Ακροδεξιοί όπως και ακροαριστεροί πιστεύουν πως αν δεν έχουν ανταγωνιστική οικονομία (δηλαδή οικονομία να παράγει όσο το δυνατόν καλύτερης ποιότητας προϊόντα σε όσο το δυνατόν πιο φθηνότερες τιμές) θα μπορέσουν να διατηρήσουν το υπάρχον υψηλό βιοτικό επίπεδο, ανταλλάσσοντας μεταξύ τους σε υψηλές τιμές μισθούς, εργασία και προϊόντα.. Είναι σαν να πιστεύει κάποιος πως αν κλείσει τα σύνορα και βάλει «ανεμιστήρες» στα τελωνεία θα κρατήσει μακριά από την επικράτεια τους καύσωνες του καλοκαιριού και τις χιονοθύελλες του χειμώνα.
Οι απαγορεύσεις και οι αυστηροί κανονισμοί στην οικονομία αποτελούν χαρά μόνο για τους μαυραγορίτες και τους λαθρέμπορους.Προσέξτε πως ακροδεξιά και ακροαριστερά συγκλίνουν πολιτικά κάτω από το βάρος των συνθηκών που δημιουργεί η παγκοσμιοποίηση. Ο προστατευτισμός δεν στέκεται μόνος του, ακολουθούν οι εθνικοποιήσεις τραπεζών, ο έλεγχος της μετακίνησης κεφαλαίων κλπ. Αυτά θα φέρουν ελλείψεις βασικών αγαθών και σαν απάντηση θα ακολουθούν οι εθνικοποιήσεις βιομηχανιών... Το αλβανικό μοντέλο του Χότζα είναι το τέλος αυτού του δρόμου.
Αλλά ούτε η σοσιαλδημοκρατία έχει απάντηση καλύτερη από τη συντηρητική κεντροδεξιά, της οποίας στην Ευρώπη έχουν επιβληθεί ιδεολογικά στα ζητήματα οικονομίας. Όπου και να ακούσεις τους κεντροαριστερούς, από νομπελίστες μέχρι αυτοδίδακτους, αναμασούν την καραμέλα της ανάγκης ενός New Deal, που ήταν το μοντέλο πριν και μετά το δεύτερο μεγάλο πόλεμο. Δεν λαμβάνουν υπόψη πως δεν υπάρχουν οι υλικοί όροι να στηριχθεί κάποιο New Deal σε κοινωνίες που σε λίγο για κάθε εργαζόμενο θα αντιστοιχούν πάνω από ένας συνταξιούχος. Αυτά λειτούργησαν όταν για κάθε συνταξιούχο αντιστοιχούσαν 6-7 εργαζόμενοι. Και τότε ακόμη, το μοντέλο άντεξε 20-25 χρόνια μετά κατέρρευσε τη δεκαετία του ’70 με το στασιμοπληθωρισμό.
Αλλάζουν τα δεδομένα...
Η επιβεβαίωση στις προσεχείς Ευρωεκλογές των υψηλών ποσοστών του Εθνικού Μετώπου στη Γαλλία ανατρέπει το πολιτικό σκηνικό στη Γαλλία αλλά και στην Ευρωζώνη. Οι γκωλιστές θα κινηθούν προς τον ευρωσκεπτικισμό ενώ η αριστερά ούτως ή άλλως τα έχει χαμένα εδώ και δεκαετίες..Οι Γάλλοι σοσιαλιστές μέχρι πρόσφατα υπολόγιζαν στην ενίσχυση του Εθνικού Μετώπου προκειμένου να αποδυναμωθούν οι γκωλιστές. Οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις δείχνουν πως είναι οι δικοί τους ψηφοφόροι που κινούνται προς την ακροδεξιά. Είδαμε και στην Ελλάδα την ευκολία με την οποία οι άλλοτε «κόκκινες» και «πράσινες» γειτονιές έγιναν «μαύρες» γειτονιές...
Αριστερά και δεξιά έχουν τα ίδια αρχέτυπα πολιτικού οράματος. Ισχυρό αυταρχικό κράτος «πατερούλη» που φροντίζει για την οικονομική και πολιτική ασφάλεια των ανώριμων να το πράξουν μόνα τους «παιδιών» που... απεχθάνονται την οικονομική και πολιτική ελευθερία και την ιδιωτική πρωτοβουλία. Η Γαλλία είναι ένας από τους δυο πυλώνες της ΕΕ και της Ευρωζώνης, μόνο η ιδέα της αποχώρησης από αυτήν είναι ικανή να προκαλέσει κραδασμούς και να επιταχύνει τις εξελίξεις.
Για εμάς το ερώτημα είναι αν θα προλάβουμε να προχωρήσουμε στην αναδιάρθρωση χρέους μέχρι την άνοιξη και να πετύχουμε τη νέα δανειακή σύμβαση με καλούς όρους... Τα δεδομένα στο εξωτερικό αλλάζουν καθώς αυξάνονται οι ευρωσκεπτικιστές. Αυτό τον επόμενο χρόνο θα γίνει πιο έντονα φανερό. Τα ενδεχόμενα που μπορεί να οδηγήσει είναι δυο: Είτε να συσπειρώσει τις πολιτικές δυνάμεις που πιστεύουν στο ευρώ και να επιταχύνει την τραπεζική και δημοσιονομική ενοποίηση ή να οδηγήσει στη διάλυση... Κυβέρνηση και αντιπολίτευση στην Ελλάδα ερίζουν ποιος κάνει ή θα κάνει την σκληρότερη διαπραγμάτευση με τους δανειστές. Υπό το πρίσμα των εξελίξεων φοβάμαι πως γι’ άλλη μια φορά μπορεί να βρεθούν προ εκπλήξεων.
Το μνημόνιο τέσσερα χρόνια τώρα ήταν κακό άλλοθι για μνημονικούς και αντιμνημονιακούς να κρυφτούν πίσω από αυτό και να αποφύγουν να πάρουν τα μέτρα που επιβάλλει η κοινή λογική και είναι τόσο σκληρά που θα κάνουν πολλούς να αναπολούν τις μέρες του μνημονίου με τις σταδιακές οριζόντιες μειώσεις...
http://www.capital.gr/stoupas/Article.aspx?id=1890381
