Η
Ελλάδα αποτελεί δυσφήμηση για την κρατική ιδιοκτησία –αλλά και για την
ιδιωτικοποίηση, σχολιάζει σε άρθρο του ο Economist. Υπάρχει κακή
διαχείριση των κρατικών συμμετοχών, η οποία κυρίως υφίσταται πολιτικές
παρεμβάσεις.Το
πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων, που ξεκίνησε με μεγάλη απροθυμία όταν
κατέρρευσε η οικονομία της χώρας, βρίσκεται τρομακτικά εκτός
προγράμματος. Η κυβέρνηση κατάφερε να χάσει τον στόχο των εσόδων για το
2013 ακόμα και αφότου τους μείωσε δυο φορές, στα 1,3 δισ. ευρώ. Όλοι
γνωρίζουν πως τα ξεπουλήματα δεν θα έκαναν και πολλά για να βοηθήσουν
στο κλείσιμο του 12ψήφιου χρηματοδοτικού κενού της Ελλάδας. Όμως, θα
βοηθούσαν. Και οι πιστωτές της χώρας είναι ανυπόμονοι.
Όπως
αναφέρει το περιοδικό, το πρόγραμμα βρίσκεται υπό αναθεώρηση, όμως οι
ελληνικοί θεσμοί και πολιτεία είναι τόσο δυσλειτουργικά που «μόνο μια
μεταμόσχευση μυελού των οστών» θα μπορούσε να αλλάξει την κατάσταση,
όπως είπε στους διεθνείς δανειστές ένας σύμβουλος. Μια πολλά υποσχόμενη
ιδέα –η μεταφορά περιουσιακών στοιχείων που θα μπορούσαν να πωληθούν ή
να αναδιαρθρωθούν σε μια εταιρεία holding στο εξωτερικό, για παράδειγμα
στο Λουξεμβούργο, όπου θα 'απομονώνονταν' από πολιτικούς με παρεμβατικές
διαθέσεις- έχει ήδη απορριφθεί. Οι Φινλανδοί ήταν αυτοί που προώθησαν
αυτή την πρόταση, θεωρώντας πως θα μπορούσε να λειτουργήσει ως μοντέλο
για άλλες προβληματικές οικονομίες, όπως της Πορτογαλίας. Όμως είχε
εχθρική υποδοχή από τους έλληνες υπουργούς.
Οι
σύμβουλοι προωθούν εναλλακτικές προτάσεις που θα μπορούσαν να δώσουν τη
δυνατότητα στην Ελλάδα να αντλήσει κεφάλαια, αποφεύγοντας την ίδια ώρα
τις πωλήσεις ακινήτων «για ένα κομμάτι ψωμί», λέει ο Economist.
Ορισμένοι πιστεύουν πως θα μπορούσαν να αντληθούν μεγάλα ποσά από
ιδιώτες επενδυτές, δεσμεύοντας τις αναμενόμενες μελλοντικές ταμειακές
ροές των κρατικών περιουσιακών στοιχείων –για παράδειγμα τις πωλήσεις
εισιτηρίων ή τα ενοίκια- ως εγγυήσεις έναντι νέων ομολόγων. Με την
ωρίμανση της συναλλαγής, το περιουσιακό στοιχείο θα μπορούσε είτε να
πωληθεί στην αγορά και να αποπληρωθεί το δάνειο, ή να παραχωρηθεί στον
δανειοδότη. Ορισμένοι από τους πόρους που θα αντλούνταν θα μπορούσαν να
χρησιμοποιηθούν για την αποπληρωμή του ελληνικού χρέους, ενώ άλλοι για
την ανάπτυξη του περιουσιακού στοιχείου με την ελπίδα ότι θα αυξηθεί και
η τιμή του. Ένα πρόσθετο πλεονέκτημα είναι ότι αυτό θα έδινε τη
δυνατότητα στην Ελλάδα να ξαναβγεί στις αγορές, από τις οποίες έχει
αποκλειστεί από το 2010.
Αυτό
το εργαλείο θα λειτουργούσε καλύτερα για τα ακίνητα, υποστηρίζουν
σύμβουλοι στους οποίους έχει ανατεθεί από τον ESM η εξέταση των
εναλλακτικών λύσεων. Τα κρατικά οικιστικά ακίνητα εκτιμάται ότι έχουν
αξία 3,3 δισ. ευρώ. Με μια επένδυση 50 ευρώ ανά τετραγωνικό μέτρο, ή 7
δισ. ευρώ, θα μπορούσαν να «πιάσουν» σχεδόν 20 δισ. ευρώ μέσα σε 10
χρόνια – ένα κέρδος 1,1 δισ. ευρώ στην καθαρή παρούσα αξία. Όμως πολλά
ακίνητα δεν έχουν ξεκάθαρους τίτλους και δεν υπάρχει σωστό κτηματολόγιο.
Ακόμα και αν υπήρχε η πολιτική βούληση (η οποία δεν υπάρχει μέχρι
τώρα), η δημιουργία των απαραίτητων νομικών δομών θα απαιτούσε πολλά
χρόνια.
