Οι δύο πλευρές -επί της ουσίας η Τεχεράνη και η Ουάσιγκτον- βιάζονται όπως σωστά διαπίστωσε ο πρωθυπουργός του Ισραήλ. Οι ΗΠΑ βιάζονται ώστε μετά τη συμφωνία να μπορέσουν να συνεργασθούν με το Ιράν για τη σταθεροποίηση του Ιράκ, αλλά κυρίως της Συρίας, και η Τεχεράνη βιάζεται όχι μόνον να δει τις κυρώσεις να τερματίζονται, αλλά κυρίως να αξιοποιήσει πλήρως τις ευκαιρίες της νέας στρατηγικής Ομπάμα για την Ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Είναι φανερό -το πιστοποιούν άλλωστε η δυσαρέσκεια του Ισραήλ αλλά κυρίως η οργή της Σαουδικής Αραβίας- ότι η διόρθωση πορείας των ΗΠΑ απέναντι στο Ισλάμ που διαφαίνεται από τα μέσα Σεπτεμβρίου έχει αποκτήσει πλέον τη δυναμική ανατροπής συμμαχιών.
Στην Ουάσιγκτον φαίνεται να έχουν χάσει πλήρως την εμπιστοσύνη σε κάθε μορφή του σουνιτικού πολιτικού Ισλάμ -του μετριοπαθούς τύπου Μόρσι και Ερντογάν, αλλά και του συντηρητικού τύπου Σαουδικής Αραβίας και Εμιράτων-, καθώς εκτιμούν ότι αργά ή γρήγορα διευκολύνει την παρουσία και δίνει ρόλο στον μειοψηφικό ακραίο φονταμενταλισμό, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη σύγκρουση στη Συρία.
Ετσι, το σιιτικό Ισλάμ του Ιράν προβάλλει ως εγγύηση κάποιας σταθερότητας, τόσο στο Ιράκ που ελέγχεται από τη σιιτική πλειοψηφία όσο και στον Λίβανο όπου η σιιτική Χεζμπολάχ είναι η πιο βαρύνουσα παράμετρος των εσωτερικών συσχετισμών. Τα παραπάνω θα έχουν καταλυτικές συνέπειες για τη Συρία, όπου με ή χωρίς τον Ασαντ οι Αλαουίτες θα κρατήσουν τον έλεγχο τμήματος της επικράτειας.
Βρισκόμαστε μπροστά σε μια ανατροπή συμμαχιών που παραπέμπει στην προσέγγιση Νίξον-Μάο το 1971-72 και στο Σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ τον Αύγουστο του 1939.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
kapopoulos@pegasus.gr
