Από την άλλη, η ΔΗΜΑΡ πρόλαβε σε σύντομο χρονικό διάστημα με το «μέσα - έξω» στην κυβέρνηση να χάσει την πολιτική της ταυτότητα και να εμφανίζεται σήμερα ως εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση και να την ξανακερδίσει και μαζί της να ξαναβρεί την πόρτα του Κοινοβουλίου. Η εικόνα της αποσύνθεσης συμπληρώνεται από δεκάδες κινήσεις, πρωτοβουλίες και προσωπικότητες (πραγματικές ή εικαζόμενες) που συνομιλούν μεταξύ τους αφόρητα «καφενειακά» και χωρίς αποτέλεσμα.Δυστυχώς, το ερώτημα πώς θα επανασυγκροτηθεί και με ποια έκφραση ο χώρος της Κεντροαριστεράς παραμένει αναπάντητο.
Πολλοί αναζητούν τον «νέο Μεσσία» που θα εμφανιστεί στην «έρημη χώρα» και θα εμφυσήσει ζωή στον ημιθανή. Δυστυχώς δεν έχουν όλα τα δράματα happy end - ούτε και «Μεσσίες» που δίνουν τη μαγική λύση. Εννέα μήνες μάς μένουν μέχρι τις ευρωεκλογές του Μαΐου. Η κοινωνία αναζητεί εναγωνίως τη μετα-μνημονιακή επόμενη μέρα της. Μια κοινωνία που βούλιαξε, άλλαξε, ταπεινώθηκε, οπισθοχώρησε, κατακερματίστηκε, συντηρητικοποιήθηκε αφόρητα. Μια κοινωνία που έχασε και χάνει ακόμη τον εαυτό της.
Η επανίδρυση της Κεντροαριστεράς ταυτίζεται με την επανίδρυση της ελληνικής κοινωνίας. Μπορούν οι διάσπαρτες δυνάμεις της Κεντροαριστεράς να προχωρήσουν μαζί σε έναν εθνικό διάλογο για το αύριο της ελληνικής κοινωνίας; Να ανοίξουν τα στόματα και τα αυτιά τους, χωρίς να κλείσουν τα κομματικά «μαγαζιά» τους, καθώς κάτι τέτοιο σήμερα δεν φαντάζει ρεαλιστικό; Και αν μετά από 9 μήνες το εγχείρημα έχει αποκτήσει δυναμική, ο δρόμος θα είναι ανοιχτός για μια ενιαία λίστα της Κεντροαριστεράς στις ευρωεκλογές. Και μαζί ο δρόμος για να ξαναγίνει μια ενωμένη και πλειοψηφική δύναμη.
