Σε ό,τι αφορά τις σχέσεις ΗΠΑ-Σαουδικής Αραβίας, εύλογα τίθεται το ερώτημα τι παραπάνω μπορεί να κάνει η κυβέρνηση του Ριάντ από το να διαμαρτύρεται με τρόπο και διατύπωση που δεν έχουν συνηθίσει στην Ουάσιγκτον. Μπορεί το Ριάντ να αψηφήσει μια ενδεχόμενη συμφωνία για την κατάπαυση της σύγκρουσης στη Συρία κλιμακώνοντας τη στήριξη των αντικαθεστωτικών και κυρίως των πιο εξτρεμιστικών ισλαμικών οργανώσεων;
Θεωρητικά, η παραπάνω επιλογή είναι επιχειρησιακά δυνατή, αλλά πολιτικά έχει απαγορευτικό κόστος: Οι ΗΠΑ θα μπορούσαν πολύ εύκολα να πιέσουν το Ριάντ τόσο στο εσωτερικό παρέχοντας πολιτική κάλυψη σε όλους όσοι θα διακινδύνευαν να ζητήσουν εκδημοκρατισμό όσο και στους περιφερειακούς συσχετισμούς συνδέοντας την εγγύηση της ασφάλειας της χώρας έναντι της Τεχεράνης, με τη συμμόρφωσή της και συνεργασία με τη νέα γραμμή πλεύσης της αμερικανικής πολιτικής.
Επιπλέον η προοπτική αξιοποίησης των τεράστιων αποθεμάστων σχιστολιθικού φυσικού αερίου στις ΗΠΑ και στον Καναδά θα απεξαρτήσει σε ορίζοντα δεκαετίας την Ουάσιγκτον από την ενεργειακή της εξάρτηση από τα κράτη της Αραβικής Χερσονήσου. Ήδη πολλοί αναλυτές χρησιμοποιούν τον όρο Saudi America για να περιγράψουν αυτή την επερχόμενη, δίχως υπερβολή, διακήρυξη ενεργειακής ανεξαρτησίας από τις ΗΠΑ.
Χωρίς τον ρόλο του πρώτου ενεργειακού προμηθευτή των ΗΠΑ, είναι αυτονόητη ότι θα υποτιμηθεί το συνολικό γεωπολιτικό βάρος της Σαουδικής Αραβίας στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Πολύ πιο περίπλοκη είναι η κατάσταση στις σχέσεις Ουάσιγκτον-Ισλαμαμπάντ: Είναι φανερό ότι το Πακιστάν προσπαθεί -ενόψει της αποχώρησης των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ από το Αφγανιστάν στα τέλη του 2014- να επιστρέψει στο status quo ANTE που ίσχυε από το 1996 έως το 2001, όταν οι Ταλιμπάν ήλεγχαν την Καμπούλ και το μεγαλύτερο τμήμα της χώρας. Με δεδομένο ότι οι Ταλιμπάν τόσο του Πακιστάν όσο και του Αφγανιστάν ανήκουν στην εθνότητα των Παχτούνων που είναι η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού της δεύτερης και ισχυρή μειοψηφία στην πρώτη χώρα, η διαπλοκή μαζί τους είναι μονόδρομος για την πολιτική και την στρατιωτική ηγεσία στο Ισλαμαμπάντ. Η επιλογή αυτή έχει στρατηγική βαρύτητα και δεν αναχαιτίζεται με επιθέσεις μη επανδρωμένων αεροσκαφών.
Οπως όμως είδαμε και στην περίπτωση της Σαουδικής Αραβίας που δεν μπορεί να ζήσει χωρίς την αμερικανική στήριξη απέναντι στο Ιράν, το ίδιο ισχύει και για το Πακιστάν απέναντι στην Ινδία: Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι στην περίπτωση μετωπικής σύγκρουσης Ουάσιγκτον-Ισλαμαμπάντ θα παρενέβαινε δυναμικά και η Ινδία, για να απαλλαγεί μια και καλή από την ισλαμική τρομοκρατία στο Κασμίρ που τροφοδοτείται από την άλλη πλευρά των συνόρων και από την άλλη να απαλλαγεί από τον εφιάλτη μιας ενδεχόμενης αρπαγής του πυρηνικού οπλοστασίου του Πακιστάν από τους Ταλιμπάν ή ακόμη πιο ακραίους εξτρεμιστές. Ετσι η δυσαρέσκεια της Σαουδικής Αραβίας και του Πακιστάν έχουν οροθετημένη εμβέλεια με μόνο ζητούμενο πλέον τον χρονικό ορίζοντα, τη μορφή και το κόστος της προσαρμογής του Ριάντ και του Ισλαμαμπάντ στη νέα γραμμή πλεύσης της Ουάσιγκτον στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή και στη Νοτιοδυτική Ασία.
Saudi America!
Η προοπτική αξιοποίησης των τεράστιων αποθεμάστων σχιστολιθικού φυσικού αερίου στις ΗΠΑ και στον Καναδά θα απεξαρτήσει σε ορίζοντα δεκαετίας την Ουάσιγκτον από την ενεργειακή της εξάρτηση από τα κράτη της Αραβικής Χερσονήσου. Ήδη πολλοί αναλυτές χρησιμοποιούν τον όρο Saudi America, για να περιγράψουν αυτή την επερχόμενη δίχως υπερβολή Διακήρυξη Ενεργειακής Ανεξαρτησίας από τις ΗΠΑ.-Γ. ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
