Ο ανδριάντας του Λένιν στο Κίεβο δεν συμβόλιζε από το 1881 και μετά
τον Κομμουνισμό αλλά τους δεσμούς Ουκρανίας-Ρωσίας, με τον ίδιο τρόπο
που τους συμβολίζει η υπαγωγή της Ορθόδοξης Εκκλησίας στο Πατριαρχείο
Μόσχας.Η αποκαθήλωση του ανδριάντα συμβολικά διαμηνύει ότι η
χώρα είναι βαθιά διχασμένη, ότι οι εσωτερικοί συσχετισμοί που θα
διαμορφωθούν στο Κίεβο θα επηρεάσουν τον οριστικό στρατηγικό
προσανατολισμό της χώρας εξ ίσου, αν όχι περισσότερο από τη σύγκρουση
Μόσχας-Βερολίνου.Η Γερμανία επί του παρόντος απαντά στη σκληρή
στάση της Ρωσίας στην Ουκρανία μέσω Βρυξελλών, όπου η Ευρωπαϊκή Επιτροπή
βραχυκύκλωσε επί του παρόντος την κατασκευή του αγωγού Southstream που
απέβλεπε στην παράκαμψη της ουκρανικής επικράτειας για τις εξαγωγές της
Gazprom κυρίως προς τη Νότια και Νοτιοανατολική Ευρώπη και στη
διασφάλιση από τη Μόσχα της δυνατότητας ενεργειακού εκβιασμού του
Κιέβου.Προφανώς πρόκειται για ένα μήνυμα του Βερολίνου που αποπνέει αυτοπεποίθηση και αλαζονεία τόσο απέναντι στην Ρωσία όσο και απέναντι στον Νότο της Ε.Ε.-Ευρωζώνης. Διαμηνύει προς τη Μόσχα ότι πρέπει να αποδεχθεί ταυτόχρονα και την απώλεια της Ουκρανίας, αλλά και να δεχθεί σημαντική μείωση της τιμής του φυσικού αερίου, καθώς εισέρχονται και θα εισέλθουν στη Διεθνή αγορά πρώτον, οι εξαγωγές σχιστολιθικού φυσικού αερίου από ΗΠΑ και Καναδά και δεύτερον, στην πορεία της εξομάλυνσης των σχέσεων Ουάσιγκτον-Τεχεράνης οι εξαγωγές φυσικού αερίου του Ιράν.
Για πολλοστή φορά στη σύγχρονη ιστορία το Βερολίνο βιάζεται προφανώς λόγω της αίσθησης πλήρους και αδιαμφισβήτητου ελέγχου επί της Ε.Ε. -Ευρωζώνης που επιτρέπει την επέκταση ηγεμονικής επιρροής στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ στην Ανατολική Ευρώπη.
Ομως αν η Γερμανία δεν έχει σήμερα αντίπαλο στην Ε.Ε. των 28 και στην Ευρωζώνη των 17, ο Νότος συν τη Γαλλία αποτελούν ωρολογιακές βόμβες που μπορούν να αποσταθεροποιηθούν ανά πάσα στιγμή με απρόβλεπτες συνέπειες για το μέλλον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Ετσι είναι φανερό ότι το Βερολίνο αναλαμβάνει το ρίσκο μιας μετωπικής σύγκρουσης με τη Ρωσία πριν σταθεροποιήσει την κυριαρχία της στην υπόλοιπη Ευρώπη και υποτιμά έτσι τη σταθερά της γεωπολιτικής σκέψης που από τα μέσα του 19ου αιώνα και μετά διαμηνύει ότι η ουδετερότητα και ακόμη καλύτερα η συναίνεση της Μόσχας είναι η προϋπόθεση εκ των ων ουκ άνευ τόσο για τη συγκρότηση Ενιαίας Γερμανίας όσο και για την πρωτοκαθεδρία επί των άλλων Μεγάλων Δυνάμεων της Γηραιάς Ηπείρου.
Σήμερα το τελευταίο που θα ήθελε το Βερολίνο είναι να αντιμετωπίσει μια πολιτική και στρατιωτική απειλή από Ανατολάς, αλλά καμιά φόρμουλα συμβιβασμού για την Ουκρανία δεν φαίνεται στον ορίζοντα:Αν το Βερολίνο χαμηλώσει τους τόνους και εγκαταλείψει την αντιπολίτευση στο Κίεβο, τότε το μήνυμα θα είναι η de facto αποδοχή της περιορισμένης κυριαρχίας των χωρών της πρώην ΕΣΣΔ, με την εξέγερση να έχει την τύχη που είχαν η εξέγερση στη Βουδαπέστη το 1956 και η Ανοιξη της Πράγας το 1968, που δεν μπόρεσαν να αμφισβητήσουν τη σοβιετική κυριαρχία.
Αν επιλέξει την κλιμάκωση της σύγκρουσης με την Ρωσία εκ των πραγμάτων θα δώσει διευρυμένα περιθώρια διαπραγμάτευσης στις άλλες Μεγάλες Δυνάμεις της Ε.Ε. την Γαλλία, την Ιταλία και την Ισπανία και θα πολλαπλασιάσει τη δυνατότητα παρέμβασης των ΗΠΑ στους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς.Το δέος μιας αποσταθεροποίησης σε δύο μέτωπα είναι ορατό από το Βερολίνο: Πολιτική αποσταθεροποίηση και κοινωνική κατάρρευση στον Νότο και μετωπική ψυχροπολεμική αντιπαράθεση με τη Ρωσία για την πρώην ΕΣΣΔ.
Εκ των ων ουκ άνευ
Η ουδετερότητα και ακόμη καλύτερα η συναίνεση της Μόσχας είναι η προϋπόθεση εκ των ων ουκ άνευ τόσο για τη συγκρότηση Ενιαίας Γερμανίας όσο και για την πρωτοκαθεδρία επί των άλλων Μεγάλων Δυνάμεων της Γηραιάς Ηπείρου.Γ. ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
