Πλωρίτης, Μάριος (ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 25/08/1996)Η ΖΩΗ αποτελεί συρροή διλημμάτων «να κάνω αυτό ή το άλλο;» αλλά και η ίδια η σκοπιμότητα της ζωής αποτελεί δίλημμα «να ζη κανείς ή να μη ζη;».
Το πρόβλημα (τουλάχιστο, στο πρώτο σκέλος του) είναι καθημερινό κι
οδυνηρό, αλλά γίνεται «θανάσιμο» όταν αφορά ένα κράτος, έναν λαόν
ολόκληρο. Κι από τέτοια διλήμματα, η χώρα μας, προπάντων τώρα, έχει
κομπολόι ολόκληρο, που καταντά θηλιά στο λαιμό μας.Τι πρέπει λ.χ. να κάνουμε με την Τουρκία, για να μας αφήσει ήσυχους και
να μας αφήσουν ήσυχους οι αβανταδόροι της; Να της δίνουμε τα χέρια ή να
στηλώνουμε τα πόδια; Να παρακούμε τις αλλοδαπές υποδείξεις και να μας
λένε «μαύρα πρόβατα» ή να τις υπακούμε και να γινόμαστε «πρόβατα επί
σφαγήν»;Η μακρόχρονη πείρα μάς έμαθε πως κάθε κίνησή μας καλής θέλησης απέναντι στην Αγκυρα, είχε μια και μόνη απάντηση: πράξεις κάκιστης θέλησης, καινούργιες προκλήσεις, καινούργιες απαιτήσεις, καινούργιες διεκδικήσεις.
Ενα δίνουμε, τρία ζητάνε δύο δίνουμε, δέκα αξιώνουν και, για τόκο,
την κεφαλήν μας επί πίνακι. Αν το 1974 κατάφεραν ν' αρπάξουν τη μισή
Κύπρο, σήμερα λείχονται να περιβουτήξουν το μισό Αιγαίο και την Κύπρο
ολόκληρη. Και έπεται συνέχεια...ΚΑΙ τι δεν κάναμε, ωστόσο, για τα μπιρμπιλωτά μάτια και τις πληθωρικές καμπύλες των τούρκικων ουρί:Φτάσαμε να συνεργήσουμε, με πράξεις ή απραξίες, στην αποδυνάμωση των αποφάσεων του ΟΗΕ, που «απαιτούσαν σεβασμό της ανεξαρτησίας της Κύπρου και απόσυρση των τουρκικών δυνάμεων κατοχής», καθώς και στην αποσιώπηση των αποφάσεων που καταδίκαζαν την ανακήρυξη του ντεκτασικού τερατιδίου... Αποτέλεσμα: η κυπριακή ανεξαρτησία αναπαύεται μετά των κεκοιμημένων, οι κατοχικές δυνάμεις δυναμώνουν και σκοτώνουν, και πιέζονται Αθήνα και Λευκωσία να συζητήσουν την ουσιαστική διχοτόμηση της Κύπρου με τον «κάπο» ενός ανύπαρκτου κράτους. Που επιπλέον, έχει ομολογήσει τον φόνο των ελληνοκύπριων «αγνοουμένων» απ' τους παρακρατικούς του. Αλλά κανένας θεράπων του διεθνούς δικαίου δεν διανοήθηκε να τον καταγγείλει στο Διεθνές Δικαστήριο ως εγκληματία πολέμου (εγκληματίες είναι μόνο ο Κάραζιτς και ο Μλάντιτς, ποτέ όμως ο Ιζετμπέκοβιτς, ο Τούσμαν και ο Ντενκτάς).
Φτάσαμε να ζητήσουμε (εμείς!) απ' το αμερικανικό Κογκρέσσο να άρει το εμπάργκο όπλων στην Τουρκία, που παρά λίγο να διαλύσει τον στρατό της. Προϋπόθεση της άρσης ήταν ν' αποσύρει η Αγκυρα τα στρατεύματά της απ' τα κατεχόμενα. Αποτέλεσμα: το εμπάργκο «ήρθη», τα στρατά μένουν και πληθαίνουν και ο «μητροπολιτικός» τουρκικός στρατός εξοπλίζεται ακατάσχετα απ' τους δυτικούς, και απειλεί όλο τον ντουνιά...
Φτάσαμε να προσυπογράψουμε την τελωνειακή ένωση Ε.Ε. - Τουρκίας, να ξεχερσώσουμε το έδαφος μπροστά της αίροντας όλα τα βέτο μας, με την προσδοκία πως η Τουρκία θα έβαζε νερό στο κρασί της και χαλινάρι στο στόμα της. Αποτέλεσμα: η ηρωική εκπόρθηση της Ιμιας, το σχέδιο τζαμοποίησης της Αγιά Σοφιάς, η δολοφονία δύο άοπλων διαδηλωτών, και πού 'σαι ακόμα...
Φτάσαμε, ακόμα, να συζητάμε αν πρέπει να συζητήσει ο κ. Κληρίδης με τον Ντενκτάς. Αλλά και μόνη η αποδοχή διαλόγου με τον «αρχηγό» ενός παράνομου «κράτους», δεν νομιμοποιεί κι αυτόν και το κατασκεύασμά του; Κι έχει κανείς την παραμικρή αμφιβολία πως κι αυτός ο διάλογος θα έχει τα ίδια μηδενικά αποτελέσματα όπως τόσοι άλλοι, αφού κι ο Ντενκτάς και η Άγκυρα δεν πρόκειται να υποχωρήσουν ούτε πόντο απ' τις παράλογες και παράνομες αξιώσεις τους;
Μ' ένα λόγο: οι αμέτρητες υποχωρήσεις, υπαναχωρήσεις, αδράνειές μας, τρισχειροτέρεψαν τη θέση μας... από κατήγορους μας έκαναν κατηγορούμενους, και μετατρέψανε τους κλέφτες σε νοικοκύρηδες ενώ οι μεγάλοι διαιτητές δίνουν πάντα κόκκινη κάρτα σ' εμάς, όσα φάουλ και πέναλτυ κι αν κάνουν οι άλλοι... Με το «Σφάξε με, αγά μου, ν' αγιάσω», ούτε το άγιασμα κατορθώνουμε ούτε το κεφάλι μας γλιτώνουμε. Αντί να καταταχθούμε μετά των αγίων, κατατασσόμαστε στα κορόιδα και τους καρπαζοεισπράκτορες...
ΤΙ ΝΑ κάνουμε, λοιπόν; Μα ακόμα και τα παιδιά που παίζουν σ' όσα οικόπεδα έχουν απομείνει, ξέρουν πως η επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα. Ας πάψουμε πια να περιμένουμε να δράσουν εκείνοι για ν' αντιδράσουμε εμείς... να ζητάνε εκείνοι για ν' αρνιόμαστε εμείς... να ξεσκίζουν εκείνοι τις διεθνείς συνθήκες, για να πασχίζουμε να τις ξανακολλήσουμε εμείς.
Αυτές οι περιβόητες «πρωτοβουλίες» που εξαγγέλλουν Αθήνα και Λευκωσία, ας γίνουν πραγματικές πρωτο-βουλίες, ας έχουμε επιτέλους εμείς την πρώτη βούληση και πράξη.
Αφετηρία κάθε συζήτησης με «τρίτους» και με την Τουρκία δεν μπορεί να είναι παρά η αναγνώριση απ' όλους (και, φυσικά, κι απ' την Αγκυρα) των διεθνών συνθηκών (ή η προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο, αν αμφισβητηθεί κάποια λεπτομέρειά τους).Αφετηρία δεν μπορεί να είναι παρά οι αποφάσεις του ΟΗΕ για την ανεξαρτησία της Κύπρου, την καταδίκη της εισβολής και του ντενκτασικού εκτρώματος.
Αφετηρία δεν μπορεί να είναι παρά οι διεθνείς αποφάσεις, διακηρύξεις κλπ. που έχουν καταδικάσει τις τουρκικές γενοκτονίες, δολοφονίες, βασανισμούς κλπ. κατά αλλοεθνών και ομοεθνών της Αγκυρας. (Απαραίτητο στοιχείο για κάθε ποινική δίκη, δεν είναι η προσαγωγή του Ποινικού Μητρώου του κατηγορουμένου; Ας γνωρίσουν, λοιπόν, ή ας θυμηθούν, οι «δικαστές» τι είδος φυράματος είναι οι αντίδικοί μας).Αν δεν ξεκινάμε αδιάκοπα απ' αυτά, αν αποδεχθούμε σαν τετελεσμένα τα τουρκικά κακουργήματα, δηλαδή σαν παραγραμμένα λόγω χρόνου, σαν αμνηστευμένα και άρα παγιωμένα και καταξιωμένα, αν παραδεχθούμε (έστω σιωπηρά) πως «μακάριοι οι κατέχοντες και σφάζοντες», τότε κεντρίζουμε κι ευλογούμε την τουρκική βουλιμία, γινόμαστε ηθικοί αυτουργοί κάθε νεότερου εγκλήματός τους και η όποια «λύση» των διαφορών μας, δεν θα είναι παρά αρχή νέων, χειρότερων, συμφορών.
ΠΡΙΝ μισόν αιώνα, ο αμερικανός διπλωμάτης Τζωρτζ Κένναν είχε διακηρύξει την πελάλητη «στρατηγική της ανάσχεσης» (containment), την ανάγκη «ν' αντιταχθεί στον σοβιετικό επεκτατισμό μια σημαντική, στρατιωτικά και οικονομικά, δύναμη» οι ΗΠΑ, φυσικά.Εμείς δεν ανήκουμε στο «κλαμπ» των μεγάλων οπλοφόρων και οπλεμπόρων. Οπλα της δικής μας «στρατηγικής ανάσχεσης» πέρα απ' την αυτονόητη ενίσχυση των Εν. Δυνάμεων είναι, το ξαναλέμε, η αδιάκοπη προβολή και απόδειξη όχι μόνο των δικών μας δικαίων, αλλά και των ανοσιουργημάτων της Τουρκίας απέναντι στους πάντες. Κι ακόμα, η συνεχής αξίωση να τηρηθούν οι διεθνείς συνθήκες για το Αιγαίο, την Πόλη, την Ιμβρο, την Τένεδο, την Κύπρο, τις μειονότητες, τους αγνοουμένους υποχρεώσεις που τόσο αισχρά παραβίασε και παραβιάζει η Αγκυρα, με συνένοχο όχι μόνο τη διεθνή αλλά και τη δική μας σιωπή και απραξία. Οχι πια κομψεπίκομψα διπλωματικά διαβήματα, όχι πια ψελλίσματα διαμαρτυρίας, που κανένας δεν ακούει και κανένας δεν λογαριάζει, αλλά «μεγάφωνα», με τη γλώσσα και τα ντοκουμέντα της ιστορικής αλήθειας.
Αφού όμως, πάνω απ' την αλήθεια και το δίκιο, εκείνο που ζυγίζει στο διεθνές παζάρι είναι το νιτερέσο, οικονομικό και γεωπολιτικό, ας αποδείξουμε πόσο επικίνδυνος κι επιζήμιος «σύμμαχος» είναι η Τουρκία, ακόμα και για τους κηδεμόνες της, και πόσο αναξιόπιστος, πάντα και τώρα. Αυτό «πουλάει» πάνω απ' όλα και αυτό μπορούμε να το τεκμηριώσουμε, με αποκλειστικό προμηθευτή στοιχείων την ίδια την Τουρκία, που ανέκαθεν εξαπατούσε, εξακολουθεί να εξαπατά και θα εξαπατά στους αιώνες του Αλλάχ.
Και, φυσικά, ν' αναζητήσουμε συμμάχους και συμπαραστάτες απ' τον χώρο των Βαλκανίων, αλλά και απ' την ευρύτερη περιοχή. Η Διαβαλκανική Σύνοδος των αρχών Ιουλίου που είχε τόσο θετικά αποτελέσματα για εμάς αλλά και για όλους, καθώς και η συμφωνία Σερβίας - Κροατίας στη Βουλιαγμένη, πριν 15 μέρες, έδειξαν και πόσο εφικτή είναι η συνεννόηση των Βαλκανικών χωρών και τι σημαντικό ειρηνοποιό ρόλο μπορεί να παίξει η Ελλάδα, για το συμφέρον όλων.
Αυτά, και όχι οι τραπεζορητορίες και οι τραμπουκισμοί χτίζουν την εξωτερική πολιτική κάθε χώρας και την κάνουν υπολογίσιμη ακόμα και στους πιο κακόπιστους «φίλους» της.
ΛΕΝΕ πως ο μεσαιωνικός σχολαστικός φιλόσοφος Jean Buridan χρησιμοποιούσε την παρακάτω παραβολή για ν' αποδείξει την ελευθερία βούλησης και την ανάγκη του «αυτεξουσίου της αδιαφορίας»: ένας γάιδαρος που πεινάει και διψάει εξίσου, έχει μπροστά του ένα δεμάτι χόρτο κι έναν κουβά νερό, και βρίσκεται στο δίλημμα ποιο θα προτιμήσει. Αν δεν έχει, λοιπόν, το «αυτεξούσιο της αδιαφορίας», θα πεθάνει της πείνας και της δίψας», διστάζοντας αδιάκοπα ανάμεσα στα δύο.
Εμείς, με τα πολλαπλά διλήμματά μας, έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα στο νερό της δράσης και στο χόρτο της απραξίας. Που, στην περίπτωσή μας, είναι σαφέστατα κουτόχορτο. Και θα μας κάνει να τινάξουμε τα πέταλα...
