Σε μια περίοδο επαναπροσέγγισης των
ΗΠΑ και του Ισραήλ με το Ιράν, η Τουρκία σείεται. Διάφορα γεγονότα (οι
συγκρούσεις στην πλατεία Ταξίμ, η ρήξη Ερντογάν με το ιερατείο του Ισλάμ
κ.ά.) έρχονται να θέσουν υπό αμφισβήτηση την κυρίαρχη θέση του Τούρκου
πρωθυπουργού, που φαίνεται ότι δυσαρέστησε κάποιους.Να υπενθυμίσουμε ότι στον πόλεμο
του Ιράκ του 2003 (επιχείρηση «Σοκ και Δέος») ο τότε νεοεκλεγείς
ισλαμιστής πρωθυπουργός αρνήθηκε τη χρήση των τουρκικών εδαφών για την
εισβολή στρατευμάτων των ΗΠΑ στο Βόρειο Ιράκ. Επίσης η ρήξη
Τουρκίας-Ισραήλ που άρχισε στο Νταβός το 2009 (μεταξύ Ερντογάν - Πέρες),
δεν κόπασε, παρά τις πιέσεις των ΗΠΑ.
Και η δυσαρέσκεια των ΗΠΑ συνεχίζεται. Μην ξεχνάμε λοιπόν ότι ο Ερντογάν διευκόλυνε τους Ρώσους από το 2007 έτσι ώστε να περάσει ο αγωγός South Stream από τη Μαύρη Θάλασσα, ενώ λίγο μετά, τον Ιούνιο του 2009, ανακοίνωσε τη δημιουργία αγωγού 700 χιλιομέτρων Σαμψούντας-Τσεϊχάν, μεταφοράς ρωσικού πετρελαίου που θα κατέληγε στη Μεσόγειο!
Και το «κερασάκι της τούρτας» ήταν οι πρόσφατες κινήσεις του δίδυμου Ερντογάν-Νταβούτογλου, στη Συρία (ενίσχυση του μετώπου Αλ Νούσρα, που αποτελεί παρακλάδι της Αλ Κάιντα), που εύλογα προσέκρουσαν στη στρατηγική των ΗΠΑ (βλ. επίσης http://www.-enet.gr/?i=news.el.arti-cle& id=373000).Ολα τα ανωτέρω μάλλον φαίνεται ότι ενόχλησαν το πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο του πλανήτη, που για ακόμη μια φορά έδειξε τα δόντια του σε όσους ηγέτες θεοποιούν τον εαυτό τους. Και το κατεστημένο αυτό δεν ελέγχει μόνο τα διεθνή μαζικά μέσα ενημέρωσης! Εχει τη δύναμη να εξαγοράσει ανυπολόγιστες δυνάμεις με τα χρήματα που διαθέτει!
«Τα εσωτερικά προβλήματα της Τουρκίας μπορεί να εξωτερικευτούν στην Ελλάδα».
Ενα σλόγκαν ή ορθότερα ένας φόβος που υφέρπει στο μυαλό πολλών αξιωματούχων της κυβέρνησης, λόγω των εξελίξεων που τρέχουν στη γειτονική χώρα.Εδώ θα προτάξουμε μια άλλη άποψη προς συζήτηση. Αρχικά σημειώνεται ότι το 2014 δεν είναι 1996! Το 1996 η Ελλάδα είχε χρήματα και μπορούσε να αγοράσει άφθονα οπλικά συστήματα μετά από μια κρίση (στα Ιμια) πλήρως ελεγχόμενη από τις ΗΠΑ! Τώρα δεν διαθέτει πόρους να κάνει με άνεση ακόμη και τις απαραίτητες εισαγωγές ενέργειας!
Δεύτερον, ποιος έχασε πράγματι από την κρίση στα Ιμια; Ας δούμε την άλλη όψη του νομίσματος. Η κρίση στα Ιμια έλαβε χώρα μία χρονιά πριν από τη Σύνοδο Κορυφής του Λουξεμβούργου (12 και 13 Δεκεμβρίου 1997). Κατά τη Σύνοδο εκείνη άνοιξε ο δρόμος της ενταξιακής πορείας της Κύπρου και των χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης.Η Τουρκία, λόγω, στην ουσία, των Ιμίων, έμεινε εκτός του νυμφώνος.Ετσι για δεύτερη φορά έχασε το τρένο της ένταξης. Το πρώτο, που θα μπορούσε να δημιουργήσει τετελεσμένα στην υπό ένταξη Ελλάδα, το έχασε το 1978 επί κυβέρνησης Ετσεβίτ.
Στη Σύνοδο Κορυφής του Ελσίνκι (1999) η Τουρκία εξασφάλισε απλά μια θολή επιλεξιμότητα ως υποψήφιο κράτος-μέλος, όταν όλοι οι υπόλοιποι «κλείδωναν» την ένταξή τους. Από την άλλη, νομοθετήματα της Ε.Ε. έχουν καθιερώσει τα 12 μίλια ώς τα χωρικά ύδατα κάθε κράτους-μέλους.
Η Ελλάδα δεν παρασύρθηκε στον πολιτικό διάλογο που επιθυμούσε η Τουρκία για την εκ νέου χάραξη των συνόρων στο Αιγαίο. Από την άλλη, αν υποθέσουμε ότι θα μπορούσε να τεθεί επί τάπητος προς συζήτηση η ακραία και ανυπόστατη άποψη ότι οι βραχονησίδες στο Ανατολικό Αιγαίο -οι ονομαζόμενες από τους Τούρκους γκρίζες ζώνες- είναι εκτός των συνόρων της Ελλάδας (που διαθέτουν χωρικά ύδατα, αλλά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα), τότε θα άλλαζαν αισθητά τα θαλάσσια σύνορα της χώρας, απειλώντας την ελληνική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ); Φυσικά όχι!
Οπότε, τι εξυπηρετούσε όλη η τότε όξυνση στο συγκεκριμένο χρόνο, όπου τα περιθώρια εξομάλυνσης των σχέσεων Ελλάδας - Τουρκίας ήταν ανύπαρκτα έως τη Σύνοδο Κορυφής του Λουξεμβούργου; Ποιος προκάλεσε λοιπόν την κρίση στα Ιμια και γιατί προκλήθηκαν επί μιας κυβέρνησης (της Τανσού Τσιλέρ) με ευρωπαϊκό προσανατολισμό;
Γιατί τα Ιμια να μη θεωρηθούν λοιπόν ως μια προβοκάτσια που εξυπηρετούσε, πλην της όξυνσης των δαπανών για εξοπλισμούς στις δύο χώρες και την ισχυροποίηση των ΗΠΑ στην περιοχή, τους αντιευρωπαϊστές Τούρκους; Αυτοί έκλεισαν στην ουσία την πόρτα της Αγκυρας προς την Ε.Ε. το 1996, παγιδεύοντας από την άλλη την τότε κυβέρνηση της Τουρκίας, η οποία αναγκάστηκε να παρασυρθεί στο μονόδρομο που οι ίδιοι χάραξαν!
Μήπως τα πράγματα είναι τελικά διαφορετικά απ' ό,τι φαίνονται;
Και η δυσαρέσκεια των ΗΠΑ συνεχίζεται. Μην ξεχνάμε λοιπόν ότι ο Ερντογάν διευκόλυνε τους Ρώσους από το 2007 έτσι ώστε να περάσει ο αγωγός South Stream από τη Μαύρη Θάλασσα, ενώ λίγο μετά, τον Ιούνιο του 2009, ανακοίνωσε τη δημιουργία αγωγού 700 χιλιομέτρων Σαμψούντας-Τσεϊχάν, μεταφοράς ρωσικού πετρελαίου που θα κατέληγε στη Μεσόγειο!
Και το «κερασάκι της τούρτας» ήταν οι πρόσφατες κινήσεις του δίδυμου Ερντογάν-Νταβούτογλου, στη Συρία (ενίσχυση του μετώπου Αλ Νούσρα, που αποτελεί παρακλάδι της Αλ Κάιντα), που εύλογα προσέκρουσαν στη στρατηγική των ΗΠΑ (βλ. επίσης http://www.-enet.gr/?i=news.el.arti-cle& id=373000).Ολα τα ανωτέρω μάλλον φαίνεται ότι ενόχλησαν το πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο του πλανήτη, που για ακόμη μια φορά έδειξε τα δόντια του σε όσους ηγέτες θεοποιούν τον εαυτό τους. Και το κατεστημένο αυτό δεν ελέγχει μόνο τα διεθνή μαζικά μέσα ενημέρωσης! Εχει τη δύναμη να εξαγοράσει ανυπολόγιστες δυνάμεις με τα χρήματα που διαθέτει!
«Τα εσωτερικά προβλήματα της Τουρκίας μπορεί να εξωτερικευτούν στην Ελλάδα».
Ενα σλόγκαν ή ορθότερα ένας φόβος που υφέρπει στο μυαλό πολλών αξιωματούχων της κυβέρνησης, λόγω των εξελίξεων που τρέχουν στη γειτονική χώρα.Εδώ θα προτάξουμε μια άλλη άποψη προς συζήτηση. Αρχικά σημειώνεται ότι το 2014 δεν είναι 1996! Το 1996 η Ελλάδα είχε χρήματα και μπορούσε να αγοράσει άφθονα οπλικά συστήματα μετά από μια κρίση (στα Ιμια) πλήρως ελεγχόμενη από τις ΗΠΑ! Τώρα δεν διαθέτει πόρους να κάνει με άνεση ακόμη και τις απαραίτητες εισαγωγές ενέργειας!
Δεύτερον, ποιος έχασε πράγματι από την κρίση στα Ιμια; Ας δούμε την άλλη όψη του νομίσματος. Η κρίση στα Ιμια έλαβε χώρα μία χρονιά πριν από τη Σύνοδο Κορυφής του Λουξεμβούργου (12 και 13 Δεκεμβρίου 1997). Κατά τη Σύνοδο εκείνη άνοιξε ο δρόμος της ενταξιακής πορείας της Κύπρου και των χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης.Η Τουρκία, λόγω, στην ουσία, των Ιμίων, έμεινε εκτός του νυμφώνος.Ετσι για δεύτερη φορά έχασε το τρένο της ένταξης. Το πρώτο, που θα μπορούσε να δημιουργήσει τετελεσμένα στην υπό ένταξη Ελλάδα, το έχασε το 1978 επί κυβέρνησης Ετσεβίτ.
Στη Σύνοδο Κορυφής του Ελσίνκι (1999) η Τουρκία εξασφάλισε απλά μια θολή επιλεξιμότητα ως υποψήφιο κράτος-μέλος, όταν όλοι οι υπόλοιποι «κλείδωναν» την ένταξή τους. Από την άλλη, νομοθετήματα της Ε.Ε. έχουν καθιερώσει τα 12 μίλια ώς τα χωρικά ύδατα κάθε κράτους-μέλους.
Η Ελλάδα δεν παρασύρθηκε στον πολιτικό διάλογο που επιθυμούσε η Τουρκία για την εκ νέου χάραξη των συνόρων στο Αιγαίο. Από την άλλη, αν υποθέσουμε ότι θα μπορούσε να τεθεί επί τάπητος προς συζήτηση η ακραία και ανυπόστατη άποψη ότι οι βραχονησίδες στο Ανατολικό Αιγαίο -οι ονομαζόμενες από τους Τούρκους γκρίζες ζώνες- είναι εκτός των συνόρων της Ελλάδας (που διαθέτουν χωρικά ύδατα, αλλά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα), τότε θα άλλαζαν αισθητά τα θαλάσσια σύνορα της χώρας, απειλώντας την ελληνική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ); Φυσικά όχι!
Οπότε, τι εξυπηρετούσε όλη η τότε όξυνση στο συγκεκριμένο χρόνο, όπου τα περιθώρια εξομάλυνσης των σχέσεων Ελλάδας - Τουρκίας ήταν ανύπαρκτα έως τη Σύνοδο Κορυφής του Λουξεμβούργου; Ποιος προκάλεσε λοιπόν την κρίση στα Ιμια και γιατί προκλήθηκαν επί μιας κυβέρνησης (της Τανσού Τσιλέρ) με ευρωπαϊκό προσανατολισμό;
Γιατί τα Ιμια να μη θεωρηθούν λοιπόν ως μια προβοκάτσια που εξυπηρετούσε, πλην της όξυνσης των δαπανών για εξοπλισμούς στις δύο χώρες και την ισχυροποίηση των ΗΠΑ στην περιοχή, τους αντιευρωπαϊστές Τούρκους; Αυτοί έκλεισαν στην ουσία την πόρτα της Αγκυρας προς την Ε.Ε. το 1996, παγιδεύοντας από την άλλη την τότε κυβέρνηση της Τουρκίας, η οποία αναγκάστηκε να παρασυρθεί στο μονόδρομο που οι ίδιοι χάραξαν!
Μήπως τα πράγματα είναι τελικά διαφορετικά απ' ό,τι φαίνονται;
