ΟΗΕ, ΝΑΤΟ και Κογκρέσο

Στον Πόλεμο της Κορέας το 1950-53 η Ουάσιγκτον υπήρξε τυχερή, καθώς αξιοποίησε μια πρόσκαιρη αποχή της Μόσχας από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και έτσι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους πολέμησαν υπό τη σημαία του ΟΗΕ.Στην εναέρια εκστρατεία κατά της Γιουγκοσλαβίας την άνοιξη του 1999 την παράκαμψη του ΟΗΕ εξισορρόπησε εν μέρει η ομόφωνη απόφαση των Μονίμων Αντιπροσώπων των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ.Στην εισβολή στο Αφγανιστάν το 2001 υπήρχε απόφαση του ΝΑΤΟ να ενεγοποιήσει τη συμμαχική αλληλεγγύη υπέρ των ΗΠΑ, μια προσφορά που δεν αξιοποίησε η αμερικανική πλευρά.Στο Ιράκ το 2003, υπήρχε η ταύτιση του Μπλερ με τον Μπους αλλά και η διαίρεση της Ευρώπης, καθώς Ισπανία και Βρετανία, αλλά και το σύνολο της Ανατολικής Ευρώπης, τάχθηκαν υπέρ της επέμβασης.Σήμερα η απόφαση του βρετανικού κοινοβουλίου κατέδειξε ότι τα τραύματα του 2003 (τα ψεύδη για τα οπλικά συστήματα μαζικής καταστροφής που κατείχε ο Σαντάμ) είναι ανοικτά, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει πλέον η αυτόματη δεδομένη σύμπλευση του Λονδίνου με την Ουάσιγκτον.

Ακόμη περισσότερο το βραχυκύκλωμα του Κάμερον στη Βουλή των Κοινοτήτων υποχρεώνει τον Ομπάμα να ζητήσει την έγκριση του Κογκρέσου πριν εξαπολύσει πλήγματα. Οποιο και να είναι το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας η απόφαση αυτή δημιουργεί προηγούμενο που θα πιέζει τους μελλοντικούς ενοίκους του Λευκού Οίκου να ζητούν την έγκριση της Γερουσίας και της Βουλής των Αντιπροσώπων.

Η υπόμνηση ότι αρνητική ψήφος του Κογκρέσου δεν απαγορεύει στον Πρόεδρο να αναλάβει δράση έχει θεωρητική αξία, καθώς πολιτικά το κόστος της παράκαμψης των Αντιπροσώπων του Λαού θα είναι υψηλότατο τόσο στο εσωτερικό όσο και στη διεθνή σκηνή.

Τούτων λεχθέντων πέραν της δυσαρέσκειας και των αντιρρήσεων δεν αντιμετωπίζει άξια λόγου εναντίωση στη Διεθνή Σκηνή: Ούτε η Μόσχα, ούτε το Πεκίνο, αλλά ούτε καν η Τεχεράνη δεν έχουν προσπαθήσει να αυξήσουν το κόστος μιας μονομερούς αμερικανικής ενέργειας.

Ετσι έχουμε το πρωτοφανές παράδοξο να παρακάμπτονται ο ΟΗΕ και το ΝΑΤΟ χωρίς πρόβλημα, να αγνοούνται προκλητικά τα ζωτικά συμφέροντα των ΗΠΑ στη Μεσόγειο και το βραχυκύκλωμα της επέμβασης στη Συρία να προέρχεται από τις εσωτερικές αντιδράσεις στη Βρετανία και στις ΗΠΑ.

Το πρόβλημα του Ομπάμα είναι ότι ο πραγματικός στόχος, οι πραγματικές ιεραρχήσεις και επιλογές της Ουάσιγκτον στη Μέση Ανατολή δεν μπορούν να διατυπωθούν ως επίσημη ρητορική:
Είναι φανερό ότι προτεραιότητα των ΗΠΑ είναι να αποδυναμώσει την μέσω Συρίας και Λιβάνου παρουσία του Ιράν στη Μέση Ανατολή.

Η επικράτηση ακραίων σουνιτών φονταμενταλιστών στη Δαμασκό θεωρείται προφανώς ως μικρότερος κίνδυνος από τη σταθεροποίηση και νομιμοποίηση της ιρανικής παρουσίας.
Το μεγάλο πρόβλημα για τον Ομπάμα εξακολουθεί να είναι η επόμενη μέρα στη Συρία: Συμβιβαστική λύση θα σημαίνει de facto διαίρεση της χώρας σε κρατίδια με θρησκευτική-κοινοτική βάση, ενώ επικράτηση των αντικαθεστωτικών στη Δαμασκό σημαίνει μια πρωτοφανή εθνοκάθαρση με θύματα τους Αλαουίτες αλλά και τις χριστιανικές κοινότητες της χώρας.Ανεμπόδιστη από άλλες Μεγάλες Δυνάμεις η Ουάσιγκτον ανακαλύπτει ότι το κύριο πρόβλημά της είναι ο φόβος -στις ΗΠΑ και στη Βρετανία- για τις παρενέργειες της προσφυγής στη στρατιωτική δράση.Παρενέργειες οι οποίες θα απαιτούν έναν υψηλό βαθμό διπλωματικής και στρατιωτικής εμπλοκής στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή, μια συνολική δηλαδή εμπλοκή που θα βρίσκεται σε μετωπική σύγκρουση με την πρόσφατη απεμπλοκή από το Ιράκ και την επικείμενη εγκατάλειψη του Αφγανιστάν στο τέλος του 2014.
 
Η επόμενη μέρα
Το μεγάλο πρόβλημα για τον Ομπάμα εξακολουθεί να είναι η επόμενη μέρα στη Συρία: Συμβιβαστική λύση θα σημαίνει de facto διαίρεση της χώρας σε κρατίδια με θρησκευτική-κοινοτική βάση, ενώ επικράτηση των αντικαθεστωτικών στη Δαμασκό σημαίνει μια πρωτοφανή εθνοκάθαρση με θύματα τους Αλαουίτες αλλά και τις χριστιανικές κοινότητες της χώρας

Γ. ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ-Kapopoulos@pegasus.gr