Γράφει: Τάσος Παππάς Διαβάζω στην έκθεση του ΟΟΣΑ, με στοιχεία του 2011, ότι ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα δεν είναι μεγάλος
και ότι το πρόβλημα έγκειται στην αναποτελεσματικότητά του και στην
κακή κατανομή του προσωπικού. Ακούω τον αρμόδιο για τα θέματα της
διαφθοράς στο δημόσιο να χαρακτηρίζει εξωφρενικά τα νούμερα που
κυκλοφορούν από κυβερνητικά χείλη και μεταδίδονται από Μέσα Ενημέρωσης
για τον αριθμό των επίορκων δημοσίων υπαλλήλων και καταλήγω στο
συμπέρασμα ότι η προπαγάνδα, όταν είναι συστηματική και
όταν βρίσκει πρόθυμους διαύλους για να διοχετεύσει τις κατασκευασμένες
αλήθειες της, μπορεί να πετύχει θαύματα.Ποια είναι η εδραιωμένη αντίληψη σ’ ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας;
Ότι ο δημόσιος τομέας είναι υπερδιογκωμένος, ότι αυτός ευθύνεται για
την έκταση και την ένταση της κρίσης και ότι αν τον μειώσουμε θεαματικά
θα έρθει η ανάκαμψη.
Υπήρξε περίοδος που οι περισσότεροι Έλληνες πίστευαν ότι όλες οι συντάξεις αναπηρίας ήταν μαϊμούδες, ότι η πλειονότητα των δημοσίων υπαλλήλων προσελήφθη με πλαστά δικαιολογητικά και ότι η απαγόρευση των απολύσεων στο δημόσιο τομέα είναι η αιτία για την εκτίναξη της ανεργίας στον ιδιωτικό τομέα. Στη διαμόρφωση αυτού του εχθρικού κλίματος συνέβαλαν και ορισμένοι πολιτικοί με δηλώσεις του τύπου «η Ελλάδα είναι το τελευταίο κομμουνιστικό καθεστώς στην Ευρώπη»!
Έτσι, αντί να ασχοληθούμε σοβαρά με το πώς θα κάνουμε το δημόσιο τομέα πιο παραγωγικό και πιο αποτελεσματικό, πώς θα τοποθετήσουμε το προσωπικό ώστε να πετύχουμε τη λειτουργικότητα των υπηρεσιών, συζητούσαμε για το αν οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι τεμπέληδες και διεφθαρμένοι, αν έχουν υπερβολικές απολαβές, αν κλέβουν τις θέσεις εργασίας από τους νέους, αν πρέπει να προστατεύονται από το Σύνταγμα.
Η επίθεση που δέχθηκε ο δημόσιος τομέας ήταν οργανωμένη. Επί της ουσίας δεν επιχειρήθηκε από τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών, παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα, καμία σοβαρή προσπάθεια εξορθολογισμού και εκσυγχρονισμού του δημόσιου τομέα.Το πολιτικό προσωπικό της χώρας, ανίκανο για τα δύσκολα και νιώθοντας ένοχο για τη δημιουργία του πελατειακού συστήματος, θέλησε να εξιλεωθεί δυσφημώντας συλλήβδην τους δημοσίους υπαλλήλους. Δουλικό απέναντι στους δανειστές, επέλεξε να είναι αδιάλλακτο προς τους υπηκόους του. Ο πρώην υπουργός Αντώνης Μανιτάκης, ο οποίος κατηγορήθηκε από τη Ν.Δ και το ΠΑΣΟΚ ότι συνεχώς έβαζε προσκόμματα στη διαδικασία των απολύσεων, σε συνέντευξη του στην «Εφημερίδα των Συντακτών», ισχυρίστηκε ότι «Σαμαράς και Στουρνάρας υπονόμευσαν τη διοικητική μεταρρύθμιση για να παίρνουν τις δόσεις» και υποστήριξε ότι «την υστερία για τις απολύσεις τη μεθόδευσε η τρόικα με τη βοήθεια των φιλικών προς την κυβέρνηση Μέσων Ενημέρωσης».
Προλαβαίνω την ένσταση: Είναι όλα καλά καμωμένα στο δημόσιο; Προφανώς όχι. Ωστόσο, για να προωθήσεις ριζικές αλλαγές στη δομή και στη λειτουργία, για να αλλάξεις τη νοοτροπία των εμπλεκομένων, πρέπει να διαθέτεις σαφή αντίληψη για τα προβλήματα του χώρου , επεξεργασμένη στρατηγική, μέθοδο και, κυρίως, υπομονή. Έτσι κερδίζονται οι συναινέσεις.Τις κυβερνήσεις, όμως, δεν τις ενδιέφερε να εξασφαλίσουν τη συγκατάθεση των πολιτών. Αυτό που τις ενδιέφερε ήταν να μην προκαλέσουν την οργή της τρόικας. Τελικώς, απέτυχαν παντού. Ούτε τους πολίτες έχουν πείσει ούτε την τρόικα έχουν ηρεμήσει ούτε το δημόσιο τομέα έχουν αλλάξει. Τρία στα τρία. Πρόκειται για εξαιρετική επίδοση!
ΣΧΟΛΙΟ-
Η αντιπαλότητα Δημόσιου τομέα-Ιδιωτικού τομέα στον Ελλαδικό χώρο αποτέλεσε ένα βολικό άλλοθι για την κατασκευή ανύπαρκτων ιδεολογικών γραμμών και αυτό φανερώθηκε μέσα από την διαπλοκή τους. Εν ας δημόσιος τομέας απαρχαιωμένος και διεφθαρμένος συντηρούσε ένα ιδιωτικό τομέα όποιος ως παράσιτο απομυζούσε κάθε ίχνος ικμάδας της κοινωνίας. Η δε κοινωνία αντιλαμβανόταν το κράτος και τον δημόσιο τομέα και τις παραφυάδες του ως πάροχο, ως και δυνάστη κατά το δοκούν και πολύ λιγότερο ως εγγυητή των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων της . Το αποτέλεσμα οι πολίτες να αντιμετωπίζονται ως υπήκοοι και λιγότερο ως ελεύθεροι πολίτες. Υο οξύμωρο είναι πως αυτό το μόρφωμα εξαρτάται απο την κοινωνία,σε αυτή πρέπει και να λογοδοτεί και απο αυτή χρηματοδοτείται αφειδώς
Το ότι ο κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός, η κομματική και πολιτική γραφειοκρατία, τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, οι κατεστημένες ελίτ καθοριζαν τους κανόνες του παιγνίου αυτού μέσα απο αδιαφανείς διαδικασίες περνάει απαρατήρητο. Οτι μέσα απο αυτές τις διαδικασίες διαιωνίζονταν η εξουσία συγκεκριμένων ελίτ αδιάφορο και τούτο γιατί ως απεδείχθη προοδευτικές δυνάμεις έσπευσαν να αγκαλιάσουν το μόρφωμα που κατασκεύασαν τα δύο κύρια πολιτικά κόμματα που ευθύνονται για την κρίση όταν κατ' εντολήν των δανειστών στράφηκαν κατά του λεβιάθαν που είχαν δημιουργήσει. Ούτε και η Αριστερά είναι ανεύθυνη για τον ξεπεσμό αυτό γιατί και με την στάση της και δράση της για πολλές δεκαετίες παρείχε την καλύτερη δυνατή ασφάλεια σε αυτό το καχεκτικό μοντέλο, ταυτόχρονα δε παρήγαγε και αναπαρήγαγε την υπανάπτυξη του
Δεν θα ισχυριστώ ότι αυτό που γίνεται σήμερα είναι μεταρρύθμιση δεν θα το χαρακτήριζα με ευκολία απορρύθμιση και τούτο γιατί δεν εξυπηρετεί ένα σοβαρό εθνικό σχέδιο, μια Εθνική στρατηγική.Αν ανατρέξουν όσοι ενδιαφέρονται στην Ιστορία μας θα ιδούν ότι οι δύο σοβαρότεροι αναμορφωτές της χώρας μας βασίστηκαν στην ιδέα σύγχρονου αξιόπιστου κράτους, ισχυρού, το οποίο δεν θα δυναστεύει και δεν θα καταδυναστεύει τον πολίτη αλλά θα τον υπηρετεί.Το δε ισχυρό αξιόπιστο λειτουργικό κράτος αποτελεί απόρροια του Ισχυρού Έθνους το οποίο και στηρίζει και υποστηρίζει με κάθε μέσο και κάθε τρόπο.Η Ισχύς παράγεται μέσα απο την ικανότητα και ως παράμετρος είναι η μόνη η οποία σε καθιστά ισότιμο στα κάθε λογής κέντρα λήψης αποφάσεων .
