Το επικοινωνιακό θρίλερ: Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Με το που το θέμα της άρσης της ασυλίας του Γιώργου Παπανδρέου έφτασε στη βουλή από τον εισαγγελέα, ύστερα από μήνυση που κατέθεσε εναντίον του ο πολίτης με αφορμή την περίφημη φράση του «λεφτά υπάρχουν»
και για τη διερεύνηση του αδικήματος της εξαπάτησης εκλογέων, ο πρώην
πρωθυπουργός και τέως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έκανε δήλωση με την οποία άφηνε
αιχμές κατά της κυβέρνησης Σαμαρά για το θέμα του διαγωνισμού αδειοδότησης της ψηφιακής τηλεόρασης. Επειδή αυτό πέρασε στα ψιλά, ήρθε το κείμενο των «75+800» του ΠΑΣΟΚ. Κατά διαβολική σύμπτωση σχεδόν ταυτόχρονα έσκασε το μανιφέστο 58 προσωπικοτήτων που ζητούν νέα κεντροαριστερά, με διατήρηση των υπαρχόντων κομμάτων αλλά νέο αρχηγό. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος έσπευσε να υιοθετήσει αμέσως το μανιφέστο, μιλώντας για την ανάγκη συσπείρωσης για την «κεντροαριστερά της ευθύνης και όχι του μικροκομματικού ή προσωπικού οπορτουνισμού»,
διαβεβαιώνοντας ότι δεν θέλει να ηγηθεί κανενός, σέβεται τους πάντες,
αλλά θέλει να τον σέβονται και οι άλλοι και κυρίως να αντιλαμβάνονται το
βάρος που σηκώνει και τον ρόλο που επιτελεί.
O Φώτης Κουβέλης δεν τσίμπησε, μετά την αποβολή του από την τρικομματική που πέτυχε εναντίον του ο Βενιζέλος. Τώρα, έχει αυτός την πρωτοβουλία των κινήσεων. Στους «58» απάντησε με τον γνωστό του τρόπο ο καθηγητής Νίκος Κοτζιάς, ο οποίος δια του «τουίτερ» επισημαίνει ότι «οι
58 είναι τέκνα του βίαιου αναχρονισμού που ονομάστηκε εκσυγχρονισμός
και εργάστηκαν ή συνδέθηκαν ποικιλοτρόπως με διαπλοκή/ολιγαρχία». Είναι προφανές ότι η λεγόμενη κεντροαριστερά τελεί σε απόγνωση, γιατί αντιλαμβάνεται το κοινωνικό σουελ τη θεωρεί σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνη για την εκτροφή του φιδιού του νεοφιλελευθερισμού στον κόρφο της, με όλα τα επακόλουθα.
Το κείμενο των «75 του ΠΑΣΟΚ»,
το οποίο υπογράφουν 800 στελέχη του κόμματος απ' όλη την Ελλάδα, είναι
κατ' αρχήν καλό και αρκετά επεξεργασμένο, αλλά έρχεται πολύ
καθυστερημένα, δηλαδή κατόπιν εορτής. Οι 75 πάντως εκτιμούν ότι η
κοινωνία τείνει σε οριακές καταστάσεις με 2.5 εκατομμύρια νεόπτωχους,
1.5 εκατομμύρια άνεργους και οι σχεδόν 1 εκατομμύρια νέους που δεν έχουν
μπει ακόμη στην αγορά εργασίας, και πως βρίσκεται στο «κόκκινο» λίγο
πριν την μεγάλη «έκρηξη». Γι' αυτό οι 800 δηλώνουν δεν δίνουν σε κανένα
«λευκή επιταγή» και ζητούν άμεσα:
Ÿ Πρώτον, να ξεκαθαρίσει το ΠΑΣΟΚ ποιους τελικά υπηρετεί.
Ÿ Δεύτερον, να αλλάξει πολιτική με ξεκάθαρο προοδευτικό πρόσημο.
Ÿ Τρίτον, να συμπλεύσει με την αριστερά.
Ÿ Τέταρτον, να διαγραφεί το κρατικό χρέος.
Ÿ Πέμπτον, να καταρτισθεί σχέδιο κοινωνικής συνοχής για να κλείσει ο κύκλος της κρίσης και να δώσει προοπτική.
Ÿ Έκτον, να απομονωθούν και να εκμηδενιστούν κοινωνικά και πολιτικά οι νεοναζί εγκληματίες της «χρυσής αυγής» (ΧΑ), αλλά και να αντιμετωπιστούν ριζικά και σε βάθος οι λόγοι που οδήγησαν στην εμφάνιση και ανάπτυξη του φαινομένου της ΧΑ.
ΠΑΣΟΚ χωρίς Βενιζέλο και Παπανδρέου
Οι 75+800 σαφώς έχουν προσανατολισμό στον Γιώργο Παπανδρέου, καθώς επιχειρούν να ρίξουν όλο το κρίμα των «μνημονίων» στον Κώστα Καραμανλή,
αποσιωπώντας την άρνηση του τότε αρχηγού της αξιωματικής
αντιπολίτευσης, σε ένα κρεσέντο λαϊκισμού, όχι μόνο να συμπράξει στα
μέτρα που πρότεινε τον Απρίλιο του 2009 ο Καραμανλής, αλλά και να ζητήσει εκλογές με το περιβόητο «λεφτά υπάρχουν». Αν διαβάσει προσεκτικά κανείς το κείμενο θα διαπιστώσει ουκ ολίγες άμεσες ή έμμεσες αναφορές στον Γιώργο Παπανδρέου. Προφανώς επιδίωξή τους, τουλάχιστον της συντακτικής ομάδας, είναι να επιστρέψει ως «κόκκινος Γιώργος» για να εκδικηθεί τη δεξιά και τους κακούς Γερμανούς. Η μετάλλαξη του Γιώργου -που στο Καστελόριζο
παρέδωσε τμήμα της εθνικής κυριαρχίας- μεθοδεύεται εδώ και καιρό, λες
και ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ ξεχνά στο ψευτοδίλημμα που επιχείρησε να οδηγήσει
τη χώρα με το δημοψήφισμα.
Επί της ουσίας, αν το ΠΑΣΟΚ θέλει να σώσει την ψυχή του, έχει ένα δρόμο: να αποκηρύξει ταυτόχρονα τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Ευάγγελο Βενιζέλο.
Τον πρώτο ξέρουμε όλοι γιατί, τον δεύτερο γιατί είναι ταυτισμένος με το
PSI και το «μνημόνιο 2», αλλά κυρίως γιατί έχει ταυτίσει το προσωπικό
του μέλλον με τη δεξιά. Δεν είναι τυχαίο που διέρρευσαν σενάρια για την
αποχώρησή του από την κυβέρνηση, αλλά με τη συνέχιση παροχής ψήφου
εμπιστοσύνης σε αυτή. Ο Βενιζέλος
ξέρει ότι μόλις εκπνεύσει το δεκαοχτάμηνο της λίστας, θα δυσκολευτεί να
επιβάλει οιαδήποτε πειθαρχία στο κόμμα του... 'Αρα οι πρωτοβουλίες του
εξαντλούνται σύντομα. Εννοείται ότι αν τον ζορίσουν θα βγάλει πάλι το πόρισμα των 5 ελεγκτικών εταιριών για τα 120 εκατομμύρια ευρώ χρέους του ΠΑΣΟΚ που κληρονόμησε από τον Γιώργο Παπανδρέου.
«58»: «Ούτε δεξιά ούτε νεοκομμουνιστική αριστερά»
Το
μανιφέστο των «58» αποβλέπει στην ανασυγκρότηση του χώρου της
κεντροαριστεράς με τη δημιουργία ενός πολιτικού φορέα για κοινή κάθοδο
στις ευρωεκλογές και δημοτικές εκλογές, χωρίς τη διάλυση των υπαρχόντων κομμάτων, αλλά με ένα νέο αρχηγό. Οι 58 αναγνωρίζουν την πρωτοβουλία των 5 δημάρχων (Μπουτάρη, Καμίνη, Σκοτινιώτη, Φίλιου και Δημαρά)
καθώς και άλλων αυτοδιοίκητων που δείχνουν το δρόμο της συνεργασίας στη
βάση των κοινών αξιών. Οι «58» ευαγγελίζονται «επαναθεμελίωση» (των
πολιτικών παρατάξεων). Αλλά αυτή «δεν
γίνεται μόνο με προτάσεις, τεχνοκρατική επάρκεια, στόχους και εργαλεία.
Χρειάζεται μια στρατηγική που να προβάλει τους εαυτούς μας στο μέλλον.
Σε έναν Κόσμο που μεταβάλλεται, σε έναν χαοτικό καπιταλισμό και μιαν
Ευρώπη που αναζητά την προοπτική της. Χρειάζεται μια εικόνα της Ελλάδας
στο μέλλον, βγαλμένη από την ιστορία της, που θα προσανατολίζει και θα
συνθέτει όσες κοινωνικές και πνευματικές δυνάμεις κινούνται σε αυτή την
κατεύθυνση». Θεωρούν ότι «ο
μικρός δικομματισμός ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ είναι πολιτικά στείρος, προγραμματικά
οπισθοδρομικός και ιδεολογικά συντηρητικός, γι' αυτό και εγκλωβίζει αντί
να απελευθερώνει τις δυνάμεις της χώρας».
Γενικά
το κείμενο είναι συμπαθητικό, τα πιάνει όλα εξ απαλών ονύχων, από την
αλλαγή του κράτους και του παραγωγικού μοντέλου, την ανασύνταξη της
μεσαίας τάξης, τα ψυχολογικά του λαού... «Οι Έλληνες κράτησαν όρθιο το φρόνημα του πολίτη, αντέχοντας μέχρι σήμερα τις ασφυκτικές πιέσεις από πολλά μέτωπα». Και φυσικά «την
ακραία δημαγωγική στάση των ποικίλων αντιπολιτεύσεων, τη χυδαία
λαϊκιστική δημοσιογραφία, τον κυνισμό και την λοιδορία των διεθνών ΜΜΕ,
τους συνωμοσιολόγους και τους ψευδολόγους που μοίραζαν φρούδες ελπίδες
και μαγικές λύσεις».
Οι 58 θεωρούν ότι «η ισχυροποίηση της ευρύτερης κεντροαριστερής παράταξης θα αποσυμπιέσει τη σημερινή αίσθηση της εμφύλιας αντιπαράθεσης... Αυτός
είναι ο νέος ρόλος της ιστορικής παράταξης της σοσιαλδημοκρατίας, της
δημοκρατικής αριστεράς, του φιλελεύθερου κέντρου, όλου του
κεντροαριστερού χώρου: εθνική ανασυγκρότηση-αλλαγή του κράτους και του
παραγωγικού μοντέλου-νέα συμπόρευση της εθνικής αυτογνωσίας με τον
προοδευτικό λαϊκό ευρωπαϊσμό. Όρος για την εκπλήρωσή του είναι η
σύγκλιση και η συνεργασία όλων εκείνων των συλλογικών μορφών και των
πολιτών που δεν αναγνωρίζονται ούτε στη δεξιά ούτε στη
νεοκομμουνιστική-εθνολαϊκιστική αριστερά».
Ο φερετζές του νεοφιλελευθερισμού
Τελικά οι «58» το μόνο που δεν είπαν είναι το «ελιά, ελιά και Κώτσο βασιλιά». Έκαναν τα στραβά μάτια στο παρελθόν και το παρόν, λες και δεν ήταν η σημιτική σοσιαλδημοκρατία που κόλλησε τον ιό του νεοφιλελευθερισμού, δεν ήταν αυτή κατά την εξουσία της οποίας ανδρώθηκε το τέρας της διαπλοκής και της διαφθοράς, δεν ήταν αυτή που εγκατέλειψε με την αλαζονεία των υπουργών της τον μεσαίο χώρο βορά στο πάρτι της καραμανλικής σπατάλης και δανεισμού, δεν ήταν αυτή που στήριξε τη μεγαλύτερη αυταπάτη της μεταπολίτευσης, τον Γιώργο Παπανδρέου.
Οι «58» δεν αποκήρυξαν τίποτε: δεν αποκηρύσσουν καν το «μνημόνιο» που
κατέστησε τη χώρα «αποικία χρέους», που κατάργησε 1.4 εκατομμύρια θέσεις
εργασίας και εκθεμελίωσε τον παραγωγικό ιστό. Αντίθετα, οι «58», πιστοί
στον υποκριτικό πολιτικό καθωσπρεπισμό και στον λαϊκισμό της εξουσίας
του νεοφιλελευθερισμού εξακολουθούν να στοχεύουν την πατριωτική αριστερά
καταγγέλλοντάς την ως «νεοκομμουνιστική-εθνολαϊκιστική».
Το
μανιφέστο των «58» είναι ιδεολογικά διαμετρικά αντίθετο από το κείμενο
των «75» του ΠΑΣΟΚ. Οι «58» δεν μπορούν να εκπροσωπήσουν τα συμφέροντα
των εκπεσόντων μεσαίων στρωμάτων, ούτε των εργαζομένων, ούτε βέβαια των
ανέργων, γιατί έχουν μια αφ' υψηλού αντίληψη της πραγματικότητας, ενίοτε
και ποιητική. Δυστυχώς, με το
μανιφέστο αυτό αποκαλύπτεται ότι κεντρικός αντίπαλος της λεγόμενης
«κεντροαριστεράς» είναι η πραγματική αριστερά και όχι η δεξιά.
'Αλλωστε, η δήθεν υπέρβαση του σχήματος «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» που
ευαγγελίζονται είναι ψευδής, λαϊκιστική και αποπροσανατολιστική. Ακόμη
και το τυπικό τέλος του μνημονίου να επέλθει, η εποπτεία της Κομισιόν με όρους βέτο θα συνεχιστεί έως ότου αποπληρωθεί το 75% του χρέους.
Συνεπώς,
σε αυτή την ιστορική φάση της χώρας και του λαού, η λεγόμενη
«κεντροαριστερά» λειτουργεί ως φερετζές του νεοφιλελευθερισμού, δεν
είναι επ' ουδενί αριστερά και επιδιώκεται συστημικά να αποτελέσει το
ανάχωμα στο μεγάλο λαϊκό ρεύμα που έρχεται με τη μορφή σουελ για να
ανατάξει τη χώρα και την οικονομία της, όχι μέσα από αντιλαϊκές
μεταρρυθμίσεις, αλλά από βαθιές δομικές ανατροπές. Ένα σουελ που θα
ξεπλύνει την εθνική ντροπή.
