Στο μέλλον η στάση των Ρεπουμπλικανών που έφερε τις ΗΠΑ στα πρόθυρα
της χρεοκοπίας θα διδάσκεται ως παράδειγμα καταστροφικής τακτικής
επιλογής, ως βραχυπρόθεσμος υπολογισμός χωρίς μεσοπρόθεσμο και
μακροπρόθεσμο ορίζοντα.Ηδη το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα είναι βαθιά
διχασμένο, καθώς η πλειοψηφία των μελών του Κογκρέσου -Βουλή και
Γερουσία- δυσφορεί για τη μειοψηφία που προτάσσει τη διασφάλιση στήριξης
από την Ακροδεξιά του Tea Party στο ευρύτερο κομματικό συμφέρον.Η συντριπτική πλειονότητα των αναλυτών στις ΗΠΑ θεωρεί βέβαιο ότι οι
Δημοκρατικοί θα διατηρήσουν την πλειοψηφία στη Γερουσία στις ενδιάμεσες
εκλογές του 2014, ενώ έχει αρχίσει να κλονίζεται και η βεβαιότητα ότι οι
Ρεπουμπλικάνοι θα διατηρήσουν τον έλεγχο της Βουλής των Αντιπροσώπων.Αν ο Ομπάμα οδηγήσει τους Δημοκρατικούς σε έλεγχο του Κογκρέσου του χρόνου, τότε η προοπτική νίκης ενός υποψηφίου του κόμματος για τον Λευκό Οίκο το 2016 θα γίνει μια πλειοψηφική παράσταση νίκης, η οποία με τη σειρά της θα επηρεάσει τους πραγματικούς συσχετισμούς.
Αργά αλλά σταθερά οι Ρεπουμπλικανοί οδηγούνται στην προκαταβολική αυτοακύρωση, καθώς η ακροδεξιά εσωκομματική μειοψηφία μπορεί να επιβάλει το 2016 ακραία επιλογή, όπως για παράδειγμα την πρώην κυβερνήτη της Αλάσκα Σάρα Πέιλιν ή για να θυμηθούμε το παρελθόν έναν υποψήφιο του τύπου Μπάρι Γκολντγουότερ το 1964, που χάρισε άνετη νίκη στον Λίντον Τζόνσον.
Τα παραπάνω δεν αντικατοπτρίζουν μόνον την έλλειψη ηγεσίας στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, αλλά και μια ακραία πόλωση στη χώρα όχι μόνον πολιτική αλλά κοινωνική και γεωγραφική, μια πόλωση που φωτίσθηκε δραματικά στην προεδρική εκλογή του 2000, όταν στη Φλόριντα εκτυλισσόταν η επιχείρηση καλπονοθεία με επικεφαλής τον κυβερνήτη Μπους, ώστε ο αδελφός του να εξασφαλίσει τους ελέκτορες που θα του επέτρεπαν να νικήσει τον υποψήφιο των Δημοκρατικών Γκορ.
Η ακραία πόλωση είναι μια σταθερά που κλιμακώνεται: τέλη του 1995-96 πρώτο κλείσιμο των υπηρεσιών της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης λόγω του ανταρτοπόλεμου κατά του Κλίντον από το Ρεπουμπλικανικό Κογκρέσο και το 2000 παρ' ολίγον συνταγματική και θεσμική κρίση για μια χούφτα ψήφους στη Φλόριντα...
Σήμερα οι ΗΠΑ είναι στην ουσία δύο χώρες: Οι δύο παράκτιες περιοχές της καινοτομίας, ανοχής ελευθεριότητας και πολυπολιτισμικότητας από τη μια μεριά και οι Μεσοδυτικές και Νότιες Πολιτείες από την άλλη, όπου κυριαρχεί ο ακραίος ηθικολογικός συντηρητισμός και η εσωστρέφεια.
Αν συγκρίνουμε την Καλιφόρνια και την Πολιτεία της Γιούτα -τη Μέκκα των Μορμόνων- τότε αυτό που διαπιστώνουμε δεν είναι περιφερειακές αποκλίσεις, αλλά ακραίες αντιθέσεις πολύ μεγαλύτερες από αυτές που βλέπουμε ανάμεσα στην Ισπανία και τη Νορβηγία.
Οι Ρεπουμπλικανοί δεν υποθήκευσαν την αξιοπιστία τους μόνον στο εσωτερικό της χώρας αλλά και στη διεθνή σκηνή: Ποιος μπορεί να εγγυηθεί τη συνέχεια και τη σταθερότητα στην αμερικανική εξωτερική πολιτική, σε περίπτωση που οι Ρεπουμπλικανοί ξανακερδίσουν τον Λευκό Οίκο;
Στο παρελθόν, πριν από την εκλογή Ρίγκαν, οι Δημοκρατικοί πολλές φορές εγκλωβίζονταν σε ιδεολογικές αναφορές και παρωπίδες, ενώ οι Ρεπουμπλικανοί ταυτίζονταν με τη ρεάλ πολιτίκ στις σχέσεις της χώρας με τον υπόλοιπο κόσμο.
Σήμερα η εικόνα είναι εντελώς αντεστραμμένη, με τον Ομπάμα εν μέσω δυσκολιών να προσπαθεί να διαχειρισθεί τη μετάβαση από την παντοδυναμία της μεταψυχροπολεμικής περιόδου στην πολιτική πρωτοκαθεδρία της Ουάσιγκτον σε έναν πολυπολικό, ασταθή και απρόβλεπτο κόσμο, με αντίπαλη πρόταση έναν ακραίο συντηρητισμό στο εσωτερικό και νεοαπομονωτισμό στο εξωτερικό.
Η φοβική αναδίπλωση στην ταυτότητα της Δεξιάς στις ΗΠΑ είναι κίδυνος όχι μόνον για τη χώρα αλλά και για την παγκόσμια σταθερότητα.
Δύο χώρες
Σήμερα οι ΗΠΑ είναι στην ουσία δύο χώρες: Οι δύο παράκτιες περιοχές της καινοτομίας, ανοχής ελευθεριότητας και πολυπολιτισμικότητας από τη μιά μεριά και οι Μεσοδυτικές και Νότιες Πολιτείες από την άλλη, όπου κυριαρχεί ο ακραίος ηθικολογικός συντηρητισμός και η εσωστρέφεια.
