως εδώ και κυρίως πώς και γιατί έγινε η εισβολή και κατοχή, της οποίας η Τουρκία ήταν ενεργούμενο.Η Κύπρος καταλήφθηκε από τους Οθωμανούς το 1571 και δόθηκε στους Αγγλους το 1878, με ετήσιο ενοίκιο 92.000 χρυσές λίρες, για να προσαρτηθεί από το Ηνωμένο Βασίλειο το 1914, όταν η Τουρκία είχε επιλέξει το αντίπαλο στρατόπεδο στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.Από τότε το Λονδίνο είχε αξιολογήσει την ανυπολόγιστη στρατηγική και γεωπολιτική αξία της Κύπρου, αξία που απέκτησε άλλη βαρύτητα και διάσταση με την «ανακάλυψη» των ενεργειακών κοιτασμάτων στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της.
Οι Ελληνες της Κύπρου, χωρίς να υπάρχει κάποιο σχέδιο που να εκπορεύεται από τη... Μεγάλη Ιδέα, πράττοντας το αυτονόητο, από την πρώτη στιγμή της προσάρτησης της Κύπρου στο Ηνωμένο Βασίλειο άρχισαν να αποζητούν την ελευθερία και την ένωση με την Ελλάδα. Ομως το Λονδίνο ήταν αποφασισμένο να την κρατήσει πάση θυσία (άλλων) και όταν με τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου διαπίστωσε ότι η Ελλάδα, που κατέβαλε το υψηλότερο τίμημα μεταξύ των συμμάχων στον συγκεκριμένο πόλεμο, θα διεκδικούσε με αξιώσεις την προσάρτηση της Κύπρου, προκάλεσε τον Εμφύλιο, από τις τραγικές συνέπειες του οποίου η Ελλάδα δεν έχει κατορθώσει να απαλλαγεί μέχρι σήμερα.
Ακολούθησε ο επικός εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ, ο οποίος ήταν τόσο αποτελεσματικός, που ανάγκασε το Λονδίνο να εμπλέξει τον τουρκικό παράγοντα για να αποφευχθεί η «απώλεια» της Κύπρου. Αφού λόγω Κυπριακού θυσιάστηκαν οι Ελληνες της Κωνσταντινούπολης, της Ιμβρου και της Τενέδου στον βωμό των γεωπολιτικών συμφερόντων του Λονδίνου και της Ουάσινγκτον, που εν τω μεταξύ μπήκε στο «παιχνίδι» μέσω ΝΑΤΟ, ήλθαν ως «λύση» οι συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου, οι οποίες δημιουργούσαν προϋποθέσεις για συνεχή επικυριαρχία και έλεγχο της Κύπρου από τον... διεθνή παράγοντα.
Παρά τη «σημαδεμένη» λύση των προειρηθεισών συμφωνιών, η Κυπριακή Δημοκρατία σταδιακά άρχισε να γίνεται και πάλι απειλή για τα γεωπολιτικά συμφέροντα του... διεθνούς παράγοντα, αφού ο δυναμισμός των Ελληνοκυπρίων έθετε σε κίνδυνο τον έλεγχο του νησιού από αυτόν.Ετσι, όπως και το 1955, ο διεθνής παράγοντας, με φανερό πρωταγωνιστή την πιο εγκληματική μορφή του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα για εμάς τους Ελληνες, τον Χένρι Κίσινγκερ, έβαλε και πάλι στο παιχνίδι το εύκολο ενεργούμενο, την Τουρκία, που είχε ως αποτέλεσμα την εισβολή και κατοχή του 40% του νησιού το 1974.
Μέσα από τις στάχτες της εισβολής και κατοχής, η Κυπριακή Δημοκρατία αναγεννήθηκε και μετεξελίχθηκε σε ένα αμιγές και οικονομικά ισχυρό ελληνικό κράτος, το οποίο μάλιστα σταδιακά άρχισε να αποκτά αξιόμαχο στρατό, πολεμικό ναυτικό και στοιχεία πολεμικής αεροπορίας.Και όταν το κράτος αυτό εισήλθε στην Ε.Ε. και συνήψε συμφωνίες που άνοιξαν τον δρόμο για την εκμετάλλευση των υποθαλάσσιων ενεργειακών αποθεμάτων στην κυπριακή ΑΟΖ, τότε το πράγμα άρχισε να γίνεται επικίνδυνο.
Μπορούμε, λοιπόν, να συμφωνήσουμε ότι η Ε.Ε. και τα ενεργειακά είναι δύο παράγοντες που άλλαξαν ριζικά τις παραμέτρους του Κυπριακού, με ορατό πλέον τον κίνδυνο για τον... διεθνή παράγοντα να χάσει τον έλεγχο του παιχνιδιού.Αν δεχτούμε το ως άνω σκεπτικό, το διαχρονικό πρόβλημα στο Κυπριακό Ζήτημα είναι ο ελληνικός παράγοντας της Κύπρου, που πάντα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ακόμα και έπειτα από τραγωδίες, καταφέρνει να κυριαρχεί και να θέτει σε κίνδυνο τον έλεγχο του νησιού από τις γνωστές δυνάμεις.
Αρα, αυτό που θα δούμε να εκτυλίσσεται στη διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού το επόμενο διάστημα είναι η «διευθέτηση» για ακόμα μια φορά αυτού του ενοχλητικού ζητήματος. Δηλαδή, πώς θα αποδυναμωθεί καθοριστικά ο ελληνικός παράγοντας του νησιού, για να μην προκύπτει κάθε τρεις και λίγο το ίδιο πρόβλημα και να χρειάζονται και πάλι «διευθετήσεις».Με άλλα λόγια, θα επιδιωχθεί η... τελική λύση, που δεν είναι άλλη από τη δημιουργία κατάλληλων συνθηκών που στην ουσία θα εξαφανίσουν τον ελληνισμό από το νησί.Και όπως είπαμε στην αρχή, το μοντέλο που θα εφαρμοστεί στην Κύπρο, μετ’ ου πολύ θα κτυπήσει και την πόρτα της Ελλάδος.
Γι’ αυτό, «φύλακες γρηγορείτε»...
Για να φθάσουμε στο σήμερα, θα πρέπει πρώτα να δούμε πώς φθάσαμε ως εδώ και κυρίως πώς και γιατί έγινε η εισβολή και κατοχή, της οποίας η Τουρκία ήταν ενεργούμενο.Η Κύπρος καταλήφθηκε από τους Οθωμανούς το 1571 και δόθηκε στους Αγγλους το 1878, με ετήσιο ενοίκιο 92.000 χρυσές λίρες, για να προσαρτηθεί από το Ηνωμένο Βασίλειο το 1914, όταν η Τουρκία είχε επιλέξει το αντίπαλο στρατόπεδο στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.Από τότε το Λονδίνο είχε αξιολογήσει την ανυπολόγιστη στρατηγική και γεωπολιτική αξία της Κύπρου, αξία που απέκτησε άλλη βαρύτητα και διάσταση με την «ανακάλυψη» των ενεργειακών κοιτασμάτων στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της.
Οι Ελληνες της Κύπρου, χωρίς να υπάρχει κάποιο σχέδιο που να εκπορεύεται από τη... Μεγάλη Ιδέα, πράττοντας το αυτονόητο, από την πρώτη στιγμή της προσάρτησης της Κύπρου στο Ηνωμένο Βασίλειο άρχισαν να αποζητούν την ελευθερία και την ένωση με την Ελλάδα. Ομως το Λονδίνο ήταν αποφασισμένο να την κρατήσει πάση θυσία (άλλων) και όταν με τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου διαπίστωσε ότι η Ελλάδα, που κατέβαλε το υψηλότερο τίμημα μεταξύ των συμμάχων στον συγκεκριμένο πόλεμο, θα διεκδικούσε με αξιώσεις την προσάρτηση της Κύπρου, προκάλεσε τον Εμφύλιο, από τις τραγικές συνέπειες του οποίου η Ελλάδα δεν έχει κατορθώσει να απαλλαγεί μέχρι σήμερα.
Ακολούθησε ο επικός εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ, ο οποίος ήταν τόσο αποτελεσματικός, που ανάγκασε το Λονδίνο να εμπλέξει τον τουρκικό παράγοντα για να αποφευχθεί η «απώλεια» της Κύπρου. Αφού λόγω Κυπριακού θυσιάστηκαν οι Ελληνες της Κωνσταντινούπολης, της Ιμβρου και της Τενέδου στον βωμό των γεωπολιτικών συμφερόντων του Λονδίνου και της Ουάσινγκτον, που εν τω μεταξύ μπήκε στο «παιχνίδι» μέσω ΝΑΤΟ, ήλθαν ως «λύση» οι συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου, οι οποίες δημιουργούσαν προϋποθέσεις για συνεχή επικυριαρχία και έλεγχο της Κύπρου από τον... διεθνή παράγοντα.
Παρά τη «σημαδεμένη» λύση των προειρηθεισών συμφωνιών, η Κυπριακή Δημοκρατία σταδιακά άρχισε να γίνεται και πάλι απειλή για τα γεωπολιτικά συμφέροντα του... διεθνούς παράγοντα, αφού ο δυναμισμός των Ελληνοκυπρίων έθετε σε κίνδυνο τον έλεγχο του νησιού από αυτόν.Ετσι, όπως και το 1955, ο διεθνής παράγοντας, με φανερό πρωταγωνιστή την πιο εγκληματική μορφή του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα για εμάς τους Ελληνες, τον Χένρι Κίσινγκερ, έβαλε και πάλι στο παιχνίδι το εύκολο ενεργούμενο, την Τουρκία, που είχε ως αποτέλεσμα την εισβολή και κατοχή του 40% του νησιού το 1974.
Μέσα από τις στάχτες της εισβολής και κατοχής, η Κυπριακή Δημοκρατία αναγεννήθηκε και μετεξελίχθηκε σε ένα αμιγές και οικονομικά ισχυρό ελληνικό κράτος, το οποίο μάλιστα σταδιακά άρχισε να αποκτά αξιόμαχο στρατό, πολεμικό ναυτικό και στοιχεία πολεμικής αεροπορίας.Και όταν το κράτος αυτό εισήλθε στην Ε.Ε. και συνήψε συμφωνίες που άνοιξαν τον δρόμο για την εκμετάλλευση των υποθαλάσσιων ενεργειακών αποθεμάτων στην κυπριακή ΑΟΖ, τότε το πράγμα άρχισε να γίνεται επικίνδυνο.
Μπορούμε, λοιπόν, να συμφωνήσουμε ότι η Ε.Ε. και τα ενεργειακά είναι δύο παράγοντες που άλλαξαν ριζικά τις παραμέτρους του Κυπριακού, με ορατό πλέον τον κίνδυνο για τον... διεθνή παράγοντα να χάσει τον έλεγχο του παιχνιδιού.Αν δεχτούμε το ως άνω σκεπτικό, το διαχρονικό πρόβλημα στο Κυπριακό Ζήτημα είναι ο ελληνικός παράγοντας της Κύπρου, που πάντα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ακόμα και έπειτα από τραγωδίες, καταφέρνει να κυριαρχεί και να θέτει σε κίνδυνο τον έλεγχο του νησιού από τις γνωστές δυνάμεις.
Αρα, αυτό που θα δούμε να εκτυλίσσεται στη διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού το επόμενο διάστημα είναι η «διευθέτηση» για ακόμα μια φορά αυτού του ενοχλητικού ζητήματος. Δηλαδή, πώς θα αποδυναμωθεί καθοριστικά ο ελληνικός παράγοντας του νησιού, για να μην προκύπτει κάθε τρεις και λίγο το ίδιο πρόβλημα και να χρειάζονται και πάλι «διευθετήσεις».Με άλλα λόγια, θα επιδιωχθεί η... τελική λύση, που δεν είναι άλλη από τη δημιουργία κατάλληλων συνθηκών που στην ουσία θα εξαφανίσουν τον ελληνισμό από το νησί.Και όπως είπαμε στην αρχή, το μοντέλο που θα εφαρμοστεί στην Κύπρο, μετ’ ου πολύ θα κτυπήσει και την πόρτα της Ελλάδος.
Γι’ αυτό, «φύλακες γρηγορείτε»...
Σχόλιο: To συνολικό πλαίσιο διαμορφώνεται ως εξής: Οι συνθήκες είναι οι πλέον κατάλληλες για να υπάρξει επίλυση του Κυπριακού ζητήματος .Μιλούμε για την σοβαρή οικονομική κρίση που καθιστά ελέγξιμες Ελλάδα και Κύπρο, την σοβαρή πολιτική και όχι μόνο κρίση στην δίνη της οποίας έχει περιέλθει η Τουρκία, τις σοβαρές ανακατατάξεις στην Μέση Ανατολή τον Αραβικό και Ισλαμικό Κόσμο.
Αναφορικά με την Κύπρο θα πρέπει να επισημανθεί ότι αποτελεί την προκεχωρημένη γραμμή άμυνας του Ισραήλ, βασικό στοιχείο του Αξονα Ισραήλ -Ελλάδας ο οποίος και προσδίδει στο Ισραήλ το μέγιστο γεωστρατηγικό και γεωπολιτικό βάθος προς Ε.Ε., Βαλκάνια και ΝΑΤΟ .Αποτελεί την καρδιά του Αμερικανονατοικού αμυντικού συστήματος στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο και μια ενεργειακά κρίσιμη περιοχή ο έλεγχος της οποίας προσφέρει πλείστα τα οφέλη. Η στροφή της Ρωσικής διπλωματίας καταδεικνύει πως ο ρωσικός παράγοντας επιθυμεί σφόδρα να προσδώσει στη Ρωσία την παγκόσμια γεωπολιτική ισχύ που είχε παλαιότερα η Σοβιετική Ένωση ,να συμβάλει σε σημαντικό βαθμό στην επίλυση ζητημάτων που καθορίζουν τις διεθνείς εξελίξεις με τρόπο εποικοδομητικό αυτό προϋποθέτει την εμπλοκή της και στα ενεργειακά ζητήματα στην περιοχή η οποία και πραγματώνεται βήμα προς βήμα .
Ερxόμαστε στον Κυπριακό χώρο όπου έχουμε τα κατάλοιπα της εισβολής του 1974 και μια κατοχή η οποία έχει εξελιχθεί ως μπούμερανγκ για την Τουρκία παράγοντας περισσότερες αρνητικές εξελίξεις απο όσες θετικές, μια εξ' αυτών πως τα κατεχόμενα δεν ελέγχονται απο την Αγκυρα παρά τις εναγώνιες προσπάθειες της σε όλα τα επίπεδα, τέλος η αποτυχία της νομιμοποίησης του καθεστώτος των κατεχόμενων παράγει έναν ντόμινο εξελίξεων το οποίο επιδεινώνει την θέση της σε όλα τα επίπεδα παρά τους λεονταρισμούς της Το ίδιο κυνικοί πρέπει να είμαστε και απέναντι του Ελληνισμού Κυπριακού και Ελλαδικού . Οι λογικές της υποταγής που ακολούθησε ο Ελληνισμός διαχρονικά απέναντι στον ξένο παράγοντα -και κανενας πολιτκός χώρος ως και καμιά ελίτ δεν δύναται να εξαιρεθούν απο αυτό το λογικό σχήμα - επέφεραν σταδιακά Ελλάδα και Κύπρος να μην είναι σε θέση να εγγυηθούν απο μόνες τους την κρατική τους υπόσταση και την εδαφική τους ακεραιότητα κυριολεκτικά και μεταφορικά
Ολοι μας νιώσαμε περήφανοι το 2004 με το ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν του Κυπριακού Λαού δια στόματος του προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου ο οποίος διαχρονικά με συνέπεια και συνέχεια στάθηκε αταλάντευτος στις αρχές του. Ομως την επόμενη μέρα νιώσαμε όλοι την ντροπή της μη κεφαλαιοποίησης ενός ακόμα ΟΧΙ ,την ιδια ντροπή της ανυπαρξίας πολιτικής πρότασης του Ελληνισμού και όλα αυτά που στην Πολιτική παρακαταθήκη του Γιάννου Κρανιδιώτη μέσω της ένταξης της Κύπρου στην Ε.Ε., στο Ευρωπαικό Κεκτημένο και τα όσα αυτό παράγει. Πόσο δε απο μια Ελλάδα η οποία συνδέεται με την Ευρωπαική Ενωση από το 1981
Λογικές παρωχημένες και ιστορικά ξεπερασμένες βάλθηκαν να μετρήσουν την ισχύ μόνο με τις Ένοπλες δυνάμεις αγνοώντας επιδεικτικά την βασική παράμετρο πως πολλαπλασιαστής ισχύς κύριος αποτελεί μόνο η Κοινωνική συνοχή και η θεσμική ισχύς των χωρών που την διαθέτουν . Αγνοήθηκε επιδεικτικά το τρίπτυχο Ισχυρό Αξιόπιστο Κράτος-Ισχυρό Έθνος-Εθνική Στρατηγική
Είναι βέβαιο πως το Κουβάρι της Περιοχής που αποτελείται και απο το Κουρδικό και Παλαιστινιακό ζήτημα , από το ζήτημα των ενεργειακών σχεδιασμών θα αρχίσει να ξετυλίγεται με την επίλυση του Κυπριακού ζητήματος .Μια επίλυση που δεν συνεπάγεται κατα ανάγκην και την ικανοποίηση της Τουρκικής πλευράς. Δείτε τις εξελίξεις με μια αιρετική ματιά , η Τουρκία σταδιακά, συστηματικά και μεθοδικά συρρικνώνεται καθώς χάνει την ισχύ της σε πολλά επίπεδα και καθώς αδυνατεί ασκήσει κυριαρχία επι του εδάφους της Η τελική λύση η οποία και και θα προκύψει σε βάθος χρόνου μέσα απο εξισορρόπηση συμφερόντων δεν θα εξαφανίζει επι της ουσίας τον Ελληνισμό απο την Κύπρο. Ομοια και οι εξελίξεις στην Ελλάδα δεν θα εξαφανίσουν τον Ελληνισμό απλά θα επιβεβαιώσουν την επικυριαρχία του Ξένου παράγοντα και επι του Ελλαδικού χώρου. Μια επικυριαρχία η οποία δεν θα εκπορεύεται απο ένα κέντρο αλλά μέσα απο ένα σύστημα οργανωμένο με τέτοιο τρόπο που δεν θα επιτρέπει την παραγωγή κρίσεων ως το παρελθόν
